Met de nieuwe goedgekeurde “loi mannequin” toont Frankrijk de intentie om te strijden tegen anorexia bij modellen en tieners. Maar zal het een significante impact hebben op de gezondheid van vrouwen – of is het een vergeefse poging?
Van Alessandra Ivaldi / 2.8.2017
De “loi mannequin”, bedoeld om anorexia tegen te gaan, is een recente ontwikkeling in Frankrijk. Anorexia is een gevaarlijke eetstoornis die voornamelijk meisjes en jonge vrouwen treft, zij zien extreem dunne modellen als een schoonheidsideaal wat nagebootst moet worden. Het plaagt ook de modellen zelf, zij worden gedwongen hun fysieke en mentale gezondheid op te geven voor hun carrière. Anorexia lijdt niet alleen tot fysieke klachten, maar heeft ook grote invloed op de mentale gezondheid. Als het niet goed behandeld wordt, kan het permanent worden en in de ergste gevallen tot overlijden lijden.
Het wordt geschat dat er in Frankrijk 600,000 jonge mensen lijden aan eetstoornissen, waarvan 40,000 aan anorexia. Belangrijker, deze eetstoornis is doodsoorzaak nummer twee bij 15-24 jarige, na auto-ongevallen.
Victoire Maçon Dauxerre is een van de slachtoffers van anorexia. Nadat ze vernederd is, heeft geworsteld met zelfmoordneigingen en een zelfmoordpoging heeft gedaan, heeft ze een nieuw leven voor zichzelf opgezet en heeft een tragisch en schokkend boek over het “geheime leven” van modellen gepubliceerd. Jamais assez maigre, Journal d’un top model (‘Nooit dun genoeg, het dagboek van een topmodel’), is de betekenisvolle titel van het “dagboek” van dit model, waarin ze haar pijnlijke verhaal verteld.
Ze was zeventien jaar oud toen ze gescout werd door een modellenbureau. Het was een moeilijke tijd voor Victoire. Zoals veel meisjes van haar leeftijd was een modellen bestaan een onzeker bestaan. Het was haar droom op te studeren aan de pretentieuze Scieces Po universiteit, maar ze kwam niet door het toegangsexamen. Kwetsbaar en zonder idee wat ze wou doen maar het toekomst, gaf ze in aan de verleiding van de mode industrie. Haar hoofd was vol met dromen: de wereld rond reizen, gemakkelijk geld, bekendheid… Maar de mode industrie had hele andere verrassingen in petto.
Victoire was altijd al een meisje wat er goed uit zag, lang (1.78 meter) en dun… maar niet dus genoeg voor de maatje 32 (Europese maatvoering). Dat was het begin van de nachtmerrie. Victoire stopte met eten, en woog uiteindelijk nog maar 47 kilogram. Ze verhongerde zichzelf, verloor haar haar en werd een skelet. Maar de mode werkte als een drug, en er was geen manier om los te komen van haar verslaving. Wanneer ze zich deze momenten herinnert, legt Victoire uit dat hoe meer gewicht je verliest, hoe meer je jezelf ziet als dik. En de ironie in deze situatie is dat de modellen gedwongen worden om te stoppen met eten, terwijl het grootste gedeelte van hun foto’s digitaal aangepast worden om hen nog dunner te laten lijken.
Er ging tijd voorbij, en Victoire werd meer en meer wanhopig en overweldigd, totdat ze het extreme besluit nam een einde aan haar leven te maken. Maar, Victoire liet zien dat ze sterker was dan vele anderen en overleefde. Nu kan ze zonder twijfel haar verhaal vertellen. In de mode industrie heeft niet iedereen de kans om haar verhaal te vertellen. De enige reden dat Victoire haar boek kon schrijven is dat ze de mode de rug heeft toegekeerd.
Jamais assez maigre is een tocht door een helse wereld, waar je modellen vindt die overgeven, laxeermiddelen en drugs gebruiken om het verhongeren en de vermoeidheid vol te houden in de weken voorafgaande aan een modeshow. Zelfs sport is verboden uit angst om spieren te ontwikkelen.
Modellen mogen niet klagen. Als een van hen zich ziek voelt of flauwvalt voor een show, durft niemand daar iets van te zeggen. Het is een normale situatie die de discussie niet waard is. Het is een afwijkende en hypocriete wereld. Victoire beschrijft hoe iemand tegen modellen zegt dat ze niet mogen eten. Ze weten simpelweg dat je in de jurk moet passen die ze je geven, wat betekent dat afvallen je enige keuze is. Het systeem is ontworpen zodat er uiteindelijk niemand beschuldigd kan worden van het aanmoedigen van anorexia.
Victoire is inmiddels afgestudeerd van Sorbonne in Parijs, waar ze filosofie heeft gestudeerd. Ze wilde “haar hersenen opnieuw vinden”, om zichzelf als meer te gaan zien dan alleen een lichaam. Daarna ging ze naar Londen, waar ze haar master in toneelspel haalde. Nu wil ze zichzelf toewijden aan de showbusiness. Ze weet dat de competitie zwaar is, maar op zijn minst zal hoe dun ze is niet langer haar succes beïnvloeden.
De nieuwe Franse wet wil dit soort gevallen voorkomen door bij te dragen aan het ontwikkelen van een gezonder lichaamsbeeld in advertenties. De “loi mannequin” (modellenwet), welke werd geïntroduceerd door de socialistische regering van president Hollande, werd goedgekeurd in januari 2016. Vandaag is hij eindelijk in beweging gezet en vandaag is het een revolutionaire handeling in de Franse mode industrie.
Om deel te nemen aan modeshows en fotoshoots moeten modellen nu een medisch certificaat hebben, geldig voor een periode van maximaal twee jaar, welke hun algemene gezondheid bevestigd. Dit wordt beoordeeld aan de hand van het BMI, gebaseerd op het gewicht en de lengte van een persoon. De wereldgezondheidsorganisatie definieert ondergewicht als een BMI onder de 18,5.
De nieuwe wet heeft invloed op modellen en modellenbureaus over heel Europa die in Frankrijk werken, en er zullen enorme boetes, of zelfs gevangenisstraffen, uitgedeeld worden voor hen die de normen van de wet niet respecteren.
De wet zal voltooid worden op 1 oktober, met de introductie van een andere norm waarbij foto’s voor commercieel gebruik de disclaimer “digitaal bewerkte foto” moeten dragen wanneer ze digitaal bewerkt zijn.
Met deze wet sluit Frankrijk zich aan bij een beweging van meerdere Europese landen. Spanje was het eerste land wat een vergelijkbare wet aanname in september 2006, daar moesten alle modellen een BMI van minstens 18 hebben op over de catwalk in Pasarela Cibeles, het belangrijkste mode-evenement, te mogen lopen. In Italië wordt een minimaal BMI van 18,5 vereist voor modellen die mee doen aan de Milaan Modeweek. Zelfs niet-Europese landen volgen deze trend. In 2013 werd in Israël een wet aangenomen dat modellen een BMI van 18,5 of hoger moesten hebben om te zien zijn in magazines en modeshows.
Maar, er is nog steeds discussie over de “loi mannequin”. Aan de ene kant zijn er mensen die de wet steunen, die de wet zien als een belangrijke stap om anorexia tegen te gaan; aan de andere kant zijn er critici, zeker binnen de modewereld. Er is een nog grotere groep sceptici, die denken dat deze wet niet genoeg is. Vrouwen worden nog steeds vaak beoordeeld om hun uiterlijk, en de mode industrie is niet de enige industrie die zich hieraan brandt. Dat is de reden waarom we niet kunnen verwachten dat de “loi mannequin” grote veranderingen teweeg zal brengen.
Illustraties: Luzie Gerb
Maar wat denkt Victoire? Natuurlijk heeft het oud-model haar eigen mening. Ze ziet de wet als een eerste stap, maar denkt dat het nog niet ver genoeg gaat. Het is gemakkelijk voor modellenbureau’s om de normen van deze wet te omzeilen. Wanneer ze haar modellencontract tekende moest Victoire ook een medische test ondergaan – dit heeft ze nooit gedaan.
Daarnaast gelooft Victoire dat het gevecht tegen anorexia, en tegen de manier waarop vrouwen beoordeeld worden, niet alleen in Frankrijk gevecht moet worden. Deze wet is alleen geldig in Frankrijk, en we moeten er rekening mee houden dat Franse modellen als over de grens op zoek zijn naar banen. Hoewel het waar is dat andere landen vergelijkbare wetten hebben aangenomen, zijn deze verschillende wetten niet genoeg. Het oud-model vraagt om Europese, of zelfs wereldwijde acties.
Een stap tegelijkertijd. Eerst een “rebels” model, dan een boek, dan een nieuwe wet… en wie weet, misschien zullen we in de toekomst echt Europa-brede acties zien.
Misschien vind je dat ook leuk...
Is CouchSurfing een Boheems Tinder geworden? Locale mensen die gratis onderdak en goed gezelschap aanbieden op een prachtige locatie? Dat klinkt als de droom van elke backpacker! Maar is het dat nog steeds?
Mijn taal, mijn thuis: Oekraïens In dit deel van onze serie ‘Mijn taal, mijn thuis’, leren we over Oekraïense, een taal gesproken door 45 miljoen mensen, en een waar veel mensen maar weinig over weten.
Recente Reacties