Van Anja Meunier / 24.7.2018

Claus-Peter Reisch, Kaptein van de Lifeline.
Foto: Anja Meunier

De Lifeline (Levenslijn) is een reddingsschip van een burger zeereddingorganisatie MISSION LIFELINE (MISSIE LEVENSLIJN), wiens bemanning mensen redt van de verdrinkingsdood op de Middellandse Zee. Nadat het schip 234 mensen aan boord nam in juni, verboden zowel Italië als Malta hen om aan te leggen in een van hun havens. Het duurde vijf dagen voordat het schip aan mocht meren in Valetta, de hoofdstad van Malta, maar er werd onmiddelijk een rechtsprocedure tegen Claus-Peter Reisch gestart en het schip werd in beslag genomen. We ontmoette Reisch aan de zijlijn van het ‘Ausgehetzt’ (‘stop de haat speech’) in München.

MH: Meneer Reisch, uw schip de Lifeline kan Malta op dit moment niet uit. Waarom?

Reisch: Het is niet alleen ons schip wat vastligt in Malta en niet weg kan, maar alle drie de schepen die normaal in Malta liggen mogen niet weg. Ten eerste, omdat de Maltese autoriteiten het verbieden, en we mogen niet weg omdat het schip in beslag is genomen als bewijsstuk in een rechtszaak tegen mijzelf. We hebben het simpelweg over de geldigheid van een certificaat, een certificaat dat niet verlopen noch vals is. De wereld is niet meer logisch. We praten niet meer over reddingen op zee and dat is waar ik me daadwerkelijk om bekommer.

Zeeredders en vluchtelingen op een rubber boot. Foto: Danilo Campanilla / Mission Lifeline

MH: Zijn er op dit moment andere burgerschepen die reddingsmissies uitvoeren in het Mediteraanse gebied?

Reisch: Er zijn drie schepen die dat nog doen, maar zij werken vanuit Spanje en nemen vluchtelingen ook mee naar Spanje. Ze moeten mensen over langere afstanden vervoeren, wat ze wegneemt uit de gebieden waar redding nodig is. We mogen niet kiezen naar welke havens we mensen vervoeren; de havens worden toegwezen door de overheid. We hebben geen keuze waar we mensen heenbrengen.

MH: Critici van reddingen op zee zeggen dat als er geen reddingschepen waren er minder mensen zouden zijn die de zee over zouden steken. Heeft u in de afgelopen weken bewijs hiervan gezien, nu er minder reddingschepen zijn?

Reisch: Nee, precies het tegenovergestelde gebeurd, er sterven meer mensen dan ooit. Juli 2018 gaat de geschiedenisboeken in als de meest dodelijke maand in de geschiedenis van reddingen op zee. Het maakt de smokkelaars niet uit of mensen overleven. De deal is gesloten, zij hebben hun geld, en de mensen worden gewoon op zee gedumpt.

Geredde mensen op het schip. Foto: Hermine Poschmann / Mission Lifeline

MH: De boten die over zee komen zijn vaak totaal niet zeewaardig. Waarom stappen vluchtelingen dan toch aan boord van deze boten?

Reisch: Nou, deze mensen hebben de zee nooit eerder gezien. Ze komen uit een woestijnland, uit de Sahara. Er is daar geen zee, er is een zee aan zand. En dan zien ze op een gegeven moment een hoeveelheid water die ze nooit eerder hebben gezien, en natuurlijk worden veel van hen dan bang. Maar als ze niet uit zichzelf aan boord stappen, schieten ze [de smokkelaars, red.] twee of drie mensen dood op het strand en dan gaat de rest vanzelf wel aan boord.

MH: Het feit dat mensen na afloop naar Europa worden gebracht en niet terug naar Libië of één van de andere Afrikaanse landen wordt vaak bekritiseerd. Wat is de reden hiervoor?

Reisch: Er zijn hier verschillende redenen voor. Een van de redenen is dat we een haven aangewezen krijgen, een zogenaamde ‘Veilige Haven’, van het Reddings Coördinatie Centrum in Rome. Zij wijzen ons een haven aan en daar moeten we heen. Ik heb hier geen vrije keuze in. De tweede reden is dat de Geneva Conventie over Vluchtelingen zegt dat je mensen niet terug kunt brengen naar het land waar ze vandaan vluchten. Ik zou mensen terug moeten brengen naar Libië. Ik mag dat niet doen, ik zou schuldig zijn aan een misdrijf als ik dat zou doen. Daarnaast zou het ook ontzettend onveilig zijn voor mijn bemanning, mijzelf en het schip als we dat wel zouden doen. Er wordt daar een burgeroorlog gevoerd, en wie gaat er vrijwillig naar een land middenin een burgeroorlog? Tunesië kan ook weggestreept worden. Er is geen burgeroorlog, maar het is ook niet veilig. De mensen daar worden weggevoerd in zogenaamde ‘kettingen van deportatie’ en Amnesty International rapporteert over mishandelingen en dergelijken in Tunesië.

De Lifeline in de Middellandse Zee. Foto: Hermine Poschmann / Mission Lifeline

MH: De beschuldigingen tegen u en de inbeslagname van de Lifeline en andere schepen hebben veel media-aandacht getrokken. Hoe ziet u de veranderende meningen omtrent de reddingen op zee?

Reisch: Ik denk dat veel mensen eraan herinnert zijn dat mensen massaal sterven in het Mediteraanse gebied, juist door de huidige afwezigheid van onafhankelijke reddingsorganisaties. Tegelijkertijd redden deze schepen “slechts” 40% van de mensen, de rest gebeurd door handelsschepen, en deels door militaire schepen, wat nu ook illegaal zou moeten zijn. Als wij het niet doen, doet niemand het en sterven de mensen op zee.

MH: Wat voor vaardigheden heb je nodig om aan de slag te gaan op een burgerschip van een reddingsorganisatie. Wie is er nodig?

Reisch: Bij Missie Levenslijn (Missing Lifeline) staan we altijd open voor stuurmannen, ervaren scheepsmechanici, scheepstechnici, en ingenieurs. Zij hebben een belangrijke positie aan bood. We hebben ook mensen nodig die kunnen navigeren, en medische mensen, elektriciens, spoed-artsen, chirurgen en ervaren verpleegkundigen. We hebben ook vrouwen nodig aan bood, omdat we veel vrouwen en kleine kinderen aan boord krijgen en zij hebben een andere relatie met een vrouw dan een man.

Geredde mensen op het schip. Foto: Danilo Campanilla / Mission Lifeline

MH: Hoe kunnen hen die deze gevaarlijke baan op zee niet aandurven de reddingsoperatie vanaf het land steunen?

Reisch: Ten eerste, kan er altijd gesteund worden door donaties. Het schip wordt gefinancierd door donaties. Missie Levenslijn (Mission Lifeline) kost €2500 per dag. We hebben een grote hoeveelheid diesel nodig, en moeten vaak dingen repareren. Dat is volkomen normaal voor zo’n schip. We zijn ook op zoek naar mensen die ons kunnen helpen bij media gerelateerde zaken, of op kantoor.

MH: Heeft u concrete verzoeken aan de overheid, de EU of de politiek in het algemeen?

Reisch: Ten eerste zouden reddingsoperaties op zee nooit als misdaad gezien mogen worden. Op dit moment dwingen ze ons een hoekje in, wat totaal onwerkbaar is. Ik zat eerst in het bedrijfsleven. Ik verdien geen geld om mensen te smokkelen, en dat doen we ook niet. Dat zijn totaal ongegronde beschuldigingen. Dit moet stoppen. We moeten een status krijgen zodat we met onze schepen en onze gekwalificeerde bemanningen uit kunnen varen, dat is belangrijk. En boven alles moeten we de redenen voor vluchten aanpakken. We praten er al 30 of 40 jaar over, maar er wordt niets aan gedaan. Het is gewoon geklets zonder handelen.

Voor meer informatie over hoe u de reddingsoperaties op de Middellandse zee kunt steunen, klik hier.

Auteur

Anja Meunier (Duitsland)

Studeert: Wiskunde en Economie

Talen: Duits, Engels en Spaans

Europe heeft…. prachtige landen, interessante mensen, een fantastische levensstijl. En moet samenblijven.

500px: Anja Meunier

Illustraties

Luzie Gerb (Duitsland)

Studeert: Kunstgeschiedenis, Schone Kunsten en Vergelijkende Cultuurwetenschappen

Spreekt: Duits, Engels, Zweeds en Frans Europa is… vol van magische plaatsen, interessante mensen en hun verhalen.

Website: luzie-gerb.de

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag Als mensen sterven omdat hun redders voor de rechter staan erschien zuerst auf MH Nederlands.

Wanneer een kok in 2008 aan Miguel (30 jaar, kok) een job aanbood in Spanje  aarzelde hij niet: “de waarheid is dat ik me altijd aangetrokken voelde tot Spanje en wanneer ik hier kwam wou ik al zijn hoekjes en kantjes verkennen en zijn gastronomie leren kennen”, beschrijft de jonge Mexicaan uit Monterrey.

Victor (28 jaar, kunstenaar) had al twee keer in Spanje gewoond in 2007 en 2009 voordat hij zich er definitief vestigde. “De tweede keer kwam ik om een aantal artistieke projecten te realiseren met een vriend”, verklaart hij terwijl hij een bericht op zijn smartphone schrijft.

Nieuwsgierigheid was ook een factor die speelde bij Martin (27 jaar,  horeca) om de oceaan over te steken en zijn Spaans avontuur te beginnen. In zijn geval besloot hij zich in te schrijven aan de universiteit van Malaga nadat hij met enkele Spaanse vrienden, die hij had leren kennen in Mexico, gepraat had over de mogelijkheid om een master in ingenieurswetenschappen te studeren zonder met taalbarrières geconfronteerd te worden.

 

Niettemin zijn de obstakels die deze drie jonge Mexicanen zijn tegengekomen voor alledrie anders. Miguel, die al jaren gewerkt heeft in verschillende restaurants en die zich gespecialiseerd heeft in Mexicaanse gastronomie, is duidelijk wanneer hij het heeft over de situatie van immigranten zonder papieren in Spanje: “we komen constant obstakels en problemen tegen, en spijtig genoeg beginnen deze problemen bij de consulaten van onze eigen landen”.

Volgens een rapport van de Europese commissie (EC) gepubliceerd op 3 juni 2013, is Spanje het tweede land in de Schengen zone, na Duitsland, qua aantal gedetecteerde binnenkomsten van illegale immigranten met 1.150 personen tussen 22 oktober en 4 november van vorig jaar.

Het oversteken van de grens

De situatie van deze mensen verandert drastisch wanneer ze grenzen oversteken en de hulpeloosheid uitgelokt door de afwezigheid van papieren zorgt voor duidelijke overtredingen van de mensenrechten. “Momenteel kunnen we niet naar de dokter gaan wanneer je ziek bent, kan je geen huis huren, geen gsm-contract hebben en vele mensen willen al zeker geen hoge boete riskeren voor het tewerkstellen van mensen zonder papieren”

De gezondheidssituatie is vooral schrijnend. Illegalen, zonder toegang tot het Spaanse gezondheidssysteem zitten verward in een legaal web dat het recht op gezondheidszorg schend. 873.000 immigranten in een onzekere situatie worden geconfronteerd met deze legale achterstelling omdat de Spaanse staat hun ziekteverzekeringskaarten heeft ingetrokken volgens het koninklijk decreet van  1 september 2012. Het officiële excuus van de Spaanse overheid onder leiding van de PP was het verhinderen van “fraude in het verkrijgen van de Spaanse ziekteverzekeringskaart” maar vele organisaties hebben de situatie echter al veroordeeld.

Een van deze organisaties is Amnesty International. Een paar maanden geleden presenteerde ze de studie ‘El laberinto de la exclusión sanitaria’, waarin ze de moeilijkheden analyseren die immigranten tegenkomen vanop het moment dat ze gezondheidszorg opvragen in de verschillende autonome gemeenschappen van Spanje.

“Spanje kan zich niet verstoppen achter zijn voorschriften of territoriale organisatie wanneer het zijn verplichtingen als staat tegenover mensenrechten niet nakomt”, verklaart de studie in verband met de frequente schendingen van het recht op gezondheidszorg die de grondwet voorschrijft. Dit is bevestigd door Maria Antonia Alcaide – de coördinator van Amnesty International Malaga.

De onzekerheid van het gerepatrieerd worden

Voor Martin, is “de onzekerheid om gedeporteerd te worden” het grootste probleem van een illegale immigrant in Spanje. Hij erkent dat hij geluk gehad heeft, omdat hij nooit zich in een compromitterende positie bevonden heeft buiten “een controle van de politie aan het busstation, wanneer mijn studentenvisum een paar dagen tot vervaldatum was”.

Een paar jaar geleden stelde de nationale leiding van de Spaanse politie een richtlijn op die agenten verbood om massale en willekeurige razzia’s voor immigranten zonder papieren te houden. Maar dit soort acties blijven tot op  vandaag de dag uitgevoerd worden zodat het reacties heeft uitgelokt van de  Spaanse ombudsman en verschillende NGO’s.

Onder hen bevinden zich de “Brigadas Vecinales de Observación de Derechos Humanos”, burgers die zich verenigen om rondes te maken, te verzekeren dat de rechten van illegale migranten gegarandeerd worden en raciale razzia’s door de politie te veroordelen. Op hun webpagina verduidelijken de brigaden hun functie: “wij veroordelen de grenscontroles die bestaan in de Spaanse staat: politie geplaatst op strategische punten voor dagelijks gebruik (metrostations, bussen, pleinen, telefooncellen en schoolpoorten), intimiderend, papieren vragend, en enkele buren arresterend tijdens hun observerende functie”.

Voor Martin is, “het verkrijgen van de toestemmingen om mijn legale situatie in Spanje te regulariseren” het moeilijkste punt geweest, uiteindelijk is hij erin geslaagd om de documentatie die hem toelaat om legaal te werken in Spanje te verkrijgen. Niettemin hebben niet alle immigranten hetzelfde geluk.

Volgens officiële bronnen van de nationale leiding van de politie samengesteld door het nationale mechanisme voor de preventie van foltering, heeft het ministerie van binnenlandse zaken gedurende 2012 een totaal van 153 vluchten gecharterd voor de repatriatie van immigranten in samenwerking met het Europese agentschap voor de controle van buitengrenzen (FRONTEX), waarmee een totaal van 3.251 buitenlanders uitgewezen zijn.

“De uitwijzingen vandaag de dag lijken me onnodig. Ik denk dat het beste zou zijn om elke buitenlander binnen te laten om te werken, een bedrijf op te starten of om te wonen” verklaart Miguel, die denkt dat zonder aanmoediging voor bedrijven om meer jobs te creëren mediterraan Europa niet uit de crisis zal geraken die het gebied teistert sinds 2008.

Miguel gaat verder en maakt een parallel met de situatie in zijn land: “het meest onbegrijpelijk vanuit mijn oogpunt is weten dat alle grote bedrijven in Latijns-Amerika normaal gezien Europees zijn en, natuurlijk, lijkt me dat heel onrechtvaardig”.

Ondertussen analyseert Victor de huidige situatie en reflecteert over het belang van individuele verwachtingen. “Ik denk dat de meerderheid van de mensen denken dat een land of een systeem van overheid hen automatisch succes zal geven op gebied van werk of economisch gezien of hun levenskwaliteit zal verbeteren. En alhoewel er in dit land een crisis is hebben ze het idee aangenomen dat ze gemakkelijk succes zullen bereiken. Bijvoorbeeld, de overschakeling van het geld van hun land naar de euro lijkt hen een goed idee. Maar ik denk dat er ook veel mensen zijn die weten dat dit niet zo is en dat succes afhangt van elke persoon als individueel en dat we moeten zoeken naar een land dat ons emotioneel helpt om dit persoonlijke succes te behalen”.

Auteur

Ruth de Frutos (Spanje)

Studie/ Werk: Journalistiek, PhD aan de Universiteit van Málaga.

Spreekt: Spaans, Italiaans, Engels en een beetje Portugees.

Europa is… vanuit mijn perspectief is Europa één grote woonwijk waar verschillende volken op elke verdieping of in elke buurt verblijven en bergrepen moeten worden.

Twitter: @ruthdefrutos

Fotografie

Nacho Mayorga

Vertaling

Tom Cassauwers (Nederland)

Vertaling

Marleen Dorrestijn (Nederland)

Der Beitrag Mexicaanse dromen, Spaanse realiteit en persoonlijke successen erschien zuerst auf MH Nederlands.

Antonis komt uit een familie van immigranten uit het zuiden van Peloponnese. Hij wist van jongs af aan hoe het was om het thuis achter te laten voor een betere toekomst; zijn grootvader trok naar de Verenigde Staten als immigrant, “nog voor de term ‘immigratie’ was bedacht” zegt hij. Maar Antonis kreeg het idee om Griekenland te verlaten niet alleen door zijn “familiegeschiedenis”. De sociaal-politieke situatie in Griekenland na de Tweede Wereldoorlog en de daarop volgende Burgeroorlog zorgde voor een verstikkende sfeer die Antonis niet aankon, komende uit een liberale, radicale en uitermate democratische familie. In het begin van de jaren ’60, toen Antonis op het punt stond te vertrekken uit Griekenland, heerste er een staatssysteem met het zogenaamde ethnikofrones certificaat. Dit certificaat diende om aan te tonen dat de houder “toegewijd was aan zijn land, de staat en de wet”. Dit werd door de ‘veiligheidspolitie’ aangegrepen om toezicht te houden en informatie over de burgers te verzamelen. Grieken die wilden emigreren moesten zich hiervoor aanmelden. Zij die niet over zo een certificaat beschikten, hadden extreme moeilijkheden om een baan te vinden, werden door de staat als gevaarlijk geacht, en werden verdacht van illegale praktijken. De Verenigde Staten en Australië, “populaire bestemmingen voor immigranten” in die tijd, eisten van Grieken die wilden immigreren ook een officieel document, zoals het certificaat van de Griekse staat. Duitsland daarentegen, schreeuwde om meer arbeiders. Het was de tijd van het Duitse Economische Wonder en ze hadden dringend mankracht nodig. Antonis trok op 21-jarige leeftijd naar Duitsland toen “Griekenland bijna smeekte om af te komen van de radicale jeugd, die een bedreiging vormde voor de conservatieve maatschappij”.

Hij zet zijn bril af en vertelt hoe hij bij aankomst een schok ervoer; hoe hij zich had voorgesteld dat “het geld op straat zou liggen”, hoe hij voelde alsof hij “niet in staat was om te horen en te praten” in een land met een onbekende taal en hoe hij met  eenzaamheid werd geconfronteerd mede doordat de andere Griekse immigranten geen hulp boden en hem alleen maar met problemen opzadelden. Antonis kwam naar Duitsland met de gedachte dat Grieks zijn daar iets bijzonders was, maar hij kwam er gelijk achter dat “alles wat hij geleerd had onjuist was”.

Deze misvatting over zijn nieuwe leven breidde zich ook uit tot de omgang met anderen. Hij kon niet communiceren en omgaan met de mensen om hem heen, hij was alleen in een vreemd land waar hij alleen zijn baan had als ongeschoolde arbeidskracht. “Ik was zo wanhopig daar, zonder mensen waar ik mee kon praten, dat de enige uitweg die ik me kon bedenken het plegen van zelfmoord was”, zegt Antonis. “Ik stond midden in de nacht alleen, kijkend naar de Rijn, op het punt om in het water te springen”.

Een Grieks gezegde luidt dat slechte dingen iets goeds met zich meebrengen. Antonis ontmoette nog op diezelfde avond een stel Duitsers, en deze mensen hielpen hem zijn leven te veranderen, in contact te komen met anderen en zich open te stellen voor een nieuw standpunt.

Antonis voegde zich bij de SPD, de Sociaaldemocratische Partij van Duitsland, terwijl Griekenland nog geheerst werd door de militaire junta. Hij nam deel aan vakbonden en schreef zich in voor een studie Sociologie, aangezien hij voelde dat hij niet langer kon leven als ongeschoolde arbeidskracht; dit leven was niet voor hem weggelegd. Na zijn afstuderen vond hij werk als een sociaal werker in een organisatie die geleid werd door de Evangelische kerk; zijn taak was om immigranten meer te leren over de cultuurschok.

Zijn grootste klacht is dat “Griekenland nooit Griekse immigranten in Duitsland heeft geholpen”. Het was alsof Griekenland hoopte van deze mensen af te komen, terwijl “immigranten in de Verenigde Staten wel hulp aangeboden kregen, aangezien zij te ver weg waren om gemakkelijk terug te keren”. De Griekse scholen in Duitsland in die tijd zijn hier een goed voorbeeld van. De leerlingen, kinderen van Griekse immigranten, werden niet de Duitse taal geleerd en waren dus niet in staat te integreren in de samenleving. Op hetzelfde moment besloten sommige Griekse immigranten die naar Duitsland waren getrokken terug te keren naar Griekenland. Antonis, die verantwoordelijk was om deze mensen te trainen voor ze terugkeerden, beschrijft de gevoelens van deze mensen. Hij zegt dat “Griekenland voor hun een fantasiewereld was, het was als een paradijs. De waarheid is dat het een onechte wereld was”. Ze liepen tegen een groot aantal bureaucratische processen aan die door de Griekse staat waren ingevoerd voordat ze zich weer in Griekenland konden vestigen. Uiteindelijk moesten velen weer terug naar Duitsland omdat de vereiste procedures te streng, te moeilijk en te duur waren voor hen. De Griekse overheid probeerde vervolgens te laten lijken alsof zij naar Duitsland terugkeerden uit vrije wil in plaats van door hun onredelijke procedures.

Antonis voelt zich een verloren Griek; “een man die anderen leerden over cultuurschok en migratie, maar die nooit in staat is geweest de pijn te bestrijden die wordt  veroorzaakt door deze zaken”. Toen hij na 30 jaar terugkeerde naar Griekenland probeerde hij zijn levensstijl uit Duitsland aan te passen aan de verschillende Griekse realiteit die hij ondervond. Hij vindt dat tegenwoordig de oppervlakkigheid overheerst, hij kan niet op een dieper niveau communiceren met andere Grieken. Ik vraag hem of hij Griekenland weer wilt verlaten. Hij antwoordt dat hij de Duitse winter niet zou trekken, een grijze lucht van september tot april. Hij wilt de Griekse zon en hemel, maar diep van binnen wilt hij ook zijn Griekenland – een plek waar hij welkom is en waar hij zich thuis voelt, zelfs als hij bereid is te vertrekken omdat de politieke situatie en de levensomstandigheden hem daartoe dwingen.

Migratie heeft op Antonis zijn littekens achtergelaten. Hij is een man met een uniek postuur, unieke houding en unieke verschijning. Zijn woorden komen voort uit alle culturen en mensen die hij tegen is gekomen, men voelt zich gedwongen om respect te tonen wanneer je hem ontmoet en zijn ogen schreeuwen dat wat iedereen om ons heen verlangt; simpelweg liefde, vrijheid en begrip, ongeacht nationaliteit. Maar als hij spreekt straalt hij een gevoel voor reizen, cultuur en kosmopolitisme uit – en soms, als er iets slechts of lelijks plaatsvindt,  wanhoop voor alle dingen die ons pijn doen en voor alle zware tijden die wij ervaren.

Auteur

Anastasia Karouti (Griekenland)

Studie/ Werk: Engelse Taal en Literatuur, Vertaal Studies/ docent, trainer, vertaler, schilder.

Spreekt: Grieks, Engels, Roemeens.

Europa is… mijn nest, mijn vertrekpunt, de plek om mijn potentieel te tonen; Akropolis en het goddelijke licht van Transsylvanië.

Blog: caramelisedfruits.tumblr.com

Vertaling

Luc van Haaren (Nederland)

Vertaling

Marleen Dorrestijn (Nederland)

Der Beitrag Migratie draait allemaal om een worsteling erschien zuerst auf MH Nederlands.

Gesú ligt slechts een aantal minuten met de metro van het Europese Parlementsgebouw in Brussel. De deuren van dit onopvallende gebouw trekken alleen aandacht door een klein bordje en een hoop graffiti rondom. De deuren en muren zijn bedekt met kleuren en de gangen liggen bezaaid met gebroken glas,  deze beschilderingen zijn een van de weinige manieren van besef voor sommige mensen. Dit in rampzalige staat verkerende gebouw fungeert als asielzoekerscentrum voor veel mensen. Soms zitten ze zonder water, soms zonder elektriciteit, maar gezien de levensomstandigheden is Gesú hun enige betaalbare thuis.

“Spreek je Slowaaks?,“ een robuuste jongeman lacht naar me en schudt mijn hand. “Ik heet Paul, ik zal je voorstellen aan mijn familie. Ze zullen blij zijn als ze hun moedertaal horen,“ gaat hij verder, en hij roept zijn familieleden bijeen uit een dichtbij gelegen appartement. Eva, de moeder van meerdere kinderen, glimlacht in eerste instantie verlegen naar me, maar als ze voor het eerst sinds lange tijd ´Dobrý deň´ hoort, begint ze te lachen. “We zijn hier gekomen om een beter leven te vinden,“ legt haar man uit terwijl hij ons uitnodigt voor een kop koffie. Bij hun thuis.

Ik ben naar Gesú gekomen om deel te nemen aan een foto seminar die door de European Youth Press is georganiseerd. Ik arriveerde samen met een collega om het onderwerp van migratie te bespreken. De familie van Eva woont in een twee kamer ´appartement´. Uit het niks komen jonge kinderen een klein emmertje water voor de koffie brengen. “We vertrokken uit Slowakije, ons huis was vernield, wat konden we anders doen? Nu leven we van spullen die we in de vuilnisbakken vinden, “ legt het hoofd van de familie uit. Als ik naar werk vraag, wuift ze alleen haar handen. “We zijn Frans aan het leren, maar niemand wil ons aannemen. Of het nou hier is of in Slowakije, overal zijn we zwart, “ zegt ze zonder enige emotie.

Er zijn veel Roma uit Slowakije in Gesú. De vrijwilligster Sara vertelt ons dat er in andere asielzoekerscentra in Brussel ook veel Slowaakse Roma zitten. Tegen hun zin in verlaten ze hun thuis and gaan ze elders op zoek naar geluk want ´alles is beter in het Westen´. Maar in het Westen is de situatie precies hetzelfde. Kinderen van immigranten gaan inderdaad naar school en leren talen, maar de lokale bevolking stuurt hun honden op hen af wanneer ze in de gemeenschappelijke speeltuin willen spelen.

Gesú is een thuis voor vele mensen; voor Slowaakse en Roemeense Roma, Marokkaanse  immigranten, kunstenaars, krakers en vele anderen. Maar eigenlijk weet ik helemaal niks over Gesú. Ik heb er een dag doorgebracht, maar terwijl ik naar de foto´s aan het kijken ben haal ik langzaam terug wat dit bezoek voor mij betekend heeft. Ik heb er slechts één familie ontmoet, ik zag Gesú slechts vanuit een klein raam. Ik zag kinderen, ze waren achter elkaar aan aan het rennen en maakten een speeltuin van bergen vuilnis. Ze studeren buiten op de bankjes en spelen constant met vriendjes, in een boomhut of met een voetbal. Ze lachen, ondanks dat er modder achter hun oren zit. “Wat kunnen ze anders doen als er voor ons geen ander thuis is?“ vraagt Eva aan mij.

Auteur

Eva Lalkovičová (Slowakije)

Studie: Media Studies en Journalistiek/ Spaanse Taal en Literatuur.

Spreekt: Tsjechisch en Slowaaks uiteraard, Spaans, Engels, een beetje Catalaans en Frans.

Europa is… de plek om geboren te zijn en te leven, een ongelooflijke mix van mensen en culturen.

Vertaling

Luc van Haaren (Nederland)

Vertaling

Marleen Dorrestijn (Nederland)

Der Beitrag Slowakije of België, overal zijn we zwart erschien zuerst auf MH Nederlands.