School is een plek om te leren, maar om wat te leren? Onderwijs moet waarden overbrengen, zoals vrijheid van meningsuiting, maar ook tegenwaarden respecteren die uit elke subcultuur komen. Zonder bereidheid van ouders om een ander standpunt te aanvaarden en zonder grondige opleiding van leerkrachten, bereiken pedagogische ‘gevechten’ hun doel niet.
Van Giulia Barjona / 11.12.2020
Op 16 oktober werd een Franse schoolleraar onthoofd in de noord-centrale regio van Île-de-France na het tonen van aanstootgevende beelden van de islamitische profeet Mohammed in de klas.
Samuel Paty, een geschiedenis- en aardrijkskundeleraar, was ook verantwoordelijk voor het geven van de lessen morele en burgerschapsvorming; het moeilijkste onderwerp om aan te pakken in multiculturele klassen, vooral op scholen die zich in prioritaire onderwijszones bevinden.
Het is daarom noodzakelijk om goed na te denken, of opnieuw na te denken, over de rol die iedereen heeft op zowel nationaal als internationaal niveau als het gaat om onderwijs, prioriteiten, waarden, discipline en pedagogie.
De school is hoofdzakelijk een plaats om te leren waarbij onderwijs niet beperkt is tot alleen wiskunde, talen, aardrijkskunde, enz. Deze onderwijsinstelling biedt de mogelijkheid om te leren discussiëren en de confrontatie aan te gaan met andere culturen of ‘alleen’ met de meest uiteenlopende ideeën. Door onze overtuigingen in vraag te stellen hebben we de mogelijkheid om nieuwe standpunten te ontdekken en deze te versterken. Opmerkingen als beschuldigingen beschouwen helpt niet om een dialectisch vermogen te ontwikkelen dat nuttig is om zich verstaanbaar te maken.
Bovendien bieden scholen de grootste hoeveelheid nuttige informatie aan om te kunnen leven, en samen te leven, in onze wereld. Sommige beroepen volgen een geschikt pad om studenten voor te bereiden op toekomstige studies en anderen bieden de mogelijkheid om de samenleving kritisch te analyseren. Het leren kennen van elkaar en van de mensen om ons heen geeft de mogelijkheid om een vreedzaam en respectvol samenleven ‘op te bouwen’.
Bovendien erkennen ouders van leerlingen, wanneer zij hun kinderen naar school brengen, hoe nuttig deze instellingen zijn. Scholen geven de kennis en cultuur van een land door. Ze delen ook kennis die ouders zelf nooit aan hun kinderen zouden kunnen geven. Deze ouders zijn geobsedeerd door het verlangen naar controle en door het plannen van de gebruiken, het verstand en het leven van hun ‘baby’.
Maar scholen zijn niet klaar om geconfronteerd te worden met de educatieve opvoeding die kinderen meenemen naar de klas.
Allereerst is het belangrijk om bewust te zijn van de thuiscultuur van de verschillende kinderen en tieners. Maar de leraren zijn nauwelijks bereid om zulke hete hangijzers aan te pakken en gesprekken te beginnen. Paty had de leerlingen niet gedwongen om naar de beelden van Charlie Hebdo te kijken, maar een van zijn leerlingen begreep het doel van de klas niet. Misschien had de leraar niet begrepen dat de leerling nog niet klaar was om dit onderwerp te benaderen.
Ten tweede zijn er in ons digitale tijdperk andere oplossingen dan papieren kranten om beelden te tonen. In sommige scholen is het verboden om gsm’s te gebruiken. Soms kan het een goed compromis zijn om tieners toestemming te geven hun gsm aan te zetten om informatie te zoeken en te gebruiken zoals zij dat willen.
Ten derde is de keuze om actuele thema’s aan te pakken een strategie die altijd wordt toegepast. Soms moet je echter vooruitdenken en je voorstellen wat de gevolgen zijn. Het proces tegen de verantwoordelijken voor de bomaanslag op Charlie Hebdo in 2015 vond op hetzelfde moment plaats als de moord op Paty. Paty had dit onderwerp misschien zorgvuldig uitgekozen om de studenten het nieuws dat ze op televisie kijken beter te laten begrijpen. Hij dacht echter niet dat de betrokken terroristen zijn die banden hebben met een internationale organisatie die tot op de dag van vandaag in Frankrijk aanwezig is. Het is genoeg voor een boze vader om een internationaal ‘debat’ op gang te brengen tussen de Franse president Emmanuel Macron, de Turkse president Recep Tayyip Erdogan, en de hele moslimgemeenschap. Leraren moeten worden geïnformeerd, zelfs door het leger, over taboeonderwerpen.
Tot slot is het aan de ene kant een advies aan leerkrachten om te luisteren naar de werkelijke interesses van de studenten om zo beter ontworpen methoden en programma’s te creëren. Aan de andere kant zouden ouders meer vertrouwen moeten hebben in scholen. Zij moeten ervan op de hoogte zijn dat niemand probeert hun gezag te vervangen. Een nieuwe ‘structuur’ van de mentaliteit is aan beide kanten van het grootste belang.
Tot slot moet aan beide partijen gevraagd worden of ze echt willen samenwerken en of ze bereid zijn hun standpunten te heroverwegen. Zou zo’n oprechte samenwerking ooit echt mogelijk zijn?
Recente Reacties