Van Giulia Barjona / 11.12.2020

Op 16 oktober werd een Franse schoolleraar onthoofd in de noord-centrale regio van Île-de-France na het tonen van aanstootgevende beelden van de islamitische profeet Mohammed in de klas.

Samuel Paty, een geschiedenis- en aardrijkskundeleraar, was ook verantwoordelijk voor het geven van de lessen morele en burgerschapsvorming; het moeilijkste onderwerp om aan te pakken in multiculturele klassen, vooral op scholen die zich in prioritaire onderwijszones bevinden. 

Het is daarom noodzakelijk om goed na te denken, of opnieuw na te denken, over de rol die iedereen heeft op zowel nationaal als internationaal niveau als het gaat om onderwijs, prioriteiten, waarden, discipline en pedagogie.

De school is hoofdzakelijk een plaats om te leren waarbij onderwijs niet beperkt is tot alleen wiskunde, talen, aardrijkskunde, enz. Deze onderwijsinstelling biedt de mogelijkheid om te leren discussiëren en de confrontatie aan te gaan met andere culturen of ‘alleen’ met de meest uiteenlopende ideeën. Door onze overtuigingen in vraag te stellen hebben we de mogelijkheid om nieuwe standpunten te ontdekken en deze te versterken. Opmerkingen als beschuldigingen beschouwen helpt niet om een dialectisch vermogen te ontwikkelen dat nuttig is om zich verstaanbaar te maken.

Bovendien bieden scholen de grootste hoeveelheid nuttige informatie aan om te kunnen leven, en samen te leven, in onze wereld. Sommige beroepen volgen een geschikt pad om studenten voor te bereiden op toekomstige studies en anderen bieden de mogelijkheid om de samenleving kritisch te analyseren. Het leren kennen van elkaar en van de mensen om ons heen geeft de mogelijkheid om een vreedzaam en respectvol samenleven ‘op te bouwen’.

Bovendien erkennen ouders van leerlingen, wanneer zij hun kinderen naar school brengen, hoe nuttig deze instellingen zijn. Scholen geven de kennis en cultuur van een land door. Ze delen ook kennis die ouders zelf nooit aan hun kinderen zouden kunnen geven. Deze ouders zijn geobsedeerd door het verlangen naar controle en door het plannen van de gebruiken, het verstand en het leven van hun ‘baby’.

Maar scholen zijn niet klaar om geconfronteerd te worden met de educatieve opvoeding die kinderen meenemen naar de klas.

Allereerst is het belangrijk om bewust te zijn van de thuiscultuur van de verschillende kinderen en tieners. Maar de leraren zijn nauwelijks bereid om zulke hete hangijzers aan te pakken en gesprekken te beginnen. Paty had de leerlingen niet gedwongen om naar de beelden van Charlie Hebdo te kijken, maar een van zijn leerlingen begreep het doel van de klas niet. Misschien had de leraar niet begrepen dat de leerling nog niet klaar was om dit onderwerp te benaderen.

Ten tweede zijn er in ons digitale tijdperk andere oplossingen dan papieren kranten om beelden te tonen. In sommige scholen is het verboden om gsm’s te gebruiken. Soms kan het een goed compromis zijn om tieners toestemming te geven hun gsm aan te zetten om informatie te zoeken en te gebruiken zoals zij dat willen.

Ten derde is de keuze om actuele thema’s aan te pakken een strategie die altijd wordt toegepast. Soms moet je echter vooruitdenken en je voorstellen wat de gevolgen zijn. Het proces tegen de verantwoordelijken voor de bomaanslag op Charlie Hebdo in 2015 vond op hetzelfde moment plaats als de moord op Paty. Paty had dit onderwerp misschien zorgvuldig uitgekozen om de studenten het nieuws dat ze op televisie kijken beter te laten begrijpen. Hij dacht echter niet dat de betrokken terroristen zijn die banden hebben met een internationale organisatie die tot op de dag van vandaag in Frankrijk aanwezig is. Het is genoeg voor een boze vader om een internationaal ‘debat’ op gang te brengen tussen de Franse president Emmanuel Macron, de Turkse president Recep Tayyip Erdogan, en de hele moslimgemeenschap. Leraren moeten worden geïnformeerd, zelfs door het leger, over taboeonderwerpen.

Tot slot is het aan de ene kant een advies aan leerkrachten om te luisteren naar de werkelijke interesses van de studenten om zo beter ontworpen methoden en programma’s te creëren. Aan de andere kant zouden ouders meer vertrouwen moeten hebben in scholen. Zij moeten ervan op de hoogte zijn dat niemand probeert hun gezag te vervangen. Een nieuwe ‘structuur’ van de mentaliteit is aan beide kanten van het grootste belang.

Tot slot moet aan beide partijen gevraagd worden of ze echt willen samenwerken en of ze bereid zijn hun standpunten te heroverwegen. Zou zo’n oprechte samenwerking ooit echt mogelijk zijn?

Auteur

Giulia Barjona (Italië)

Talen: Italiaans, Engels en Frans.

Studies: Master in Pedagogische Wetenschappen

Europa is... een enorme bron van inspiratie en ontdekking.

Vertaling

Lobke Maene (België)

Studies en werk: Master journalistiek en master conflict & development. Freelance journaliste. 

Talen: Nederlands, Engels, Duits, Frans en een beetje Spaans

Europa is.... een plek waar iedereen vrij en gelijk moet zijn.

Der Beitrag Ondergeschikte leraren en veeleisende ouders erschien zuerst auf MH Nederlands.

Van Alessandra Ivaldi / 5.12.2020

In de oudheid werd biseksualiteit beschouwd als iets dat volkomen normaal was. Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar de bakermat van de westerse beschaving, namelijk het oude Griekenland. De houding van de Grieken ten opzichte van biseksualiteit wordt weerspiegeld in hun mythologie. Verschillende goden hadden homoseksuele relaties met hun sterfelijke geliefden. Volgens de legende ontvoerde Zeus de fascinerende Ganymedes, op wie hij verliefd was geworden. In de Ilias lijdt Achilles voor de dood van zijn geliefde Patroclus, terwijl de held Heracles van de jonge Iolaus houdt.

Kijken we naar de echte wereld, dan kunnen we het Heilige Bataljon van Thebe niet vergeten. Het Bataljon is een elitegroep van krijgers bestaande uit mannenkoppels verenigd door een liefdesrelatie. Dit zou bijdragen tot het ontstaan ​​van een grote solidariteit onder de soldaten en een gevoel van verbondenheid, wat één van de grootste troeven van deze beroemde groep vertegenwoordigde.

De situatie veranderde in de middeleeuwen, toen men homoseksualiteit begon te veroordelen en te straffen. Deze houding bleef ook in de volgende eeuwen bestaan. Denk maar aan de talrijke kunstenaars die werden vervolgd vanwege hun seksuele geaardheid. Oscar Wilde werd bijvoorbeeld berecht en veroordeeld tot twee jaar dwangarbeid vanwege zijn seksuele geaardheid, een gebeurtenis die de laatste jaren van zijn leven diep heeft getekend.

Eeuwenlang werd homoseksualiteit daarom maar op twee manieren bekeken: als een misdaad, een afwijking die gevaarlijk is voor de rest van de samenleving, of als een ziekte. Pas in het begin van de jaren ‘50 werd er een onderzoek uitgevoerd in de VS dat bekend staat als het Kinsey-rapport. Ze onderzochten het seksuele gedrag en de fantasieën van een grote groep mannen en vrouwen met behulp van een anonieme vragenlijst. De resultaten van het rapport onthulden dat homoseksuele oriëntaties veel wijdverspreider waren onder de volwassen Amerikaanse bevolking dan eerder werd gedacht.

Het duurde echter nog enkele jaren voordat de WHO (Wereldgezondheidsorganisatie) homoseksualiteit van de lijst met psychische aandoeningen schrapte en het definieerde als een ‘natuurlijke variant van menselijk gedrag’. Deze fundamentele gebeurtenis vond plaats in 1990 en wordt elk jaar op 17 mei herdacht met de Internationale Dag tegen Homofobie en Transfobie.

Tegenwoordig hebben we de middelen om te begrijpen hoe seksuele geaardheid afhangt van de historische en culturele context. Toch is er nog een lange weg te gaan. In feite wordt de vrijheid van seksuele geaardheid nog steeds niet in alle landen erkend en gegarandeerd. Zelfs zonder ons eigen continent kunnen we niet anders dan observeren hoe de LGBTI-gemeenschap soms anders wordt behandeld dan de rest van de samenleving en dat haar rechten niet in alle Europese landen op dezelfde manier worden erkend. Maar laten we niet wanhopen, er zijn ook positieve signalen, zoals het bestaan ​​van de LGBTI-interfractiewerkgroep van het Europees Parlement. Dit is een interfractiewerkgroep, bestaande uit leden van het Europees Parlement van verschillende partijen, die tot doel heeft de rechten van de LGBTI-gemeenschap te verdedigen, de activiteiten van EU-landen te volgen en initiatieven op dit gebied te bevorderen. Het heeft momenteel 151 leden, wat betekent dat het de grootste van de 27 interfractiewerkgroepen in het Europees Parlement vertegenwoordigt.

Voor meer informatie over het onderwerp, raad ik je de volgende website aan: https://lgbti-ep.eu/

Auteur

Alessandra Ivaldi (Italië)

Studeert: Vreemde Talen voor Internationale Communicatie

Spreekt: Italiaans, Engels, Duits en Frans

Europa is... a cultureel erfgoed.

Vertaling

Lobke Maene (België)

Studies en werk: Master journalistiek en master conflict & development. Freelance journaliste. 

Talen: Nederlands, Engels, Duits, Frans en een beetje Spaans

Europa is.... een plek waar iedereen vrij en gelijk moet zijn.

Der Beitrag De vrijheid tot liefde: gisteren, vandaag en morgen erschien zuerst auf MH Nederlands.

Heel Italië is afgesloten sinds 9 maart, als maatregel tegen de corona pandemie. Eerst realiseerde we ons niet wat het belang was van wat de overheid van ons vroeg: thuis blijven, zeiden ze. Maar we bleven winkelen, sommigen gingen s avonds uit met vrienden, groepen jongeren kwamen samen in parken om te genieten van de warme lentedagen. Maar het aantal geïnfecteerde mensen bleef stijgen, het aantal doden begon ons te beangstigen, en de verhalen van onze IC afdelingen liet ons inzien dat wat gebeurde serieus was.

Van Milena Parotti / 21.03.2019

Photographer: Kaitlyn Baker // unsplash.com

“Blijf thuis” werd snel het enige wat er nog toe deed, het antwoord voor elke vraag. Het is eng, het is irritant, het is frustrerend – we hadden plannen, net als alle anderen. Ik had 2020 helemaal uitgedacht: examens, buitenlandse stage, scriptie, afstuderen. In één keer viel alles uit elkaar. Ik voelde me machteloos, ik bleef denken dat het oneerlijk was. Het koste me één of twee dagen om mezelf ervan te overtuigen deze plannen op pauze te zetten; voor nu moest ik een nieuw leven beginnen – het lockdown leven.

Boosheid en frustratie werden snel vervangen door hoop. Ik ben een van de gelukkigen; doctoren en verpleegkundig personeel werkt non-stop, met risico’s voor hun eigen gezondheid om de levens van anderen te redden. Zij zijn de ware helden van dit moment. Ik ben niet de eigenaar van een winkel die moest sluiten, niet een moeder die thuis voor kinderen moet zorgen terwijl ze ook moet werken. Ik heb geen bejaarde grootouders die risico lopen. Alles wat ik hoef te doen is binnen blijven, zo slecht is het niet.

De (sociale) media laten constant nieuwe cijfers zien, en hoewel ik elk moment van de dag bezig bent met dit onderwerp, is het me ook gelukt te wennen aan het leven thuis.

Technologie is mijn beste vriend; ik zou niet kunnen zonder het internet, moet ik toegeven. Niet alleen kan ik blijven studeren, leren voor examens en werken aan mijn scriptie, er zijn ook nog duizenden andere dingen te doen met een computer of smartphone. We weten allemaal hoe gemakkelijk het is om Netflix te kijken, maar dat is niet alles. Er zijn podcasts, lezingen, online cursussen, virtuele musea, e-boeken… En ik gebruik deze tijd ook voor saaie activiteiten die ik altijd uitstel, zoals schoonmaken, bestanden categoriseren en mijn inbox opruimen. En natuurlijk heb ik meer aan Meeting Halfway gewerkt dan normaal.

Photographer: Samantha Gades // unsplash.com

Thuis zijn betekent niet dat ik de hele dag met technologie bezig ben. Ik heb mijn huis opgeruimd, lees eindelijk alle boeken die ik had gekocht maar nooit gelezen, ik speel met mijn hond (en dankzij hem heb ik een excuus voor korte dagelijkse wandelingen), en ik heb het plezier van bordspellen (her)ontdekt.

Het is moeilijk om positief te blijven, te focussen op hopen, en eindeloos te wachten op beter tijden. Het is iets waar je nooit aan went, zeker als je iemand mist die je niet kan zien, of wanneer je niet langer kunt plannen voor de toekomst. Maar thuisblijven is de enige manier om te strijden tegen de onzichtbare vijand. Dus ik wil de volgende boodschap delen met onze lezers in Europa: blijf thuis, kom niet samen met vrienden, ook als de overheid het nog steeds toestaat. Was je handen, raak je gezicht niet te veel aan en houdt afstand tot andere mensen.

We zijn allemaal samen in deze situatie, en samen zullen we er uitkomen.

Auteur

Milena Parotti (Italië)

Studeert: publieke en politieke communicatie

Talen: Italiaans, Engels, Frans, Duits

Europa is... één grote familie waar verschillen de sterke punten zijn.

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag Het Lockdown leven: tussen angst en hoop erschien zuerst auf MH Nederlands.

Van Elke Schneider / 19.08.2019

De verkiezingen van het Europees Parlement zijn belangrijk voor de Europese Unie. Dit jaar zagen we een groot gevecht tussen de sociaaldemocraten, rechtse populisten, groenen en anderen. Maar in de kleinste eilandstaat van de EU, Cyprus, is een andere competitie gaande. Voor het eerst hebben dit jaar Turkse Cyprioten deelgenomen aan de verkiezing met goede namen en sterke partijen. Uiteindelijk kreeg Turks-Cyprus een van de in totaal zes zetels van Cyprus.
Voor de verkiezing sprak ik met de 29-jarige Oz Karahan, een belangrijk politiek figuur voor de Cypriotische samenleving. Hij is de voorzitter van de progressieve Cypriotische nationalistische organisatie “unie van Cyprioten”. Hij stond ook op de kandidatenlijst voor het Europees Parlement voor Sener Levent’s “Jasmijn Beweging” (“Jasmin Movement”). Hij en zijn organisatie strijden tegen de politieke bewegingen die in de omloop zijn van Griekenland en Turkije op het eiland en ze bepleiten dat Cyprus alleen onafhankelijk kan zijn door te vechten voor het idee dat hetzelfde is met hun motto: “Cyprus voor Cyprioten”.

Oz Karahan

Elke Schneider: Deze verkiezing schrijft geschiedenis voor Cyprus door de sterke kandidaten die meedoen. Zonder twijfel is een van hen Sener Levent, de legendarische journalist die strijdt tegen de Turkse bezetting en de Turkse President, Erdogan. De Unie van Cyprioten en uzelf zijn ook bekende namen die campagne voeren voor hetzelfde doel. Zou u kunnen delen met onze lezers hoe deze belangrijke politieke actoren zijn samengekomen?

Oz Karahan: Ten eerste, we hebben allemaal een voordeel en het is een feit dat Cyprus een klein eiland is en dat iedereen die strijd voor dit doel elkaar goed kent. Zoals je weet, is ons prachtige land bezet sinds 1974 en de Turkse bezetting tegen de Turkssprekende Cyprioten die gevangen zitten in het bezette land is enorm toegenomen na de Turks-Cypriotische protesten van 2011. De Afrikaanse krant aanvallen van 22 januari 2018 waren het punt waarop we ons realiseerde dat we samen moesten werken als progressieve kracht tegen de Turkse bezetting. Dit is de gedachte achter het vormen van een gezamenlijke lijst van belangrijke Cyprioten die bekend zijn in de samenleving en meedoen aan de Europese Parlementsverkiezingen.

Elke Schneider: Vertelt u alstublieft wat meer over uzelf en uw achtergrond.
Oz Karahan: Ik ben geboren in april 1990 en was al jong politiek actief. Mijn jeugdjaren bracht ik door in Famagusta en als onderdeel van verschillende formaties leidde ik de jongerenorganisatie genaamd “LINOBAMBAKI”, wat een van de voorlopers was in het protest tegen Turkije in 2011. Na mijn universitaire studie in Tsjechië verhuisde ik naar de Verenigde Staten, daar was ik actief voor de Communistische Partij USA, later verhuisde ik naar Zweden voor een korte periode, terwijl ik actief was voor de Kommunistiska Partiet (Communistische Partij). Ik was een van de oprichters van de “Wereld Unie van Turkssprekende Cyprioten (WUTS)” wat later de Unie van Cyprioten (Union of Cypriots) werd. Op dit moment ben ik voorzitter van de Unie van Cyprioten, wat een van de grootste organisaties is die strijdt voor de onafhankelijkheid van Cyprus en de Cyprioten. En nu sta ik op de kandidatenlijst van het Europees Parlement voor de Jarmine Movement (“Jasmijn Beweging”).

Elke Schneider: Wow, wat een interessant verhaal. Waarom bent u politiek actief geworden? Wat er iets wat uw politieke activisme heeft aangewakkerd?

Oz Karahan: Ik denk dat de omstandigheden het beste antwoord is wat ik kan geven. Ik leefde onder Turkse bezetten en zag elke dag dat mijn cultuur werd aangevallen door buitenstaanders dat maakt dat je terug wilt vechten.

Na de bezetting had Cyprus de beste kans om een te worden met een VN plan wat genoemd was naar de Kofi Annan in 2004. Het voorstel werd gesteund door 65% van de Turkse Cyprioten, maar slechts 24% van de Griekse Cyprioten waren voor. Turkse aggressie tegen Turkse Cyprioten werd meer intens naar mate Erdogan meer een dictotoriale leider werd. Maar, in tegenstelling tot zijn eigen bevolking, waren de Turkse Cyprioten het niet met hem eens en waren er in 2011 massa proteten tegen Turkije genaamd de “Gemeenschappelijke Overlevingsprotesten”. Dit soort anti-Turkse protesten keren van tijd tot tijd terug in de bezette gedeelten van Cyprus.

Elke Schneider: Kunt u ons kort vertellen wat er gebeurt in de bezette gedeelten van Cyprus, voor de lezers die niet zoveel weten van het onderwerp?

Oz Karahan: Zoals je weet was Cyprus een Britse kolonie tot het in 1960 onafhankelijk werd. Het was een tijd dat veel koloniën onafhankelijkheid kregen. Maar natuurlijk zouden de imperialisten een land dat van zo’n strategisch belang was voor het midden oosten en belangrijke luchthaven niet zo gemakkelijk achterlaten. Ten eerste werd er geprobeerd om een intern conflict te creëren met Griekenland en Turkije als marionetten, kort na de onafhankelijkheid. Veel vooruitstrevende Cyprioten uit beide gemeenschappen die vochten voor een verenigd en onafhankelijk Cyprus werden monddood gemaakt door bewapende Griekofiele en Turkofiele groeperingen. Later, na de door Amerika gesteunde fascistische coup in Griekenland, werd er in Cyprus een poging tot een coup gedaan door een groep Grieks sprekende Cyprioten wat leidde tot de Turkse invasie.

Elke Schneider: En vandaag…

Oz Karahan: Sinds dat dat is gebeurd, is de helft van het eiland bezet en een niet-erkende marionetten van Turkije, met honderdduizenden illegale Turkse bewoners die naar bezette gedeelten zijn gestuurd vanuit Anatolië. Deze illegale bewoners zijn belangrijk, sinds ze het grootste wapen zijn van Turkije om het land volledig te koloniseren en voor sociale, culturele en economische onderdrukking van Turkssprekende Cyprioten die in het noorden vast zitten. In het verleden hebben de Turkssprekende Cyprioten nooit een goede band met Turkije gehad, en de reden hiervoor zijn de culturele en sociale verschillen tussen beiden. Turkssprekende Cyprioten zijn niet etnisch of cultureel Turks, ook al proberen de Britten en Turken iets anders te bewijzen met de geschiedenis die ze verzonnen hebben. Verdeel en heers, is de tactiek die hier gebruikt wordt, net zoals in veel andere landen gebeurde nadat de kolonisten het land verlieten. Turkssprekende Cyprioten zijn mensen die hier naar toe zijn getrokken in tijden van het Ottomaanse rijk om hun leven te redden en onder belastingen uit te komen. Daarom is de Turkssprekende Cypriotische cultuur een van de meest seculiere en anti-religieuze culturen op aarde, waar Turkije niet blij mee is. En vandaag moet deze Europese gemeenschap door de bezetting leven met Anatoliërs die tegenovergestelde waarde hebben.

Elke Schneider: Dit is een groot probleem. En daarnaast weten we dat op dit moment het aantal illegale bewoners een stuk groter is dan het aantal Cyprioten, wanneer we kijken naar de bezette gebieden.

Oz Karahan: Precies. Hoewel Turkije het probeert te verbergen om niet te veel aandacht te trekken van de internationale gemeenschap, leven er een half miljoen illegale Turkse bewoners in de bezette gebieden. En er zijn, maar honderdduizend Turkssprekende Cyprioten in dat gebied. Door Turkije en de bezetting van de bewoners verlaten elke dag meer Cyprioten het eiland, wat inhoud dat snel de kolonisatie volledig zal zijn. Dit is waarom we blijven strijden om te blijven bestaan in ons land en campagne voeren bij internationale overheden en organisaties. Want jammer genoeg is de status-quo voor veel politieke kanten precies hoe ze het willen hebben. Terwijl Turkije waardevol land koloniseert, jaagt de overheid van de Republiek Cyprus een “federale” oplossing na die in zou houden dat Turkije altijd op het land mag blijven.

Elke Schneider: Tragisch… Wat is het hoofdzakelijke doel van de Unie van Cyprioten? Wat is uw visie op de oplossing van het conflict in Cyprus?

Oz Karahan: We ondersteunen en promoten Cypriotisme (Cypriotisch nationalisme) met de vooruitstrevende waarde die het vertegenwoordigt. We geloven in een verenigd Cyprus met het uitgangspunt van “een natie, een vlag, een moederland, en een staat”.

In deze Europese verkiezen hadden de Turkse Cyprioten een andere sterke kandidaat die een zetel heeft gewonnen in het Parlement, Niyazi Kizilyurek. Hij is professor en geloofd sterk in federalisme. Hij was kandidaat van een van Cyprus’ grootste politieke partijen, AKEL. Veel mensen geloven dat AKEL dit heeft gedaan om stemmen te winnen van de Jasmijn Beweging (“Jasmine Movement”). Maar er is een verschil tussen Niyazi Kizilyurek en Oz Karahan, namelijk hun visie op Turkije. Niyazi Kizilyurek heeft sterke relaties met Turkse instituties en politici. Dat is waarom hij niet snel in het openbaar spreekt over Turkse onderwerpen. Maar Oz Karahan en andere kandidaten vanuit de Jasmijn Beweging hebben een lange geschiedenis van openlijke uitspraken tegen Turkije.

Elke Schneider: Op dit moment neemt u deel in de verkiezingen met andere politieke partijen die gesteund worden door grote bedrijven en financierders. Hoe denkt u het grote verschil in geldmiddelen tussen hen en u te overbruggen?

Oz Karahan: Zoals je weet worden veel politieke partijen gesteund door lobby-groeperingen, wat walgelijk is. Hetzelfde geldt voor Cyprus. Ja, je hebt gelijk wanneer je zegt dat ze meer geld hebben, ze hebben mensen in dienst die betaald krijgen voor campagnes voor kandidaten, ze doen chique en dure PR-campagnes, en ze hebben de steun van partijen die de status-quo ondersteunen. Maar we hebben toch niets van dit alles nodig. We zijn een grassroot beweging en we krijgen onze steun direct van de normale Cyprioten die geven om hun toekomst en kinderen. En we geloven dat dit een grotere rijkdom in PR.

Elke Schneider: Ik wil graag een laatste vraag stellen, wat zijn uw plannen na 26 mei wanneer u verkozen wordt? De reden dat ik dit vraag is dat we kandidaten zien die uitspraken doen over de steun voor de toetreding van Turkije tot de Europese Unie, van de grootste Grieks-Cypriotische partij. Wat is uw mening hierover?

Oz Karahan: In mijn opinie is dat laatste simpelweg verraad. Het is om een reden dat sommige politieke partijen en politici in het duister tasten. Maar het is ziek om dit soort dingen te zeggen over een land dat de helft van je land illegaal bezet. Niet alleen dat, we hebben het ook over een dictatoriaal regime dat ontelbare journalisten, studenten, academici en politieke figuren op heeft gesloten in de gevangenis. Dus ik weet niet wat ik moet zeggen als ik dit soort uitspraken hoor van Cyprioten, want dit zijn niet het soort dingen wat een patriot of humanist zou zeggen. Daarnaast target het Turkse regime mensen zoals Sener Levent die vecht voor onafhankelijkheid van Cyprus en Cyprioten. Maar sommige Grieks-sprekende Cypriotische ambtenaren poseren voor foto’s of vliegen een week na de aanslag op Afrikaanse kranten van 22 januari 2018 naar Turkije voor een diner met het kabinet van Erdogan. Laten we even vergeten dat Turkije een land is dat de helft van ons kleine eiland bezet. We zijn Cypriotische burgers en dit is de zorg die we krijgen van onze overheid(!) als dank voor het verdedigen van ons land. Het klopt niet, maar dit is de omgeving waarin we doorgaan met onze worsteling. Laat me je eerste vraag beantwoorden in het licht van dit alles. Als ik verkozen word, zal ik er alles aan doen om de internationale politiek te informeren over de situatie in Cyprus en het belang van het stoppen van de Turkse kolonisatie van de bezette gebieden.

Cyprus is een van de kleinste landen in de Europese Unie. Maar de polarisatie van haar kleine gemeenschap is een van de grootste. De mensen hiervan de schuld geven zou kiezen voor de gemakkelijke weg zijn. Uiteindelijk praten we over een land dat gemaakt is als veilige zone voor westelijke imperialisten om het nabije Azië te bedwingen en zijn ze degene die deze sociale en politieke bende hebben veroorzaakt. Dus het steunen van mensen zoals Oz Karahan en organisatie zoals Unie van Cyprioten in hun gevecht tegen de kolonisatie is een taak voor iedereen van ons, alle progressieve van deze wereld.

Auteur

Elke Schneider

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag Een interview met Oz Karahan erschien zuerst auf MH Nederlands.

Van Anja Meunier / 24.7.2018

Claus-Peter Reisch, Kaptein van de Lifeline.
Foto: Anja Meunier

De Lifeline (Levenslijn) is een reddingsschip van een burger zeereddingorganisatie MISSION LIFELINE (MISSIE LEVENSLIJN), wiens bemanning mensen redt van de verdrinkingsdood op de Middellandse Zee. Nadat het schip 234 mensen aan boord nam in juni, verboden zowel Italië als Malta hen om aan te leggen in een van hun havens. Het duurde vijf dagen voordat het schip aan mocht meren in Valetta, de hoofdstad van Malta, maar er werd onmiddelijk een rechtsprocedure tegen Claus-Peter Reisch gestart en het schip werd in beslag genomen. We ontmoette Reisch aan de zijlijn van het ‘Ausgehetzt’ (‘stop de haat speech’) in München.

MH: Meneer Reisch, uw schip de Lifeline kan Malta op dit moment niet uit. Waarom?

Reisch: Het is niet alleen ons schip wat vastligt in Malta en niet weg kan, maar alle drie de schepen die normaal in Malta liggen mogen niet weg. Ten eerste, omdat de Maltese autoriteiten het verbieden, en we mogen niet weg omdat het schip in beslag is genomen als bewijsstuk in een rechtszaak tegen mijzelf. We hebben het simpelweg over de geldigheid van een certificaat, een certificaat dat niet verlopen noch vals is. De wereld is niet meer logisch. We praten niet meer over reddingen op zee and dat is waar ik me daadwerkelijk om bekommer.

Zeeredders en vluchtelingen op een rubber boot. Foto: Danilo Campanilla / Mission Lifeline

MH: Zijn er op dit moment andere burgerschepen die reddingsmissies uitvoeren in het Mediteraanse gebied?

Reisch: Er zijn drie schepen die dat nog doen, maar zij werken vanuit Spanje en nemen vluchtelingen ook mee naar Spanje. Ze moeten mensen over langere afstanden vervoeren, wat ze wegneemt uit de gebieden waar redding nodig is. We mogen niet kiezen naar welke havens we mensen vervoeren; de havens worden toegwezen door de overheid. We hebben geen keuze waar we mensen heenbrengen.

MH: Critici van reddingen op zee zeggen dat als er geen reddingschepen waren er minder mensen zouden zijn die de zee over zouden steken. Heeft u in de afgelopen weken bewijs hiervan gezien, nu er minder reddingschepen zijn?

Reisch: Nee, precies het tegenovergestelde gebeurd, er sterven meer mensen dan ooit. Juli 2018 gaat de geschiedenisboeken in als de meest dodelijke maand in de geschiedenis van reddingen op zee. Het maakt de smokkelaars niet uit of mensen overleven. De deal is gesloten, zij hebben hun geld, en de mensen worden gewoon op zee gedumpt.

Geredde mensen op het schip. Foto: Hermine Poschmann / Mission Lifeline

MH: De boten die over zee komen zijn vaak totaal niet zeewaardig. Waarom stappen vluchtelingen dan toch aan boord van deze boten?

Reisch: Nou, deze mensen hebben de zee nooit eerder gezien. Ze komen uit een woestijnland, uit de Sahara. Er is daar geen zee, er is een zee aan zand. En dan zien ze op een gegeven moment een hoeveelheid water die ze nooit eerder hebben gezien, en natuurlijk worden veel van hen dan bang. Maar als ze niet uit zichzelf aan boord stappen, schieten ze [de smokkelaars, red.] twee of drie mensen dood op het strand en dan gaat de rest vanzelf wel aan boord.

MH: Het feit dat mensen na afloop naar Europa worden gebracht en niet terug naar Libië of één van de andere Afrikaanse landen wordt vaak bekritiseerd. Wat is de reden hiervoor?

Reisch: Er zijn hier verschillende redenen voor. Een van de redenen is dat we een haven aangewezen krijgen, een zogenaamde ‘Veilige Haven’, van het Reddings Coördinatie Centrum in Rome. Zij wijzen ons een haven aan en daar moeten we heen. Ik heb hier geen vrije keuze in. De tweede reden is dat de Geneva Conventie over Vluchtelingen zegt dat je mensen niet terug kunt brengen naar het land waar ze vandaan vluchten. Ik zou mensen terug moeten brengen naar Libië. Ik mag dat niet doen, ik zou schuldig zijn aan een misdrijf als ik dat zou doen. Daarnaast zou het ook ontzettend onveilig zijn voor mijn bemanning, mijzelf en het schip als we dat wel zouden doen. Er wordt daar een burgeroorlog gevoerd, en wie gaat er vrijwillig naar een land middenin een burgeroorlog? Tunesië kan ook weggestreept worden. Er is geen burgeroorlog, maar het is ook niet veilig. De mensen daar worden weggevoerd in zogenaamde ‘kettingen van deportatie’ en Amnesty International rapporteert over mishandelingen en dergelijken in Tunesië.

De Lifeline in de Middellandse Zee. Foto: Hermine Poschmann / Mission Lifeline

MH: De beschuldigingen tegen u en de inbeslagname van de Lifeline en andere schepen hebben veel media-aandacht getrokken. Hoe ziet u de veranderende meningen omtrent de reddingen op zee?

Reisch: Ik denk dat veel mensen eraan herinnert zijn dat mensen massaal sterven in het Mediteraanse gebied, juist door de huidige afwezigheid van onafhankelijke reddingsorganisaties. Tegelijkertijd redden deze schepen “slechts” 40% van de mensen, de rest gebeurd door handelsschepen, en deels door militaire schepen, wat nu ook illegaal zou moeten zijn. Als wij het niet doen, doet niemand het en sterven de mensen op zee.

MH: Wat voor vaardigheden heb je nodig om aan de slag te gaan op een burgerschip van een reddingsorganisatie. Wie is er nodig?

Reisch: Bij Missie Levenslijn (Missing Lifeline) staan we altijd open voor stuurmannen, ervaren scheepsmechanici, scheepstechnici, en ingenieurs. Zij hebben een belangrijke positie aan bood. We hebben ook mensen nodig die kunnen navigeren, en medische mensen, elektriciens, spoed-artsen, chirurgen en ervaren verpleegkundigen. We hebben ook vrouwen nodig aan bood, omdat we veel vrouwen en kleine kinderen aan boord krijgen en zij hebben een andere relatie met een vrouw dan een man.

Geredde mensen op het schip. Foto: Danilo Campanilla / Mission Lifeline

MH: Hoe kunnen hen die deze gevaarlijke baan op zee niet aandurven de reddingsoperatie vanaf het land steunen?

Reisch: Ten eerste, kan er altijd gesteund worden door donaties. Het schip wordt gefinancierd door donaties. Missie Levenslijn (Mission Lifeline) kost €2500 per dag. We hebben een grote hoeveelheid diesel nodig, en moeten vaak dingen repareren. Dat is volkomen normaal voor zo’n schip. We zijn ook op zoek naar mensen die ons kunnen helpen bij media gerelateerde zaken, of op kantoor.

MH: Heeft u concrete verzoeken aan de overheid, de EU of de politiek in het algemeen?

Reisch: Ten eerste zouden reddingsoperaties op zee nooit als misdaad gezien mogen worden. Op dit moment dwingen ze ons een hoekje in, wat totaal onwerkbaar is. Ik zat eerst in het bedrijfsleven. Ik verdien geen geld om mensen te smokkelen, en dat doen we ook niet. Dat zijn totaal ongegronde beschuldigingen. Dit moet stoppen. We moeten een status krijgen zodat we met onze schepen en onze gekwalificeerde bemanningen uit kunnen varen, dat is belangrijk. En boven alles moeten we de redenen voor vluchten aanpakken. We praten er al 30 of 40 jaar over, maar er wordt niets aan gedaan. Het is gewoon geklets zonder handelen.

Voor meer informatie over hoe u de reddingsoperaties op de Middellandse zee kunt steunen, klik hier.

Auteur

Anja Meunier (Duitsland)

Studeert: Wiskunde en Economie

Talen: Duits, Engels en Spaans

Europe heeft…. prachtige landen, interessante mensen, een fantastische levensstijl. En moet samenblijven.

500px: Anja Meunier

Illustraties

Luzie Gerb (Duitsland)

Studeert: Kunstgeschiedenis, Schone Kunsten en Vergelijkende Cultuurwetenschappen

Spreekt: Duits, Engels, Zweeds en Frans Europa is… vol van magische plaatsen, interessante mensen en hun verhalen.

Website: luzie-gerb.de

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag Als mensen sterven omdat hun redders voor de rechter staan erschien zuerst auf MH Nederlands.