Deze zomer werd de film Papillon voor het eerst vertoont in Europese bioscopen. Een nieuwe versie van de gelijknamige film uit 1973, geregisseerd door Michael Noer en geïnspireerd door het dramatische verhaal van Henri Charrière, diens autobiografie de wereld schokte.
Van Alessandra Ivaldi / 13.10.2018
Charrière, beter bekend als “Papillon” door de vlinder die op zijn borst getatoeëerd stond, werd in 1906 geboren in the Ardèche in Frankrijk. In de jaren 20 van de 20ste eeuw leefde hij in Parijs als kleine crimineel.
26 maart 1930 was een dag die zijn leven voor altijd veranderde. Het was de dat dat de slager en pimp Roland Legrand beschoten werd en kort daarna overleed in het ziekenhuis, maar niet voordat hij Papillon Roger benoemde als zijn moordenaar.
Papillon werd gearresteerd en veroordeeld tot zware arbeid, ondanks het feit dat hij altijd heeft volgehouden onschuldig te zijn. Hij werd op transport gezet naar de verschrikkelijke gevangenis in de strafkolonie in Frans Guyana, bekend om het brute gedrag richting gevangenen.
Hij probeerde meerdere keren te ontsnappen samen met medegevangenen, maar werd altijd weer gevangen en teruggebracht naar de gevangenis, waar hij verder werd gestraft met jarenlange inhumane eenzaamheid. Hij deed alsof hij aan dementie lijdt om naar een tehuis gestuurd te worden, waar het gemakkelijker zou zijn om te ontsnappen. Hij heeft dit plan nooit uit kunnen voeren, omdat de tweede wereldoorlog uitbrak en tijdens deze periode ontsnappingspogingen werden bestraft met de doodstraf.
Papillon brengt uiteindelijk elf verschrikkelijke jaren door in de gevangenis. Volgens zijn boek wordt hij daarna overgeplaatst naar ‘het eiland van de duivel’, berucht om zijn wreedheid richting gevangenen en bekend als onontsnapbare gevangenis. Op dit eiland plande Papillon zijn laatste ontsnappingspoging, en hij was succesvol en verliet Frans Guyana door een vlot van kokosnoten te maken. Maar, zijn lotgevallen waren nog niet voorbij. Zijn ontsnapping vracht hem naar Venezuela, waar hij gearresteerd werd en opnieuw gevangen werd gezet. Gelukkig was deze nieuwe gevangenis beter dan de Franse strafkolonie.
In 1945 werd hij uiteindelijk vrijgelaten en kon hij zich settelen in Caracas, waar hij burgerschap kreeg dankzij zijn huwelijk met een Venezolaanse vrouw, Rita Alcover. Hij opende een restaurant en bracht enkele jaren in relatieve vrede door. Hij werd ook een soort lokale bekendheid, maar in 1967 vernietigde een aardbeving alles waar hij zo hard voor had gewerkt. Dit moedigde hem aan om een autobiografie te schrijven en verkopen, wat meteen een internationaal success werd. Zijn memoires laten de verschrikkelijke leefomstandigheden in de Franse strafkolonie zien en hadden veel invloed op de algemene mening wereldwijd – zeker in Europa.
Er begon dus een nieuw leven voor Papillon, hij werkte ook in de filmindustrie als acteur en werkte samen met filmmakers, om zijn verhaal om het grote scherm te vertolken. De meest belangrijke filmmaker was Franklin J. Schaffner, die in 1973 de film Papillon, regisseerde met acteur Steve McQueen als Henri Charrière en Dustin Hoffman als Louis Dega, vervalser en medegevangene Papillon.
Papillons laatste jaren waren relatief vredevol. In 1970 werd hem gratie verleent door het Franse Ministerie van Justitie en kon hij terugkeren naar Europa, hij verhuisde vervolgens naar Fuengirola in Spanje. Hij overleed in Madrid in 1973 aan keelkanker, en werd begraven in de Ardèche, naast zijn moeder.
Veel hedendaagse onderzoekers denken dat Papillon’s autobiografie met een korreltje zout genomen moet worden; het is mogelijk dat sommige beschreven verhalen niet ervaringen van hem maar van zijn medegevangenen zijn. Wat de waarheid ook is, Papillon’s boek heeft zeker onze ogen geopend voor het geweld dat gebeurde in de Europese strafkoloniën, als een onderdeel van onze geschiedenis dat lang naar de achtergrond is geduwd.
Misschien vind je dat ook leuk...
Is CouchSurfing een Boheems Tinder geworden? Locale mensen die gratis onderdak en goed gezelschap aanbieden op een prachtige locatie? Dat klinkt als de droom van elke backpacker! Maar is het dat nog steeds?
Loi mannequin – een wet voor een gezonder lichaamsbeeld Met de nieuwe goedgekeurde “loi mannequin” toont Frankrijk de intentie om te strijden tegen anorexia bij modellen en tieners. Maar zal het een significante impact hebben op de gezondheid van vrouwen - of is het een vergeefse poging?
Recente Reacties