Gesú is hun enige thuis. Honderden immigranten trekken naar Brussel met de hoop op een beter leven. Dit is hun startpunt en, in de meeste gevallen, komen ze niet verder.
Gesú ligt slechts een aantal minuten met de metro van het Europese Parlementsgebouw in Brussel. De deuren van dit onopvallende gebouw trekken alleen aandacht door een klein bordje en een hoop graffiti rondom. De deuren en muren zijn bedekt met kleuren en de gangen liggen bezaaid met gebroken glas, deze beschilderingen zijn een van de weinige manieren van besef voor sommige mensen. Dit in rampzalige staat verkerende gebouw fungeert als asielzoekerscentrum voor veel mensen. Soms zitten ze zonder water, soms zonder elektriciteit, maar gezien de levensomstandigheden is Gesú hun enige betaalbare thuis.
“Spreek je Slowaaks?,“ een robuuste jongeman lacht naar me en schudt mijn hand. “Ik heet Paul, ik zal je voorstellen aan mijn familie. Ze zullen blij zijn als ze hun moedertaal horen,“ gaat hij verder, en hij roept zijn familieleden bijeen uit een dichtbij gelegen appartement. Eva, de moeder van meerdere kinderen, glimlacht in eerste instantie verlegen naar me, maar als ze voor het eerst sinds lange tijd ´Dobrý deň´ hoort, begint ze te lachen. “We zijn hier gekomen om een beter leven te vinden,“ legt haar man uit terwijl hij ons uitnodigt voor een kop koffie. Bij hun thuis.
Ik ben naar Gesú gekomen om deel te nemen aan een foto seminar die door de European Youth Press is georganiseerd. Ik arriveerde samen met een collega om het onderwerp van migratie te bespreken. De familie van Eva woont in een twee kamer ´appartement´. Uit het niks komen jonge kinderen een klein emmertje water voor de koffie brengen. “We vertrokken uit Slowakije, ons huis was vernield, wat konden we anders doen? Nu leven we van spullen die we in de vuilnisbakken vinden, “ legt het hoofd van de familie uit. Als ik naar werk vraag, wuift ze alleen haar handen. “We zijn Frans aan het leren, maar niemand wil ons aannemen. Of het nou hier is of in Slowakije, overal zijn we zwart, “ zegt ze zonder enige emotie.
Er zijn veel Roma uit Slowakije in Gesú. De vrijwilligster Sara vertelt ons dat er in andere asielzoekerscentra in Brussel ook veel Slowaakse Roma zitten. Tegen hun zin in verlaten ze hun thuis and gaan ze elders op zoek naar geluk want ´alles is beter in het Westen´. Maar in het Westen is de situatie precies hetzelfde. Kinderen van immigranten gaan inderdaad naar school en leren talen, maar de lokale bevolking stuurt hun honden op hen af wanneer ze in de gemeenschappelijke speeltuin willen spelen.
Gesú is een thuis voor vele mensen; voor Slowaakse en Roemeense Roma, Marokkaanse immigranten, kunstenaars, krakers en vele anderen. Maar eigenlijk weet ik helemaal niks over Gesú. Ik heb er een dag doorgebracht, maar terwijl ik naar de foto´s aan het kijken ben haal ik langzaam terug wat dit bezoek voor mij betekend heeft. Ik heb er slechts één familie ontmoet, ik zag Gesú slechts vanuit een klein raam. Ik zag kinderen, ze waren achter elkaar aan aan het rennen en maakten een speeltuin van bergen vuilnis. Ze studeren buiten op de bankjes en spelen constant met vriendjes, in een boomhut of met een voetbal. Ze lachen, ondanks dat er modder achter hun oren zit. “Wat kunnen ze anders doen als er voor ons geen ander thuis is?“ vraagt Eva aan mij.
Recente Reacties