Van Giulia Barjona / 11.12.2020

Op 16 oktober werd een Franse schoolleraar onthoofd in de noord-centrale regio van Île-de-France na het tonen van aanstootgevende beelden van de islamitische profeet Mohammed in de klas.

Samuel Paty, een geschiedenis- en aardrijkskundeleraar, was ook verantwoordelijk voor het geven van de lessen morele en burgerschapsvorming; het moeilijkste onderwerp om aan te pakken in multiculturele klassen, vooral op scholen die zich in prioritaire onderwijszones bevinden. 

Het is daarom noodzakelijk om goed na te denken, of opnieuw na te denken, over de rol die iedereen heeft op zowel nationaal als internationaal niveau als het gaat om onderwijs, prioriteiten, waarden, discipline en pedagogie.

De school is hoofdzakelijk een plaats om te leren waarbij onderwijs niet beperkt is tot alleen wiskunde, talen, aardrijkskunde, enz. Deze onderwijsinstelling biedt de mogelijkheid om te leren discussiëren en de confrontatie aan te gaan met andere culturen of ‘alleen’ met de meest uiteenlopende ideeën. Door onze overtuigingen in vraag te stellen hebben we de mogelijkheid om nieuwe standpunten te ontdekken en deze te versterken. Opmerkingen als beschuldigingen beschouwen helpt niet om een dialectisch vermogen te ontwikkelen dat nuttig is om zich verstaanbaar te maken.

Bovendien bieden scholen de grootste hoeveelheid nuttige informatie aan om te kunnen leven, en samen te leven, in onze wereld. Sommige beroepen volgen een geschikt pad om studenten voor te bereiden op toekomstige studies en anderen bieden de mogelijkheid om de samenleving kritisch te analyseren. Het leren kennen van elkaar en van de mensen om ons heen geeft de mogelijkheid om een vreedzaam en respectvol samenleven ‘op te bouwen’.

Bovendien erkennen ouders van leerlingen, wanneer zij hun kinderen naar school brengen, hoe nuttig deze instellingen zijn. Scholen geven de kennis en cultuur van een land door. Ze delen ook kennis die ouders zelf nooit aan hun kinderen zouden kunnen geven. Deze ouders zijn geobsedeerd door het verlangen naar controle en door het plannen van de gebruiken, het verstand en het leven van hun ‘baby’.

Maar scholen zijn niet klaar om geconfronteerd te worden met de educatieve opvoeding die kinderen meenemen naar de klas.

Allereerst is het belangrijk om bewust te zijn van de thuiscultuur van de verschillende kinderen en tieners. Maar de leraren zijn nauwelijks bereid om zulke hete hangijzers aan te pakken en gesprekken te beginnen. Paty had de leerlingen niet gedwongen om naar de beelden van Charlie Hebdo te kijken, maar een van zijn leerlingen begreep het doel van de klas niet. Misschien had de leraar niet begrepen dat de leerling nog niet klaar was om dit onderwerp te benaderen.

Ten tweede zijn er in ons digitale tijdperk andere oplossingen dan papieren kranten om beelden te tonen. In sommige scholen is het verboden om gsm’s te gebruiken. Soms kan het een goed compromis zijn om tieners toestemming te geven hun gsm aan te zetten om informatie te zoeken en te gebruiken zoals zij dat willen.

Ten derde is de keuze om actuele thema’s aan te pakken een strategie die altijd wordt toegepast. Soms moet je echter vooruitdenken en je voorstellen wat de gevolgen zijn. Het proces tegen de verantwoordelijken voor de bomaanslag op Charlie Hebdo in 2015 vond op hetzelfde moment plaats als de moord op Paty. Paty had dit onderwerp misschien zorgvuldig uitgekozen om de studenten het nieuws dat ze op televisie kijken beter te laten begrijpen. Hij dacht echter niet dat de betrokken terroristen zijn die banden hebben met een internationale organisatie die tot op de dag van vandaag in Frankrijk aanwezig is. Het is genoeg voor een boze vader om een internationaal ‘debat’ op gang te brengen tussen de Franse president Emmanuel Macron, de Turkse president Recep Tayyip Erdogan, en de hele moslimgemeenschap. Leraren moeten worden geïnformeerd, zelfs door het leger, over taboeonderwerpen.

Tot slot is het aan de ene kant een advies aan leerkrachten om te luisteren naar de werkelijke interesses van de studenten om zo beter ontworpen methoden en programma’s te creëren. Aan de andere kant zouden ouders meer vertrouwen moeten hebben in scholen. Zij moeten ervan op de hoogte zijn dat niemand probeert hun gezag te vervangen. Een nieuwe ‘structuur’ van de mentaliteit is aan beide kanten van het grootste belang.

Tot slot moet aan beide partijen gevraagd worden of ze echt willen samenwerken en of ze bereid zijn hun standpunten te heroverwegen. Zou zo’n oprechte samenwerking ooit echt mogelijk zijn?

Auteur

Giulia Barjona (Italië)

Talen: Italiaans, Engels en Frans.

Studies: Master in Pedagogische Wetenschappen

Europa is... een enorme bron van inspiratie en ontdekking.

Vertaling

Lobke Maene (België)

Studies en werk: Master journalistiek en master conflict & development. Freelance journaliste. 

Talen: Nederlands, Engels, Duits, Frans en een beetje Spaans

Europa is.... een plek waar iedereen vrij en gelijk moet zijn.

Der Beitrag Ondergeschikte leraren en veeleisende ouders erschien zuerst auf MH Nederlands.

Van Alessandra Ivaldi / 5.12.2020

In de oudheid werd biseksualiteit beschouwd als iets dat volkomen normaal was. Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar de bakermat van de westerse beschaving, namelijk het oude Griekenland. De houding van de Grieken ten opzichte van biseksualiteit wordt weerspiegeld in hun mythologie. Verschillende goden hadden homoseksuele relaties met hun sterfelijke geliefden. Volgens de legende ontvoerde Zeus de fascinerende Ganymedes, op wie hij verliefd was geworden. In de Ilias lijdt Achilles voor de dood van zijn geliefde Patroclus, terwijl de held Heracles van de jonge Iolaus houdt.

Kijken we naar de echte wereld, dan kunnen we het Heilige Bataljon van Thebe niet vergeten. Het Bataljon is een elitegroep van krijgers bestaande uit mannenkoppels verenigd door een liefdesrelatie. Dit zou bijdragen tot het ontstaan ​​van een grote solidariteit onder de soldaten en een gevoel van verbondenheid, wat één van de grootste troeven van deze beroemde groep vertegenwoordigde.

De situatie veranderde in de middeleeuwen, toen men homoseksualiteit begon te veroordelen en te straffen. Deze houding bleef ook in de volgende eeuwen bestaan. Denk maar aan de talrijke kunstenaars die werden vervolgd vanwege hun seksuele geaardheid. Oscar Wilde werd bijvoorbeeld berecht en veroordeeld tot twee jaar dwangarbeid vanwege zijn seksuele geaardheid, een gebeurtenis die de laatste jaren van zijn leven diep heeft getekend.

Eeuwenlang werd homoseksualiteit daarom maar op twee manieren bekeken: als een misdaad, een afwijking die gevaarlijk is voor de rest van de samenleving, of als een ziekte. Pas in het begin van de jaren ‘50 werd er een onderzoek uitgevoerd in de VS dat bekend staat als het Kinsey-rapport. Ze onderzochten het seksuele gedrag en de fantasieën van een grote groep mannen en vrouwen met behulp van een anonieme vragenlijst. De resultaten van het rapport onthulden dat homoseksuele oriëntaties veel wijdverspreider waren onder de volwassen Amerikaanse bevolking dan eerder werd gedacht.

Het duurde echter nog enkele jaren voordat de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie) homoseksualiteit van de lijst met psychische aandoeningen schrapte en het definieerde als een ‘natuurlijke variant van menselijk gedrag’. Deze fundamentele gebeurtenis vond plaats in 1990 en wordt elk jaar op 17 mei herdacht met de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie.

Tegenwoordig hebben we de middelen om te begrijpen hoe seksuele geaardheid afhangt van de historische en culturele context. Toch is er nog een lange weg te gaan. In feite wordt de vrijheid van seksuele geaardheid nog steeds niet in alle landen erkend en gegarandeerd. Zelfs zonder ons eigen continent kunnen we niet anders dan observeren hoe de LGBTI-gemeenschap soms anders wordt behandeld dan de rest van de samenleving en dat haar rechten niet in alle Europese landen op dezelfde manier worden erkend. Maar laten we niet wanhopen, er zijn ook positieve signalen, zoals het bestaan ​​van de LGBTI-interfractiewerkgroep van het Europees Parlement. Dit is een interfractiewerkgroep, bestaande uit leden van het Europees Parlement van verschillende partijen, die tot doel heeft de rechten van de LGBTI-gemeenschap te verdedigen, de activiteiten van EU-landen te volgen en initiatieven op dit gebied te bevorderen. Het heeft momenteel 151 leden, wat betekent dat het de grootste van de 27 interfractiewerkgroepen in het Europees Parlement vertegenwoordigt.

Voor meer informatie over het onderwerp, raad ik je de volgende website aan: https://lgbti-ep.eu/

Auteur

Alessandra Ivaldi (Italië)

Studeert: Vreemde Talen voor Internationale Communicatie

Spreekt: Italiaans, Engels, Duits en Frans

Europa is... a cultureel erfgoed.

Vertaling

Lobke Maene (België)

Studies en werk: Master journalistiek en master conflict & development. Freelance journaliste. 

Talen: Nederlands, Engels, Duits, Frans en een beetje Spaans

Europa is.... een plek waar iedereen vrij en gelijk moet zijn.

Der Beitrag De vrijheid tot liefde: gisteren, vandaag en morgen erschien zuerst auf MH Nederlands.

Van Ana Alvarez Calleja / 8.11.2020

Sinds we ons bewust werden van het bestaan van het virus zijn er veranderingen in onze manier van leven. We kunnen zelfs verschillende fases van verandering onderscheiden die ons dagelijks leven heeft doorgemaakt. Het is waar dat deze aanpassingen niet altijd gelijktijdig mogelijk waren in elk werelddeel. We willen echter stilstaan bij wat drie fases die elkaar opvolgen in de livemuzieksector. 

Fase 0:

Van december 2019 tot februari 2020 werden muzikale evenementen op de traditionele manier gehouden. In ruimtes zoals concertzalen, auditoria, theaters, voetbalstadions en zelfs muziekscholen en conservatoria konden musici en publiek muziek met elkaar delen op de manier zoals ze gewend waren. Hadden we toen ook maar enig idee dat de manier van interactie op muzikale evenementen, die sinds het midden van de 19^e eeuw over het algemeen constant is gebleven, zo snel onmogelijk zou worden? 

Fase 1: van maart 2020 tot juli 2020

De eerste fase is één van de meest kritieke periode die livemuziek de afgelopen 100 jaar heeft geleden (sinds de Tweede Wereldoorlog). In verschillende landen werden verscheidene beperkingen op de persoonlijke mobiliteit opgelegd, van min of meer strikte beperkingen tot veranderingen in de bewegingsvrijheid (sluiten van grenzen, capaciteitsvermindering in treinen, vliegtuigen, …). Deze beperkingen hebben een effect op de interactie van mensen bij livemuziekconcerten en hebben als bijgevolg tot allerlei reacties geleid.

De meeste concertzalen en auditoriums kozen ervoor om hun concertseizoen op te schorten. Om dit goed te maken, boden ze een speciale programmatie aan door middel van streaming en het opnieuw beleven van eerdere concerten. Eén van de grote voordelen van dit aanbod was dat het voor het grootste deel gratis en toegankelijk was voor iedereen overal ter wereld. Het Koninklijk Concertgebouw auditorium in Amsterdam bood via streaming concertopnames van hun orkest aan. 

Veel van deze concerten blijven beschikbaar voor het publiek en kunnen bekeken worden via de websites van de instellingen. Het Nationaal Centrum voor Muzikale Verspreiding in Spanje stelde iets gelijkaardigs voor, om niet alleen klassieke muziekconcerten, maar ook pop, urban en zelfs de laatste trends in de traditionele muziekfusie aan te bieden. De Metropolitan Opera van New York in de Verenigde Staten gaf een uniek aanbod vrij waardoor veel van hun geweldige producties 24 uur lang beschikbaar waren voor operaliefhebbers. 

Fase 2: van juli 2020 tot september 2020

In de zomerperiode zou je veel festivals met alle muziekgenres verwachten die jaarlijkts plaatsvinden. Door de pandemiesituatie zagen we twee verschillende antwoorden van organisatoren. De meesten hebben ervoor gekozen om hun festivals af te lassen en als alternatief uitzendingen van de beste momenten van de afgelopen jaren aan te bieden. Dit was het geval voor het Glastonbury Festival en de BBC Proms. 

Maar er waren ook enkele dappere festivalorganisatoren die, vanwege hun geschiedenis, omvang of locatie besloten om door te gaan met hun 2020 evenement, met beperkingen en speciale sanitaire maatregelen. Dit was het geval voor het Salzburg Festival, dat dit jaar zijn 100^ste verjaardag vierde, en voor San Sebastian Musical Fortnight. 

Op een zelfde manier hebben verschillende auditoria concerten gehouden die normaal gesproken niet te zien zijn in dit seizoen, zoals de Berlijnse Philharmonie en zijn Parijse tegenhanger. Ze bieden hun concerten via streaming aan en hebben een speciale samenwerking met de televisiekanalen Mezzo en Medici.tv. 

Fase 3: vanaf september 2020

In elk ander jaar zou september de maand zijn waarin het concertseizoen begint, net zoals het schooljaar. Het is waar dat, hoewel veel zomerfestivals afgelast of uitgesteld werden, de weinige concerten die plaatsvonden gediend hebben om de voorwaarden te testen waarin concerten gehouden kunnen worden. Bij dit alles zien we dat concertzalen in de meeste grote hoofdsteden plannen hebben om hun deuren te weer te openen en een klein seizoen tussen september en december te plannen, wat geladen lijkt met een nieuwe illusie. 

Een prominent voorbeeld is dat van het Hongaarse Opera Huis, die een gratis Crown Gala op 7 september 2020 aanbood. Anderzijds lijkt de gewoonte van het streamen door te gaan, deze keer live en niet langer gratis, zoals gedaan door Wigmore Kamermuziekzaal in Londen en in het verleden aangeboden door de Berlijnse Philharmonie. 

Uiteindelijk heeft de pandemie ervoor gezorgd dat de muziekindustrie zich heeft aangepast en een antwoord heeft geboden om de ontoegankelijkheid van concertzalen te compenseren. Op een min of meer bevredigende manier voor het publiek waren technologie en het internet de sleutel tot het uitvoeren van deze oplossing. In de huidige situatie kunnen we zien dat er een intentie is om livemuziek te herstellen zonder deze tussenkomsten. Maar uiteindelijk hebben we een zeer toegankelijke manier gevonden die ons ideeën kan geven voor het ontwikkelen van de toekomst van livemuziek. 

En jij? Ben jij naar concerten geweest deze zomer? Wat was jouw ervaring? 

Interessante links voor onze lezers: 

https://www.concertgebouw.nl/en/watch-free-live-streams-from-the-royal-concertgebouw

http://www.cndm.mcu.es/node/21653

https://live.philharmoniedeparis.fr/

Auteur

Ana Alvarez Calleja (Spanje)

Studies en werk: leerkracht muziekgeschiedenis en musicoloog. 

Talen: Spaans, Engels, Frans en een beetje Nederlands

Europa is... culturele verscheidenheid binnen een gemeenschappelijke grond.

Vertaling

Lobke Maene (België)

Studies en werk: Master journalistiek en master conflict & development. Freelance journaliste. 

Talen: Nederlands, Engels, Duits, Frans en een beetje Spaans

Europa is.... een plek waar iedereen vrij en gelijk moet zijn.

Proofreader

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag Verleden, heden en toekomst van livemuziek tijdens de pandemie erschien zuerst auf MH Nederlands.

Heel Italië is afgesloten sinds 9 maart, als maatregel tegen de corona pandemie. Eerst realiseerde we ons niet wat het belang was van wat de overheid van ons vroeg: thuis blijven, zeiden ze. Maar we bleven winkelen, sommigen gingen s avonds uit met vrienden, groepen jongeren kwamen samen in parken om te genieten van de warme lentedagen. Maar het aantal geïnfecteerde mensen bleef stijgen, het aantal doden begon ons te beangstigen, en de verhalen van onze IC afdelingen liet ons inzien dat wat gebeurde serieus was.

Van Milena Parotti / 21.03.2019

Photographer: Kaitlyn Baker // unsplash.com

“Blijf thuis” werd snel het enige wat er nog toe deed, het antwoord voor elke vraag. Het is eng, het is irritant, het is frustrerend – we hadden plannen, net als alle anderen. Ik had 2020 helemaal uitgedacht: examens, buitenlandse stage, scriptie, afstuderen. In één keer viel alles uit elkaar. Ik voelde me machteloos, ik bleef denken dat het oneerlijk was. Het koste me één of twee dagen om mezelf ervan te overtuigen deze plannen op pauze te zetten; voor nu moest ik een nieuw leven beginnen – het lockdown leven.

Boosheid en frustratie werden snel vervangen door hoop. Ik ben een van de gelukkigen; doctoren en verpleegkundig personeel werkt non-stop, met risico’s voor hun eigen gezondheid om de levens van anderen te redden. Zij zijn de ware helden van dit moment. Ik ben niet de eigenaar van een winkel die moest sluiten, niet een moeder die thuis voor kinderen moet zorgen terwijl ze ook moet werken. Ik heb geen bejaarde grootouders die risico lopen. Alles wat ik hoef te doen is binnen blijven, zo slecht is het niet.

De (sociale) media laten constant nieuwe cijfers zien, en hoewel ik elk moment van de dag bezig bent met dit onderwerp, is het me ook gelukt te wennen aan het leven thuis.

Technologie is mijn beste vriend; ik zou niet kunnen zonder het internet, moet ik toegeven. Niet alleen kan ik blijven studeren, leren voor examens en werken aan mijn scriptie, er zijn ook nog duizenden andere dingen te doen met een computer of smartphone. We weten allemaal hoe gemakkelijk het is om Netflix te kijken, maar dat is niet alles. Er zijn podcasts, lezingen, online cursussen, virtuele musea, e-boeken… En ik gebruik deze tijd ook voor saaie activiteiten die ik altijd uitstel, zoals schoonmaken, bestanden categoriseren en mijn inbox opruimen. En natuurlijk heb ik meer aan Meeting Halfway gewerkt dan normaal.

Photographer: Samantha Gades // unsplash.com

Thuis zijn betekent niet dat ik de hele dag met technologie bezig ben. Ik heb mijn huis opgeruimd, lees eindelijk alle boeken die ik had gekocht maar nooit gelezen, ik speel met mijn hond (en dankzij hem heb ik een excuus voor korte dagelijkse wandelingen), en ik heb het plezier van bordspellen (her)ontdekt.

Het is moeilijk om positief te blijven, te focussen op hopen, en eindeloos te wachten op beter tijden. Het is iets waar je nooit aan went, zeker als je iemand mist die je niet kan zien, of wanneer je niet langer kunt plannen voor de toekomst. Maar thuisblijven is de enige manier om te strijden tegen de onzichtbare vijand. Dus ik wil de volgende boodschap delen met onze lezers in Europa: blijf thuis, kom niet samen met vrienden, ook als de overheid het nog steeds toestaat. Was je handen, raak je gezicht niet te veel aan en houdt afstand tot andere mensen.

We zijn allemaal samen in deze situatie, en samen zullen we er uitkomen.

Auteur

Milena Parotti (Italië)

Studeert: publieke en politieke communicatie

Talen: Italiaans, Engels, Frans, Duits

Europa is... één grote familie waar verschillen de sterke punten zijn.

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag Het Lockdown leven: tussen angst en hoop erschien zuerst auf MH Nederlands.

Van Elke Schneider / 19.08.2019

De verkiezingen van het Europees Parlement zijn belangrijk voor de Europese Unie. Dit jaar zagen we een groot gevecht tussen de sociaaldemocraten, rechtse populisten, groenen en anderen. Maar in de kleinste eilandstaat van de EU, Cyprus, is een andere competitie gaande. Voor het eerst hebben dit jaar Turkse Cyprioten deelgenomen aan de verkiezing met goede namen en sterke partijen. Uiteindelijk kreeg Turks-Cyprus een van de in totaal zes zetels van Cyprus.
Voor de verkiezing sprak ik met de 29-jarige Oz Karahan, een belangrijk politiek figuur voor de Cypriotische samenleving. Hij is de voorzitter van de progressieve Cypriotische nationalistische organisatie “unie van Cyprioten”. Hij stond ook op de kandidatenlijst voor het Europees Parlement voor Sener Levent’s “Jasmijn Beweging” (“Jasmin Movement”). Hij en zijn organisatie strijden tegen de politieke bewegingen die in de omloop zijn van Griekenland en Turkije op het eiland en ze bepleiten dat Cyprus alleen onafhankelijk kan zijn door te vechten voor het idee dat hetzelfde is met hun motto: “Cyprus voor Cyprioten”.

Oz Karahan

Elke Schneider: Deze verkiezing schrijft geschiedenis voor Cyprus door de sterke kandidaten die meedoen. Zonder twijfel is een van hen Sener Levent, de legendarische journalist die strijdt tegen de Turkse bezetting en de Turkse President, Erdogan. De Unie van Cyprioten en uzelf zijn ook bekende namen die campagne voeren voor hetzelfde doel. Zou u kunnen delen met onze lezers hoe deze belangrijke politieke actoren zijn samengekomen?

Oz Karahan: Ten eerste, we hebben allemaal een voordeel en het is een feit dat Cyprus een klein eiland is en dat iedereen die strijd voor dit doel elkaar goed kent. Zoals je weet, is ons prachtige land bezet sinds 1974 en de Turkse bezetting tegen de Turkssprekende Cyprioten die gevangen zitten in het bezette land is enorm toegenomen na de Turks-Cypriotische protesten van 2011. De Afrikaanse krant aanvallen van 22 januari 2018 waren het punt waarop we ons realiseerde dat we samen moesten werken als progressieve kracht tegen de Turkse bezetting. Dit is de gedachte achter het vormen van een gezamenlijke lijst van belangrijke Cyprioten die bekend zijn in de samenleving en meedoen aan de Europese Parlementsverkiezingen.

Elke Schneider: Vertelt u alstublieft wat meer over uzelf en uw achtergrond.
Oz Karahan: Ik ben geboren in april 1990 en was al jong politiek actief. Mijn jeugdjaren bracht ik door in Famagusta en als onderdeel van verschillende formaties leidde ik de jongerenorganisatie genaamd “LINOBAMBAKI”, wat een van de voorlopers was in het protest tegen Turkije in 2011. Na mijn universitaire studie in Tsjechië verhuisde ik naar de Verenigde Staten, daar was ik actief voor de Communistische Partij USA, later verhuisde ik naar Zweden voor een korte periode, terwijl ik actief was voor de Kommunistiska Partiet (Communistische Partij). Ik was een van de oprichters van de “Wereld Unie van Turkssprekende Cyprioten (WUTS)” wat later de Unie van Cyprioten (Union of Cypriots) werd. Op dit moment ben ik voorzitter van de Unie van Cyprioten, wat een van de grootste organisaties is die strijdt voor de onafhankelijkheid van Cyprus en de Cyprioten. En nu sta ik op de kandidatenlijst van het Europees Parlement voor de Jarmine Movement (“Jasmijn Beweging”).

Elke Schneider: Wow, wat een interessant verhaal. Waarom bent u politiek actief geworden? Wat er iets wat uw politieke activisme heeft aangewakkerd?

Oz Karahan: Ik denk dat de omstandigheden het beste antwoord is wat ik kan geven. Ik leefde onder Turkse bezetten en zag elke dag dat mijn cultuur werd aangevallen door buitenstaanders dat maakt dat je terug wilt vechten.

Na de bezetting had Cyprus de beste kans om een te worden met een VN plan wat genoemd was naar de Kofi Annan in 2004. Het voorstel werd gesteund door 65% van de Turkse Cyprioten, maar slechts 24% van de Griekse Cyprioten waren voor. Turkse aggressie tegen Turkse Cyprioten werd meer intens naar mate Erdogan meer een dictotoriale leider werd. Maar, in tegenstelling tot zijn eigen bevolking, waren de Turkse Cyprioten het niet met hem eens en waren er in 2011 massa proteten tegen Turkije genaamd de “Gemeenschappelijke Overlevingsprotesten”. Dit soort anti-Turkse protesten keren van tijd tot tijd terug in de bezette gedeelten van Cyprus.

Elke Schneider: Kunt u ons kort vertellen wat er gebeurt in de bezette gedeelten van Cyprus, voor de lezers die niet zoveel weten van het onderwerp?

Oz Karahan: Zoals je weet was Cyprus een Britse kolonie tot het in 1960 onafhankelijk werd. Het was een tijd dat veel koloniën onafhankelijkheid kregen. Maar natuurlijk zouden de imperialisten een land dat van zo’n strategisch belang was voor het midden oosten en belangrijke luchthaven niet zo gemakkelijk achterlaten. Ten eerste werd er geprobeerd om een intern conflict te creëren met Griekenland en Turkije als marionetten, kort na de onafhankelijkheid. Veel vooruitstrevende Cyprioten uit beide gemeenschappen die vochten voor een verenigd en onafhankelijk Cyprus werden monddood gemaakt door bewapende Griekofiele en Turkofiele groeperingen. Later, na de door Amerika gesteunde fascistische coup in Griekenland, werd er in Cyprus een poging tot een coup gedaan door een groep Grieks sprekende Cyprioten wat leidde tot de Turkse invasie.

Elke Schneider: En vandaag…

Oz Karahan: Sinds dat dat is gebeurd, is de helft van het eiland bezet en een niet-erkende marionetten van Turkije, met honderdduizenden illegale Turkse bewoners die naar bezette gedeelten zijn gestuurd vanuit Anatolië. Deze illegale bewoners zijn belangrijk, sinds ze het grootste wapen zijn van Turkije om het land volledig te koloniseren en voor sociale, culturele en economische onderdrukking van Turkssprekende Cyprioten die in het noorden vast zitten. In het verleden hebben de Turkssprekende Cyprioten nooit een goede band met Turkije gehad, en de reden hiervoor zijn de culturele en sociale verschillen tussen beiden. Turkssprekende Cyprioten zijn niet etnisch of cultureel Turks, ook al proberen de Britten en Turken iets anders te bewijzen met de geschiedenis die ze verzonnen hebben. Verdeel en heers, is de tactiek die hier gebruikt wordt, net zoals in veel andere landen gebeurde nadat de kolonisten het land verlieten. Turkssprekende Cyprioten zijn mensen die hier naar toe zijn getrokken in tijden van het Ottomaanse rijk om hun leven te redden en onder belastingen uit te komen. Daarom is de Turkssprekende Cypriotische cultuur een van de meest seculiere en anti-religieuze culturen op aarde, waar Turkije niet blij mee is. En vandaag moet deze Europese gemeenschap door de bezetting leven met Anatoliërs die tegenovergestelde waarde hebben.

Elke Schneider: Dit is een groot probleem. En daarnaast weten we dat op dit moment het aantal illegale bewoners een stuk groter is dan het aantal Cyprioten, wanneer we kijken naar de bezette gebieden.

Oz Karahan: Precies. Hoewel Turkije het probeert te verbergen om niet te veel aandacht te trekken van de internationale gemeenschap, leven er een half miljoen illegale Turkse bewoners in de bezette gebieden. En er zijn, maar honderdduizend Turkssprekende Cyprioten in dat gebied. Door Turkije en de bezetting van de bewoners verlaten elke dag meer Cyprioten het eiland, wat inhoud dat snel de kolonisatie volledig zal zijn. Dit is waarom we blijven strijden om te blijven bestaan in ons land en campagne voeren bij internationale overheden en organisaties. Want jammer genoeg is de status-quo voor veel politieke kanten precies hoe ze het willen hebben. Terwijl Turkije waardevol land koloniseert, jaagt de overheid van de Republiek Cyprus een “federale” oplossing na die in zou houden dat Turkije altijd op het land mag blijven.

Elke Schneider: Tragisch… Wat is het hoofdzakelijke doel van de Unie van Cyprioten? Wat is uw visie op de oplossing van het conflict in Cyprus?

Oz Karahan: We ondersteunen en promoten Cypriotisme (Cypriotisch nationalisme) met de vooruitstrevende waarde die het vertegenwoordigt. We geloven in een verenigd Cyprus met het uitgangspunt van “een natie, een vlag, een moederland, en een staat”.

In deze Europese verkiezen hadden de Turkse Cyprioten een andere sterke kandidaat die een zetel heeft gewonnen in het Parlement, Niyazi Kizilyurek. Hij is professor en geloofd sterk in federalisme. Hij was kandidaat van een van Cyprus’ grootste politieke partijen, AKEL. Veel mensen geloven dat AKEL dit heeft gedaan om stemmen te winnen van de Jasmijn Beweging (“Jasmine Movement”). Maar er is een verschil tussen Niyazi Kizilyurek en Oz Karahan, namelijk hun visie op Turkije. Niyazi Kizilyurek heeft sterke relaties met Turkse instituties en politici. Dat is waarom hij niet snel in het openbaar spreekt over Turkse onderwerpen. Maar Oz Karahan en andere kandidaten vanuit de Jasmijn Beweging hebben een lange geschiedenis van openlijke uitspraken tegen Turkije.

Elke Schneider: Op dit moment neemt u deel in de verkiezingen met andere politieke partijen die gesteund worden door grote bedrijven en financierders. Hoe denkt u het grote verschil in geldmiddelen tussen hen en u te overbruggen?

Oz Karahan: Zoals je weet worden veel politieke partijen gesteund door lobby-groeperingen, wat walgelijk is. Hetzelfde geldt voor Cyprus. Ja, je hebt gelijk wanneer je zegt dat ze meer geld hebben, ze hebben mensen in dienst die betaald krijgen voor campagnes voor kandidaten, ze doen chique en dure PR-campagnes, en ze hebben de steun van partijen die de status-quo ondersteunen. Maar we hebben toch niets van dit alles nodig. We zijn een grassroot beweging en we krijgen onze steun direct van de normale Cyprioten die geven om hun toekomst en kinderen. En we geloven dat dit een grotere rijkdom in PR.

Elke Schneider: Ik wil graag een laatste vraag stellen, wat zijn uw plannen na 26 mei wanneer u verkozen wordt? De reden dat ik dit vraag is dat we kandidaten zien die uitspraken doen over de steun voor de toetreding van Turkije tot de Europese Unie, van de grootste Grieks-Cypriotische partij. Wat is uw mening hierover?

Oz Karahan: In mijn opinie is dat laatste simpelweg verraad. Het is om een reden dat sommige politieke partijen en politici in het duister tasten. Maar het is ziek om dit soort dingen te zeggen over een land dat de helft van je land illegaal bezet. Niet alleen dat, we hebben het ook over een dictatoriaal regime dat ontelbare journalisten, studenten, academici en politieke figuren op heeft gesloten in de gevangenis. Dus ik weet niet wat ik moet zeggen als ik dit soort uitspraken hoor van Cyprioten, want dit zijn niet het soort dingen wat een patriot of humanist zou zeggen. Daarnaast target het Turkse regime mensen zoals Sener Levent die vecht voor onafhankelijkheid van Cyprus en Cyprioten. Maar sommige Grieks-sprekende Cypriotische ambtenaren poseren voor foto’s of vliegen een week na de aanslag op Afrikaanse kranten van 22 januari 2018 naar Turkije voor een diner met het kabinet van Erdogan. Laten we even vergeten dat Turkije een land is dat de helft van ons kleine eiland bezet. We zijn Cypriotische burgers en dit is de zorg die we krijgen van onze overheid(!) als dank voor het verdedigen van ons land. Het klopt niet, maar dit is de omgeving waarin we doorgaan met onze worsteling. Laat me je eerste vraag beantwoorden in het licht van dit alles. Als ik verkozen word, zal ik er alles aan doen om de internationale politiek te informeren over de situatie in Cyprus en het belang van het stoppen van de Turkse kolonisatie van de bezette gebieden.

Cyprus is een van de kleinste landen in de Europese Unie. Maar de polarisatie van haar kleine gemeenschap is een van de grootste. De mensen hiervan de schuld geven zou kiezen voor de gemakkelijke weg zijn. Uiteindelijk praten we over een land dat gemaakt is als veilige zone voor westelijke imperialisten om het nabije Azië te bedwingen en zijn ze degene die deze sociale en politieke bende hebben veroorzaakt. Dus het steunen van mensen zoals Oz Karahan en organisatie zoals Unie van Cyprioten in hun gevecht tegen de kolonisatie is een taak voor iedereen van ons, alle progressieve van deze wereld.

Auteur

Elke Schneider

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag Een interview met Oz Karahan erschien zuerst auf MH Nederlands.

Van Alessandra Ivaldi / 13.10.2018

Charrière, beter bekend als “Papillon” door de vlinder die op zijn borst getatoeëerd stond, werd in 1906 geboren in the Ardèche in Frankrijk. In de jaren 20 van de 20ste eeuw leefde hij in Parijs als kleine crimineel.

26 maart 1930 was een dag die zijn leven voor altijd veranderde. Het was de dat dat de slager en pimp Roland Legrand beschoten werd en kort daarna overleed in het ziekenhuis, maar niet voordat hij Papillon Roger benoemde als zijn moordenaar.

Papillon werd gearresteerd en veroordeeld tot zware arbeid, ondanks het feit dat hij altijd heeft volgehouden onschuldig te zijn. Hij werd op transport gezet naar de verschrikkelijke gevangenis in de strafkolonie in Frans Guyana, bekend om het brute gedrag richting gevangenen.

Hij probeerde meerdere keren te ontsnappen samen met medegevangenen, maar werd altijd weer gevangen en teruggebracht naar de gevangenis, waar hij verder werd gestraft met jarenlange inhumane eenzaamheid. Hij deed alsof hij aan dementie lijdt om naar een tehuis gestuurd te worden, waar het gemakkelijker zou zijn om te ontsnappen. Hij heeft dit plan nooit uit kunnen voeren, omdat de tweede wereldoorlog uitbrak en tijdens deze periode ontsnappingspogingen werden bestraft met de doodstraf.

Papillon brengt uiteindelijk elf verschrikkelijke jaren door in de gevangenis. Volgens zijn boek wordt hij daarna overgeplaatst naar ‘het eiland van de duivel’, berucht om zijn wreedheid richting gevangenen en bekend als onontsnapbare gevangenis. Op dit eiland plande Papillon zijn laatste ontsnappingspoging, en hij was succesvol en verliet Frans Guyana door een vlot van kokosnoten te maken. Maar, zijn lotgevallen waren nog niet voorbij. Zijn ontsnapping vracht hem naar Venezuela, waar hij gearresteerd werd en opnieuw gevangen werd gezet. Gelukkig was deze nieuwe gevangenis beter dan de Franse strafkolonie.

In 1945 werd hij uiteindelijk vrijgelaten en kon hij zich settelen in Caracas, waar hij burgerschap kreeg dankzij zijn huwelijk met een Venezolaanse vrouw, Rita Alcover. Hij opende een restaurant en bracht enkele jaren in relatieve vrede door. Hij werd ook een soort lokale bekendheid, maar in 1967 vernietigde een aardbeving alles waar hij zo hard voor had gewerkt. Dit moedigde hem aan om een autobiografie te schrijven en verkopen, wat meteen een internationaal success werd. Zijn memoires laten de verschrikkelijke leefomstandigheden in de Franse strafkolonie zien en hadden veel invloed op de algemene mening wereldwijd – zeker in Europa.

Er begon dus een nieuw leven voor Papillon, hij werkte ook in de filmindustrie als acteur en werkte samen met filmmakers, om zijn verhaal om het grote scherm te vertolken. De meest belangrijke filmmaker was Franklin J. Schaffner, die in 1973 de film Papillon, regisseerde met acteur Steve McQueen als Henri Charrière en Dustin Hoffman als Louis Dega, vervalser en medegevangene Papillon.

Papillons laatste jaren waren relatief vredevol. In 1970 werd hem gratie verleent door het Franse Ministerie van Justitie en kon hij terugkeren naar Europa, hij verhuisde vervolgens naar Fuengirola in Spanje. Hij overleed in Madrid in 1973 aan keelkanker, en werd begraven in de Ardèche, naast zijn moeder.

Veel hedendaagse onderzoekers denken dat Papillon’s autobiografie met een korreltje zout genomen moet worden; het is mogelijk dat sommige beschreven verhalen niet ervaringen van hem maar van zijn medegevangenen zijn. Wat de waarheid ook is, Papillon’s boek heeft zeker onze ogen geopend voor het geweld dat gebeurde in de Europese strafkoloniën, als een onderdeel van onze geschiedenis dat lang naar de achtergrond is geduwd.

Auteur

Alessandra Ivaldi (Italië)

Studeert: Vreemde Talen voor Internationale Communicatie

Spreekt: Italiaans, Engels, Duits en Frans

Europa is... a cultureel erfgoed.

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag Het veelbewogen leven van Papillon erschien zuerst auf MH Nederlands.

Van Anja Meunier / 30.8.2018

Vind hier meer quizzen.

Vind hier meer quizzen.

Auteur

Anja Meunier (Duitsland)

Studeert: Wiskunde en Economie

Talen: Duits, Engels en Spaans

Europe heeft…. prachtige landen, interessante mensen, een fantastische levensstijl. En moet samenblijven.

500px: Anja Meunier

Illustraties

Luzie Gerb (Duitsland)

Studeert: Kunstgeschiedenis, Schone Kunsten en Vergelijkende Cultuurwetenschappen

Spreekt: Duits, Engels, Zweeds en Frans Europa is… vol van magische plaatsen, interessante mensen en hun verhalen.

Website: luzie-gerb.de

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag Quiz: Europese Unie erschien zuerst auf MH Nederlands.

Van Anja Meunier / 24.7.2018

Claus-Peter Reisch, Kaptein van de Lifeline.
Foto: Anja Meunier

De Lifeline (Levenslijn) is een reddingsschip van een burger zeereddingorganisatie MISSION LIFELINE (MISSIE LEVENSLIJN), wiens bemanning mensen redt van de verdrinkingsdood op de Middellandse Zee. Nadat het schip 234 mensen aan boord nam in juni, verboden zowel Italië als Malta hen om aan te leggen in een van hun havens. Het duurde vijf dagen voordat het schip aan mocht meren in Valetta, de hoofdstad van Malta, maar er werd onmiddelijk een rechtsprocedure tegen Claus-Peter Reisch gestart en het schip werd in beslag genomen. We ontmoette Reisch aan de zijlijn van het ‘Ausgehetzt’ (‘stop de haat speech’) in München.

MH: Meneer Reisch, uw schip de Lifeline kan Malta op dit moment niet uit. Waarom?

Reisch: Het is niet alleen ons schip wat vastligt in Malta en niet weg kan, maar alle drie de schepen die normaal in Malta liggen mogen niet weg. Ten eerste, omdat de Maltese autoriteiten het verbieden, en we mogen niet weg omdat het schip in beslag is genomen als bewijsstuk in een rechtszaak tegen mijzelf. We hebben het simpelweg over de geldigheid van een certificaat, een certificaat dat niet verlopen noch vals is. De wereld is niet meer logisch. We praten niet meer over reddingen op zee and dat is waar ik me daadwerkelijk om bekommer.

Zeeredders en vluchtelingen op een rubber boot. Foto: Danilo Campanilla / Mission Lifeline

MH: Zijn er op dit moment andere burgerschepen die reddingsmissies uitvoeren in het Mediteraanse gebied?

Reisch: Er zijn drie schepen die dat nog doen, maar zij werken vanuit Spanje en nemen vluchtelingen ook mee naar Spanje. Ze moeten mensen over langere afstanden vervoeren, wat ze wegneemt uit de gebieden waar redding nodig is. We mogen niet kiezen naar welke havens we mensen vervoeren; de havens worden toegwezen door de overheid. We hebben geen keuze waar we mensen heenbrengen.

MH: Critici van reddingen op zee zeggen dat als er geen reddingschepen waren er minder mensen zouden zijn die de zee over zouden steken. Heeft u in de afgelopen weken bewijs hiervan gezien, nu er minder reddingschepen zijn?

Reisch: Nee, precies het tegenovergestelde gebeurd, er sterven meer mensen dan ooit. Juli 2018 gaat de geschiedenisboeken in als de meest dodelijke maand in de geschiedenis van reddingen op zee. Het maakt de smokkelaars niet uit of mensen overleven. De deal is gesloten, zij hebben hun geld, en de mensen worden gewoon op zee gedumpt.

Geredde mensen op het schip. Foto: Hermine Poschmann / Mission Lifeline

MH: De boten die over zee komen zijn vaak totaal niet zeewaardig. Waarom stappen vluchtelingen dan toch aan boord van deze boten?

Reisch: Nou, deze mensen hebben de zee nooit eerder gezien. Ze komen uit een woestijnland, uit de Sahara. Er is daar geen zee, er is een zee aan zand. En dan zien ze op een gegeven moment een hoeveelheid water die ze nooit eerder hebben gezien, en natuurlijk worden veel van hen dan bang. Maar als ze niet uit zichzelf aan boord stappen, schieten ze [de smokkelaars, red.] twee of drie mensen dood op het strand en dan gaat de rest vanzelf wel aan boord.

MH: Het feit dat mensen na afloop naar Europa worden gebracht en niet terug naar Libië of één van de andere Afrikaanse landen wordt vaak bekritiseerd. Wat is de reden hiervoor?

Reisch: Er zijn hier verschillende redenen voor. Een van de redenen is dat we een haven aangewezen krijgen, een zogenaamde ‘Veilige Haven’, van het Reddings Coördinatie Centrum in Rome. Zij wijzen ons een haven aan en daar moeten we heen. Ik heb hier geen vrije keuze in. De tweede reden is dat de Geneva Conventie over Vluchtelingen zegt dat je mensen niet terug kunt brengen naar het land waar ze vandaan vluchten. Ik zou mensen terug moeten brengen naar Libië. Ik mag dat niet doen, ik zou schuldig zijn aan een misdrijf als ik dat zou doen. Daarnaast zou het ook ontzettend onveilig zijn voor mijn bemanning, mijzelf en het schip als we dat wel zouden doen. Er wordt daar een burgeroorlog gevoerd, en wie gaat er vrijwillig naar een land middenin een burgeroorlog? Tunesië kan ook weggestreept worden. Er is geen burgeroorlog, maar het is ook niet veilig. De mensen daar worden weggevoerd in zogenaamde ‘kettingen van deportatie’ en Amnesty International rapporteert over mishandelingen en dergelijken in Tunesië.

De Lifeline in de Middellandse Zee. Foto: Hermine Poschmann / Mission Lifeline

MH: De beschuldigingen tegen u en de inbeslagname van de Lifeline en andere schepen hebben veel media-aandacht getrokken. Hoe ziet u de veranderende meningen omtrent de reddingen op zee?

Reisch: Ik denk dat veel mensen eraan herinnert zijn dat mensen massaal sterven in het Mediteraanse gebied, juist door de huidige afwezigheid van onafhankelijke reddingsorganisaties. Tegelijkertijd redden deze schepen “slechts” 40% van de mensen, de rest gebeurd door handelsschepen, en deels door militaire schepen, wat nu ook illegaal zou moeten zijn. Als wij het niet doen, doet niemand het en sterven de mensen op zee.

MH: Wat voor vaardigheden heb je nodig om aan de slag te gaan op een burgerschip van een reddingsorganisatie. Wie is er nodig?

Reisch: Bij Missie Levenslijn (Missing Lifeline) staan we altijd open voor stuurmannen, ervaren scheepsmechanici, scheepstechnici, en ingenieurs. Zij hebben een belangrijke positie aan bood. We hebben ook mensen nodig die kunnen navigeren, en medische mensen, elektriciens, spoed-artsen, chirurgen en ervaren verpleegkundigen. We hebben ook vrouwen nodig aan bood, omdat we veel vrouwen en kleine kinderen aan boord krijgen en zij hebben een andere relatie met een vrouw dan een man.

Geredde mensen op het schip. Foto: Danilo Campanilla / Mission Lifeline

MH: Hoe kunnen hen die deze gevaarlijke baan op zee niet aandurven de reddingsoperatie vanaf het land steunen?

Reisch: Ten eerste, kan er altijd gesteund worden door donaties. Het schip wordt gefinancierd door donaties. Missie Levenslijn (Mission Lifeline) kost €2500 per dag. We hebben een grote hoeveelheid diesel nodig, en moeten vaak dingen repareren. Dat is volkomen normaal voor zo’n schip. We zijn ook op zoek naar mensen die ons kunnen helpen bij media gerelateerde zaken, of op kantoor.

MH: Heeft u concrete verzoeken aan de overheid, de EU of de politiek in het algemeen?

Reisch: Ten eerste zouden reddingsoperaties op zee nooit als misdaad gezien mogen worden. Op dit moment dwingen ze ons een hoekje in, wat totaal onwerkbaar is. Ik zat eerst in het bedrijfsleven. Ik verdien geen geld om mensen te smokkelen, en dat doen we ook niet. Dat zijn totaal ongegronde beschuldigingen. Dit moet stoppen. We moeten een status krijgen zodat we met onze schepen en onze gekwalificeerde bemanningen uit kunnen varen, dat is belangrijk. En boven alles moeten we de redenen voor vluchten aanpakken. We praten er al 30 of 40 jaar over, maar er wordt niets aan gedaan. Het is gewoon geklets zonder handelen.

Voor meer informatie over hoe u de reddingsoperaties op de Middellandse zee kunt steunen, klik hier.

Auteur

Anja Meunier (Duitsland)

Studeert: Wiskunde en Economie

Talen: Duits, Engels en Spaans

Europe heeft…. prachtige landen, interessante mensen, een fantastische levensstijl. En moet samenblijven.

500px: Anja Meunier

Illustraties

Luzie Gerb (Duitsland)

Studeert: Kunstgeschiedenis, Schone Kunsten en Vergelijkende Cultuurwetenschappen

Spreekt: Duits, Engels, Zweeds en Frans Europa is… vol van magische plaatsen, interessante mensen en hun verhalen.

Website: luzie-gerb.de

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag Als mensen sterven omdat hun redders voor de rechter staan erschien zuerst auf MH Nederlands.

Van Alessandra Ivaldi / 2.8.2017

De “loi mannequin”, bedoeld om anorexia tegen te gaan, is een recente ontwikkeling in Frankrijk. Anorexia is een gevaarlijke eetstoornis die voornamelijk meisjes en jonge vrouwen treft, zij zien extreem dunne modellen als een schoonheidsideaal wat nagebootst moet worden. Het plaagt ook de modellen zelf, zij worden gedwongen hun fysieke en mentale gezondheid op te geven voor hun carrière. Anorexia lijdt niet alleen tot fysieke klachten, maar heeft ook grote invloed op de mentale gezondheid. Als het niet goed behandeld wordt, kan het permanent worden en in de ergste gevallen tot overlijden lijden.

Het wordt geschat dat er in Frankrijk 600,000 jonge mensen lijden aan eetstoornissen, waarvan 40,000 aan anorexia. Belangrijker, deze eetstoornis is doodsoorzaak nummer twee bij 15-24 jarige, na auto-ongevallen.

Victoire Maçon Dauxerre is een van de slachtoffers van anorexia. Nadat ze vernederd is, heeft geworsteld met zelfmoordneigingen en een zelfmoordpoging heeft gedaan, heeft ze een nieuw leven voor zichzelf opgezet en heeft een tragisch en schokkend boek over het “geheime leven” van modellen gepubliceerd. Jamais assez maigre, Journal d’un top model (‘Nooit dun genoeg, het dagboek van een topmodel’), is de betekenisvolle titel van het “dagboek” van dit model, waarin ze haar pijnlijke verhaal verteld.

Ze was zeventien jaar oud toen ze gescout werd door een modellenbureau. Het was een moeilijke tijd voor Victoire. Zoals veel meisjes van haar leeftijd was een modellen bestaan een onzeker bestaan. Het was haar droom op te studeren aan de pretentieuze Scieces Po universiteit, maar ze kwam niet door het toegangsexamen. Kwetsbaar en zonder idee wat ze wou doen maar het toekomst, gaf ze in aan de verleiding van de mode industrie. Haar hoofd was vol met dromen: de wereld rond reizen, gemakkelijk geld, bekendheid… Maar de mode industrie had hele andere verrassingen in petto.

Victoire was altijd al een meisje wat er goed uit zag, lang (1.78 meter) en dun… maar niet dus genoeg voor de maatje 32 (Europese maatvoering). Dat was het begin van de nachtmerrie. Victoire stopte met eten, en woog uiteindelijk nog maar 47 kilogram. Ze verhongerde zichzelf, verloor haar haar en werd een skelet. Maar de mode werkte als een drug, en er was geen manier om los te komen van haar verslaving. Wanneer ze zich deze momenten herinnert, legt Victoire uit dat hoe meer gewicht je verliest, hoe meer je jezelf ziet als dik. En de ironie in deze situatie is dat de modellen gedwongen worden om te stoppen met eten, terwijl het grootste gedeelte van hun foto’s digitaal aangepast worden om hen nog dunner te laten lijken.

Er ging tijd voorbij, en Victoire werd meer en meer wanhopig en overweldigd, totdat ze het extreme besluit nam een einde aan haar leven te maken. Maar, Victoire liet zien dat ze sterker was dan vele anderen en overleefde. Nu kan ze zonder twijfel haar verhaal vertellen. In de mode industrie heeft niet iedereen de kans om haar verhaal te vertellen. De enige reden dat Victoire haar boek kon schrijven is dat ze de mode de rug heeft toegekeerd.

Jamais assez maigre is een tocht door een helse wereld, waar je modellen vindt die overgeven, laxeermiddelen en drugs gebruiken om het verhongeren en de vermoeidheid vol te houden in de weken voorafgaande aan een modeshow. Zelfs sport is verboden uit angst om spieren te ontwikkelen.

Modellen mogen niet klagen. Als een van hen zich ziek voelt of flauwvalt voor een show, durft niemand daar iets van te zeggen. Het is een normale situatie die de discussie niet waard is. Het is een afwijkende en hypocriete wereld. Victoire beschrijft hoe iemand tegen modellen zegt dat ze niet mogen eten. Ze weten simpelweg dat je in de jurk moet passen die ze je geven, wat betekent dat afvallen je enige keuze is. Het systeem is ontworpen zodat er uiteindelijk niemand beschuldigd kan worden van het aanmoedigen van anorexia.

Victoire is inmiddels afgestudeerd van Sorbonne in Parijs, waar ze filosofie heeft gestudeerd. Ze wilde “haar hersenen opnieuw vinden”, om zichzelf als meer te gaan zien dan alleen een lichaam. Daarna ging ze naar Londen, waar ze haar master in toneelspel haalde. Nu wil ze zichzelf toewijden aan de showbusiness. Ze weet dat de competitie zwaar is, maar op zijn minst zal hoe dun ze is niet langer haar succes beïnvloeden.

De nieuwe Franse wet wil dit soort gevallen voorkomen door bij te dragen aan het ontwikkelen van een gezonder lichaamsbeeld in advertenties. De “loi mannequin” (modellenwet), welke werd geïntroduceerd door de socialistische regering van president Hollande, werd goedgekeurd in januari 2016. Vandaag is hij eindelijk in beweging gezet en vandaag is het een revolutionaire handeling in de Franse mode industrie.

Om deel te nemen aan modeshows en fotoshoots moeten modellen nu een medisch certificaat hebben, geldig voor een periode van maximaal twee jaar, welke hun algemene gezondheid bevestigd. Dit wordt beoordeeld aan de hand van het BMI, gebaseerd op het gewicht en de lengte van een persoon. De wereldgezondheidsorganisatie definieert ondergewicht als een BMI onder de 18,5.

De nieuwe wet heeft invloed op modellen en modellenbureaus over heel Europa die in Frankrijk werken, en er zullen enorme boetes, of zelfs gevangenisstraffen, uitgedeeld worden voor hen die de normen van de wet niet respecteren.

De wet zal voltooid worden op 1 oktober, met de introductie van een andere norm waarbij foto’s voor commercieel gebruik de disclaimer “digitaal bewerkte foto” moeten dragen wanneer ze digitaal bewerkt zijn.

Met deze wet sluit Frankrijk zich aan bij een beweging van meerdere Europese landen. Spanje was het eerste land wat een vergelijkbare wet aanname in september 2006, daar moesten alle modellen een BMI van minstens 18 hebben op over de catwalk in Pasarela Cibeles, het belangrijkste mode-evenement, te mogen lopen. In Italië wordt een minimaal BMI van 18,5 vereist voor modellen die mee doen aan de Milaan Modeweek. Zelfs niet-Europese landen volgen deze trend. In 2013 werd in Israël een wet aangenomen dat modellen een BMI van 18,5 of hoger moesten hebben om te zien zijn in magazines en modeshows.

Maar, er is nog steeds discussie over de “loi mannequin”. Aan de ene kant zijn er mensen die de wet steunen, die de wet zien als een belangrijke stap om anorexia tegen te gaan; aan de andere kant zijn er critici, zeker binnen de modewereld. Er is een nog grotere groep sceptici, die denken dat deze wet niet genoeg is. Vrouwen worden nog steeds vaak beoordeeld om hun uiterlijk, en de mode industrie is niet de enige industrie die zich hieraan brandt. Dat is de reden waarom we niet kunnen verwachten dat de “loi mannequin” grote veranderingen teweeg zal brengen.

Illustraties: Luzie Gerb

Maar wat denkt Victoire? Natuurlijk heeft het oud-model haar eigen mening. Ze ziet de wet als een eerste stap, maar denkt dat het nog niet ver genoeg gaat. Het is gemakkelijk voor modellenbureau’s om de normen van deze wet te omzeilen. Wanneer ze haar modellencontract tekende moest Victoire ook een medische test ondergaan – dit heeft ze nooit gedaan.

Daarnaast gelooft Victoire dat het gevecht tegen anorexia, en tegen de manier waarop vrouwen beoordeeld worden, niet alleen in Frankrijk gevecht moet worden. Deze wet is alleen geldig in Frankrijk, en we moeten er rekening mee houden dat Franse modellen als over de grens op zoek zijn naar banen. Hoewel het waar is dat andere landen vergelijkbare wetten hebben aangenomen, zijn deze verschillende wetten niet genoeg. Het oud-model vraagt om Europese, of zelfs wereldwijde acties.

Een stap tegelijkertijd. Eerst een “rebels” model, dan een boek, dan een nieuwe wet… en wie weet, misschien zullen we in de toekomst echt Europa-brede acties zien.

Auteur

Alessandra Ivaldi (Italië)

Studeert: Vreemde Talen voor Internationale Communicatie

Spreekt: Italiaans, Engels, Duits en Frans

Europa is... a cultureel erfgoed.

Illustraties

Luzie Gerb (Duitsland)

Studeert: Kunstgeschiedenis, Schone Kunsten en Vergelijkende Cultuurwetenschappen

Spreekt: Duits, Engels, Zweeds en Frans Europa is… vol van magische plaatsen, interessante mensen en hun verhalen.

Website: luzie-gerb.de

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag Loi mannequin – een wet voor een gezonder lichaamsbeeld erschien zuerst auf MH Nederlands.

Van Iris Pase / 23.7.2017

In juni van dit jaar werd in het drukbezochte gemeentelijke theater in Treviso (noord-Italië) een lezing gehouden van het communicatie-onderzoekscentrum ‘Fabrica’. De lezing genaamd ‘De waarheid, nooit meer. De kronieken en data analyse van de eeuw van post-truth en nepnieuws.’, werd gehouden door Roberto Saviano, een bekende Italiaanse schrijver en journalist, auteur van bestsellers zoals ‘Gomorrah’ en ‘ZeroZeroZero’.

Het woord ‘post-truth’ wordt veel gebruikt en misbruikt, het is door de Oxford Dictionary in 2016 benoemd tot woord van het jaar. Een post-truth verwijst naar ‘omstandigheden waarin objectieve feiten minder invloed hebben op de publieke opinie dan een beroep op emoties en persoonlijke mening’. Een post-truth heeft, in simpele bewoording, vooral te maken met een gebrek aan informatie en een overvloed aan emotie: de waarheid van een uitspraak of gebeurtenis is niet langer van belang voor de autoriteiten of het publiek, want wat er echt toe doet is dat ideeën en uitspraken iemands aanhang aanspreekt en laat groeien. Neem het voorbeeld van Kellyanne Conway, een senior-assistent in het Witte Huis: toen ze geconfronteerd werd met het mysterie rondom het aantal mensen wat aanwezig was bij Trump’s inauguratie, bleef ze volhouden dat Sean Spicer (de perschef) alternatieve feiten gaf. Het probleem is dat alternatieve feiten geen feiten zijn maar manipulaties.

De huidige politieke retoriek speelt met de meningen en instincten van mensen om reacties uit te lokken die voortkomen uit passie in plaats van rationeel denken; jammer genoeg roept post-truth eerder negatieve emoties op die kunnen leiden tot geweld dan positieve emoties. Het is belangrijk om hierbij ook in gedachte te houden dan het geen eenrichtingsverkeer is, meningen worden niet alleen misbruikt en gestuurd, maar onze meningen maken ook dat we dingen als waarheid bestempelen. Denk maar aan hoe Trump de publieke opinie gebruikte om zijn uitspraak dat hij niet de meeste stemmen had gekregen (maar wel de meeste kiesmannen) door stemfraude, te ondersteunen door simpelweg te zeggen: ‘Iedereen gelooft het.’

Illustration: Luzie Gerb

In verdere uitleg van dit fenomeen noemt Roberto Saviano verschillende voorbeelden: Tijdens de Amerikaanse verkiezingen, claimde Ending the Fed dat Paus Franciscus Donald Trump steunt, wat de wereld schokte. Het verhaal werd gedeelt door zowel de mensen die het geloofde als de mensen die het niet geloofde -wellicht om het te bekritiseren of belachelijk te maken- en het verspreidde zich over de hele wereld en werd zelf enkele uren voor waarheid aangezien. Hoewel dit bericht enorm invloedrijk was op politiek gebied, dit nepnieuws heeft ten minste niet geleidt tot criminele activiteiten, zoals in de ‘Pizzagate’ affaire. Tijdens de verkiezingen van 2016, verspreidde een complottheorie zich snel door de hele Verenigde Staten. Deze complottheorie ging over het feit dat een aantal restauranten betrokken zouden zijn bij mensenhandel en pedofilie. In de overtuiging iets aan dit probleem te kunnen doen, beschoot de 28-jarige Edgar Maddison Welch in december 2016 een pizzeria ‘Comet Ping Pong’ in Caroline, een fictieve locatie van kinderprostitutie. Er vielen gelukkig geen gewonden, maar de man beschadigde de muren, deur en het bureau, en deze aanslag had met gemak ook mensenlevens kunnen kosten.

Zijn we helemaal gek geworden? Willen we leugens horen? Worden we misleid door een enorme onderliggende complottheorie? De journalist ontkende dat er een complottheorie of organisatie achter zit, hij concentreert zich op de sociale media (social media), op de manier waarop nieuws wordt gelezen en verzameld, en hoe het wereldbeeld van mensen veranderd is door de uitbreiding van de snel-veranderende wereld waarin we leven. Saviano zei, met het citaat van Eduardo Galeano: ‘Wanneer we alle antwoorden hebben, veranderen ze de vragen.’ Dat is precies wat er nu gebeurd op social media: de regels veranderen, een nieuwe manier van communicatie en interactie ontwikkeld zich, en verandert daarmee ons beeld van de wereld and de manier waarop we dingen waarnemen. Saviano benadrukt hoe mensen zich nu focussen op korte-termijn doelen: alles moet hier en nu gedaan en geregeld worden, resultaten moeten nu zichtbaar zijn, en we hebben geen tijd voor lange-termijn processen. We lezen geen diepgaande analyses, we lezen liever een tweet. Op basis van een recente schatting kunnen we zeggen dat 70% van de jonge Amerikanen zijn/haar nieuws op Facebook leest, en daarmee een minder betrouwbare bron van informatie heeft in tegenstelling tot een krant die vaak diepgaande analyses geeft. We hebben tijd nodig om een mening te vormen, maar het is veel gemakkelijker om een verhaaltje van vier regels te lezen dan om de tijd tijd te nemen om een probleem te begrijpen.

Viral gaan is synoniem geworden met oppervlakkigheid, een gebrek aan inhoud. Dit is onder andere te zien in het succes van Kim Kardashian, een prachtige jonge vrouw die niet bekend is geworden door handigheid of talent, maar door haar achterwerk te laten zien. Ze gaat viral omdat ze nergens voor staat, ze heeft niets om over te brengen. Dit is waarom haar retoriek zo veelomvattend is; meningen sluiten de mensen buiten die het niet met je eens zijn, omdat ze ‘weg’ kunnen gaan of stoppen je te volgen.
Maar hoe kunnen we omgaan met de complexiteit van ons leven als we ons vooral focussen op deze oppervlakkige en onwetende houding? Hoe kunnen we de periode van post-truth achter ons laten? We moeten de tijd nemen om te lezen, te reflecteren, onszelf te isoleren van de snelheid van deze wereld om na te denken. Goede ideeën komen niet voort uit een constante ondoorzichtigheid in ons denken, een eindeloze focus op social media, notificaties, delen and tweeten. We hebben tijd nodig om onze omgeving te verwerken en kritisch na te denken. Het is de enige manier waarop we kunnen voorkomen dat nepnieuws geoorloofd wordt, politici misbruik maken van onze onwetendheid en macht misbruikt wordt.

We kunnen dingen veranderen door kieskeurige burgers en mensen te zijn: we moeten ons inlezen, stereotypes vermijden, onze bronnen van nieuws controleren en selecteren, onze mening niet door onze emotie laten bepalen, nadenken – en wellicht wordt de post-truth dan ooit geschiedenis.

Auteur

Iris Pase (Italië) Studeert: Geschiedenis en Filosofie Talen: Italiaans en Engels Europa is… een andere Europeaan ontmoeten en een gemeenschappelijke geschiedenis, cultuur en manier van denken hebben

Blog: The Venetian Rover

Illustratie

Luzie Gerb (Duitsland)

Studeert: Kunstgeschiedenis, Schone Kunsten en Vergelijkende Cultuurwetenschappen

Talen: Duits, Engels, Zweeds, Frans

Europe is… vol van magische plekken, interessante mensen en hun verhalen.

Website: luzie-gerb.de

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag Echt nieuws of nepnieuws: dat is de vraag erschien zuerst auf MH Nederlands.