Van Monica Nicol / 03.09.2020

Chocolade salami is ook bekend als Turkse salami, koningssalami, Engelse salami, en sinds de jaren zeventig, Viking salami, een naam die onstaan is een een bekend kinderkookboek Manuale di Nonna Papera (Het Handboek van Oma Duck).

Naast de vele namen en herkomsten, zijn er ook verschillende varianten: het komt oorspronkelijk uit Portugal maar is ook een gerecht wat veel door Italiaanse banketbakkers wordt gebruikt, waardoor elke regio zijn eigen ingrediënten heeft toegevoegd, zoals amandelen, pistachenootjes of hazelnoten.

Het recept voor chocolade salami kan gemakkelijk aangepast worden aan verschillende samen en wensen: er wordt gebruikt gemaakt van eieren en boter, maar kan ook vegan of glutenvrij worden gemaakt. Pure chocolade kan vervangen worden door melkchocolade of witte chocolade. De alcohol kan vervangen worden door melk of koffie wanneer je een alcoholvrij dessert op wil dienen. Kortom, het is aan jou om te beslissen welke ingrediënten je wilt gebruiken.

Hier is mijn recept voor chocolade salami:

 Ingrediënten

• 250g kaakjes
• 100g boter
• 100g suiker
• 100g cacoa
• 50g pure chocolade
• 125ml alcoholische drank
• poedersuiker

Instructies:

Smelt de boter en pure chocola au bain-marie. Giet het in een grote kom en laat het weer afkoelen voor je de suiker en cacao al roerend toevoegt.

Maak het mengsel zachter door alcohol toe te voegen. Ik heb gekozen voor Marsale likeur (uit Sicilië) maar je kunt elke soort rum or sinaasappel- of koffielikeur gebruiken. Als je niet van alcohol houdt, gebruik dan koffie.

Breek de kaakjes in stukjes, en voeg ze één voor één toe tot je een zacht en compact mengsel hebt.

Doe het mengsel op een stuk bakpapier en kneed en rol het tot de vorm van een worst. Rol de chocolade salami in het bakpapier en doe er aluminiumfolie of vershoudfolie overheen en laat minstens 3 uur in de koelkast staan.

Dan is je salami gereed! Voor het opdienen kun je nog poedersuiker over je salami strooien, of het inbinden met bindtouw zodat het eruitziet als een echte salami.

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag Koken met Oma: Chocolade Salami erschien zuerst auf MH Nederlands.

Van Julia Mayer / 27.03.2020

Net buiten de stad ligt de mijlpaal van het Wereldforum van 1958 in Brussel, het Atomium. Een echte toeristische attractie en populaire plek voor selfies om aan je volgers te bewijzen dat je echt in Brussel bent. Maar wat betekent dit gebouw? Het symboliseert een miljard-maal vergroting van het ijzerkristal, wat verbonden is aan het atomisch tijdperk en aandacht zou moeten trekken naar het vredig gebruik van kerntechnologie. En dat laatste heeft het goed gedaan, en niet alleen door de hoogte van 102 meter. Trouwens, van origine zou het gebouw nog een kwart hoger zijn, maar dit was onmogelijk in verband met de veiligheid van het vliegverkeer. Het Atomium is niet alleen mooi om van buiten te bekijken, de bollen zijn verbonden aan elkaar met buizen en het waard om ook van binnenuit te bekijken. Er zitten roltrappen in de buizen en een lift in de middelste buis waarmee je binnen enkele seconden naar de bovenste bol komt. Vanaf daar kun je genieten van een kopje koffie en tegelijkertijd de hele stad bekijken. Hoe ver je precies kunt kijken is altijd afhankelijk van het weer. Vandaar is het aan te raden de attractie op een heldere dag te bekijken – al heeft de mist van België ook zo z’n charme.

En nu we het hebben over een mooi uitzicht, daar kun je ook van genieten vanaf het Brusselse Paleis van Justitie, één van de belangrijkste gebouwen van de stad. Het werd gebouwd in de 19de eeuw en de bouw werd beïnvloed door verschillende bouwstijlen. Daarom kun je in dit gebouw, op een heuvel ten zuiden van de stad, oude Egyptische, Babylonische en andere klassieke-antique stijlen terugzien. Deze verschillende bouwstijlen hebben van het Paleis van Justitie een monument gemaakt wat de stad vorm geeft. Vlakbij het Paleis van Justitie is een reuzenrad, half zo hoog als het Atomium, wat zeker zo’n goed uitzicht over de stad geeft.

De architectonische stijlen die je ziet in het Paleis van Justitie zijn ook terug te zien in verschillende andere gebouwen in de stad. Dit maakt dat Brussel vanaf de buitenkant een interessant voorbeeld is van het samengaan van verschillende stijlen en tradities, van de hoge middeleeuwen tot de moderne tijd.

Daarnaast, ligt het Jubelpark en de Arc de Triomphe niet ver van het centrum. De triomfboog is bedoeld om de grootse geschiedenis van Brussel te illustreren, en dient als een toegangspoort voor bezoekers van het park. Maar, er zijn vele ingangen tot het park, sinds het een veelgebruikte plek is voor sportieve en ontspannende activiteiten.

Voor hen die meer willen leren over de stad na hun wandeling in de natuur, zijn er drie musea naast de Arc de Triomphe. Er is het museum voor Kunstgeschiedenis voor hen die van kunst en geschiedenis houden, het Autowereld museum voor hen die van klassieke autoS houden, en het koninklijk museum van de krijgsmacht en militaire geschiedenis. Dat laatste museum vertelt over 12 eeuwen militaire geschiedenis – van middeleeuwse harnassen tot F-16 straaljagers. De 130 vliegtuigen in de luchtvaarthal zijn zeker het bekijken waard.

Eén vorm van kunst die een grote impact heeft gehad dankzij de originele ideeën en we niet mogen vergeten, zijn de striptekening. Er is weinig bekend over de drie mensen die de bekenste stipverhalen uit België hebben opgetekend; de dectective serie ‘Kuifje’, de populaire ‘Smurfen’, en ‘Lucky Luke’ de held uit het wilde westen. Als je in de Belgische hoofdstad bent, zul je zien dat, hoewel deze figuren niet uit België komen, ze in vele gebouwen in de stad terugkomen. Ze vertegenwoordigen een verfraaiing van het stadsbeeld en een waardering voor de kunstvorm.

Nu komen we tot de culinaire specialiteiten, die ik ook al benoemde in mijn eerste artikel “Op pad in het hart van de EU”. Je moet zeker de Belgische frietjes proeven, ook wel bekend als Franse frietjes. Dit gerecht, wat vaak in België wordt gegeten als hoofdgerecht, komt uit België en is anders dan bijvoorbeeld de Duitse Franse frietjes. Krokant aan de buitenkant, zacht aan de binnenkant, dubbel gefrituurd en aangeboden met veel verschillende sauzen – dit is echt een specialiteit van België. Je kunt ze krijgen op vele verschillende plekken, maar de meest bekende zijn de Frit Flagey en Maison Antoine, waar bekende mensen, zoals de Duitse Chancellor Angela Merkel, hebben gedineerd. Hierdoor zijn de rijen ook langer, maar in tussentijd kun je nadenken over welke van de 30 sauzen je wil bij je frietjes.

Een ander speciaal ding in België is dat veel kroegen en bars rondom deze friettent borden hebben geplaatst met “Frites acceptées”. Dit betekent dat je je frietjes mee kunt nemen naar de kroeg als je ze samen met een Belgisch speciaalbiertje zou willen nuttigen. Dat brengt ons naar de volgende specialiteit van dit land: bier. België staat aan de top als we het hebben over bierconsumptie per persoon. Alleen Beieren kan België bijhouden. België is niet onderworpen aan enige wet van zuiverheid en heeft een bijna overtreffende verscheidenheid aan biersoorten en -merken. Hoe flexibel de Belgische bierdrinker ook is, het juiste bier wordt gekozen afhankelijk van de situatie, stemming, weer en eten. Een “echte” Belg zou zich vooral concentreren op bieren van hoge gisting van witbier tot Alt en op Lambic in zijn variaties van Kriek tot Geuze.

Maar de Belgen nemen ook de leiding in de ‘toetjesrace’. Rond de Grote Markt, maar ook in heel veel steegjes van het stadscentrum, hangt een zoete geur, wat aangeeft dat er in dit gebied veel lekkernijen zijn. Je vindt hier alles van een grote verscheidenheid aan chocolade, pralines en beroemde Belgische wafels. Die laatste zijn dikker dan in Duitsland en hebben een patroonontwerp. Ook hier zijn er geen grenzen aan de verbeelding als het gaat om wat er op de wafel wordt gedaan – bijna alle sauzen, fruit en decoraties zijn beschikbaar.

Hopelijk heb je inmiddels een goed inzicht in de Brusselse specialiteiten. Ja, de meeste zijn een beetje vet, maar je hoeft niet alle mogelijke variaties te proberen en je hoeft ze niet elke dag te eten! Bovendien kun je de calorieën die je uit de lekkernijen hebt gehaald in evenwicht brengen met ontspannen wandelingen in de prachtige parken, die in mijn volgende artikel over Brussel in meer detail zullen worden besproken.
Daarnaast zijn er ook zoute gerechten die minder vet bevatten, zoals taarten, die overigens ook in veel verschillende vormen verkrijgbaar zijn. Ja, je leest het goed: in België is het gebruikelijk om niet één stuk taart maar het hele ding te kopen!
Wat deze Belgische gerechten gemeen hebben, is dat ze allemaal met veel liefde en zorg worden bereid, wat je echt zelf zou moeten proeven!

Auteur

Julia Mayer (Duitsland)

Studie: Publiek Management

Talen: Duits, Engels en Frans

Europa is... een gemeenschap die samen brengt, gebouwd op vrede en gemeenschappelijke waarden, uniek op deze manier, essentieel voor onze bestaan samen

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen

Der Beitrag De culturele en culinaire attracties in Brussel erschien zuerst auf MH Nederlands.

Elk land heeft zijn eigen cuisine, en elke jeugd zijn eigen smaak. Elke keer als we naar Oma’s huis gingen als kinderen aten we Spätzle; zachte noodles, gefrituurd in boter en goed gezout, geserveerd met een prachtig rode tomatensaus die uiteindelijk over heel onze gezichten terug te vinden was. Ze maakt het tegenwoordig nog steeds voor ons.

Mijn ouders herinneren zich nog hoe ik als klein kind altijd jammerde: “Wiewa die Oma”, hetgeen in Duitse kindertaal zoiets betekend als: “Ik wil dat Oma kookt, het liefst Spätzle.” Oma maakt het gewoon het beste. Wanneer anderen het maken, zelfs als ze hetzelfde recept gebruiken, is het simpelweg niet zo goed. Dat is een feit. Nu nog keren we vaak huiswaarts met een grote portie Spätzle nadat we Oma’s huis hebben bezocht. Ik begrijp mensen niet die voorgemaakte Spätzle in pakjes kopen in de supermarkt en het dan zelf opwarmen. Nee, dat is het ‘m gewoon niet.

Vorig jaar was ik in de VS, waar ik in een co-op woonde, een afkorting voor co-operatief wonen; een soort enorme gedeelde flat. Één van mijn verantwoordelijkheden was het wekelijks koken voor mijn 60 hongerige flatgenoten. Op een dag besloot ik Spätzle te maken. Daar het me aan een degelijke Spätzle pers ontbrak, sneed ik het deeg zelf op een snijplank. Dat alleen al kostte me twee uur. Maar het eindresultaat was als hemel op aarde- en bijna, bijna zo goed als Oma’s.

Auteur

Maria-Xenia Hardt (Duitsland)

Studie: Engels/ Amerikaanse Literatuur en Portugees.

Spreekt: Duits, Engels, Frans, Portugees.

Europa is… de bar van mijn studentenhuis, een treinreis van Warschau tot Lissabon en de Champions League.

Twitter: @mxhardt

Vertaling

Freek Jonker

Vertaling

Tom Cassauwers

Der Beitrag Koken met Oma (Duitsland): Zwarte Woud Spätzle erschien zuerst auf MH Nederlands.

Hoe je Tolma, of Dolma, uitspreekt hangt af van welk deel van de Caucasus je bent en hoe je familie het noemde wanneer je klein was. Er is een debat aan de gang rond de oorsprong van Tolma. Komt het uit Armenië, Georgië of Turkije? Of misschien vanuit een andere regio? Hierdoor was het moeilijk om te beslissen of ik Tolma zou presenteren als een traditioneel Armeens gerecht. Aan de andere kant was het makkelijk te kiezen, het is het enige voedsel dat ik me herinner dat gedurende  mijn leven aanwezig is, en het heeft ook een speciale link met mijn grootmoeder. Elke keer dat ze ons bezocht, aten we Tolma. Tolma met wijnbladen en vlees in de winter, Tolma met koolbladen en vlees in de lente en de herfst, Tolma met groenten en vlees in de zomer. Mijn grootmoeder bereidt soms zelfs Tolma met verschillende granen in plaats van vlees. Op deze manier bereid heet het Lent Tolma.

Het feit dat we een grote familie hebben maakte het werk van mijn grootmoeder moeilijker; ze moest veel Tolma’s bereiden zodat iedereen genoeg te eten had. Uit mijn jeugd herinner ik me een grote zilveren pot die moeder uit de kast haalde elke keer dat grootmoeder langskwam, en ik herinner me hoe geduldig mijn grootmoeder deze pot vulde met wat toen leek op een oneindig aantal Tolma’s.

Maar wat betekent Tolma nou eigenlijk en hoe maak je het klaar? “Tolma” is een woord dat zijn oorsprong kent in de Urartu taal: “toli” en “ma” betekenen respectievelijk “wijnblad” en “ingepakt”, terwijl “dolma” beschouwd wordt als het infinitief van het Turkse werkwoord “dolmak”, wat “vullen”  betekent.

Het bereiden van Tolma hangt af van het seizoen: gedurende de zomer kan men alle types tegelijk maken. Je hebt rundergehakt met ajuinen nodig, maar ook rijst, groenten, zout en peper. Daarnaast verse kool en wijnbladen (die eerst gekookt moeten worden), peper, tomaten en aubergine, om het vlees in te pakken. Alhoewel Tolma heel makkelijk is om te maken, vereist het geduld en bekwaamheid; men moet elk blad en elke groente met liefde en zorgzaamheid behandelen! Het meest opvallende verschil tussen de verschillende soorten Tolma zijn de kruiden die gebruikt moeten worden. Maar dit hangt uiteraard af van waarvan je afkomstig bent…

Tolma is heel populair hier in Armenië, zodat er zelfs een jaarlijks Tolma festival gehouden wordt. Elke streek stelt zijn eigen Tolma voor op het festival. Dit festival brengt dan veel aandacht naar de streek en er is veel media aandacht voor. Er zijn zoveel verschillende soorten Tolma dat er zelfs een “top 5” Tolma ranglijst is, met daarin onder andere: wijnblad Tolma, Echmiadzin Tolma (met kolen en andere groenten), Lent Tolma, Yerevan Tolma (vergelijkbaar met de Echmiadzin Tolma maar dan met kweepeer), en Mush Tolma, gemaakt van fijngehakt vlees en bulgur.

Maar die van mijn grootmoeder is nog altijd de beste!

Auteur

Tatevik Vardanyan (Armenië)

Studie/ Werk: Toegepaste Wiskunde/ fotograaf, fotojournalist, archivaris, trainer (social media, web).

Spreekt: Armenisch, Engels, Russisch.

Europa is… een verweven collectie van culturen, volkeren, verhalen en momenten in tijd.

Blog: http://phantomthroughlens.wordpress.com

Instagram: http://instagram.com/tatevikvardanyan

Twitter: @Tate_Vardanyan

Vertaling

Tom Cassauwers

Vertaling

Freek Jonker

Der Beitrag Koken met grootmoeder (Armenië): Tolma erschien zuerst auf MH Nederlands.

“Excuseer! Herinner je mij? Excuseer, ik heb honger”. Dit zijn de woorden die Ovidio Fulgeiro, dakloze voor meer dan 30 jaar, al vele malen heeft herhaalt. Het meest opvallende is dat hij bij geen van Barcelona’s NGO’s om eten vraagt, alhoewel hij liever het verlopen eten dat winkeliers weggooien vraagt. Daartegenover staat het werk van de “Fundació Banc dels Aliments de Barcelona” (FEBAB), een liefdadigheidsorganisatie die voedsel uitdeelt bij onder andere soepkeukens met als doel om armen te helpen. Mensen die willen helpen en mensen die geholpen moeten worden, dit zijn twee resultaten van eenzelfde situatie die, dankzij de crisis, meer en meer voorkomt in Spanje, maar die soms niet goed te harmoniseren vallen.

Volgens de laatste studie van het IEC (instituut voor statistiek van Catalonië) riskeert één of vijf personen in Catalonië, de regio waar Barcelona ligt, in de armoede te vervallen. Deze ernstige situatie wordt lichtjes verzacht door organisaties zoals het FEBAB. Deze NGO is geïntegreerd in de Europese federatie van voedselbanken, bestaande uit een totaal van 204 voedselbanken in 21 verschillende landen, en is verantwoordelijk voor het herverdelen van producten onder organisaties zoals de eerder genoemde soepkeukens. En alhoewel ze geen direct contact onderhouden met de meest hulpbehoevenden is hun werk nog steeds cruciaal omdat ze de middelen die ze ontvangen beheren en coördineren  zodat ze aan zoveel mogelijk mensen ten goede komen.

Niettemin blijven personen zoals Ovidio overleven op basis van alternatieven zoals het recupereren van voedsel dat dagelijks weggegooid wordt door supermarkten. Het feit dat hij 70 jaar is laat hem toe om te zien hoe de crisis meer en meer zijn omgeving is beginnen beïnvloeden, “Wanneer ik begon met het doorzoeken van vuilnisbakken lachte iedereen me uit, maar nu doen velen van hen het ook. Het is al 20 jaar geleden dat ik nog een stuk brood, olie of suiker gekocht heb”.

Ditzelfde bescheiden perspectief werd ook gepresenteerd op het laatste congres van FEBAB in April. Het verspillen van voedsel dat nog kan gebruikt worden is precies een van de thema’s die president van de stichting, José Antonio Busto, het meest zorgen baart. Hij legde uit hoe doorheen de Europese Unie jaarlijks 89 ton voedsel verspild wordt, bijna 50% van het totaal aantal geproduceerde voedsel. Met een aantal simpele maatregelen zoals het verminderen van overproductie, het bevorderen van compost of het het aanmoedigen van een adequate politiek, zou het probleem zich grotendeels vermindert zien. “Vele van de producten die als vervallen aangeduid worden zijn nog steeds in goede staat, maar de verkopers kunnen ze me niet geven omdat als er iets met me zou gebeuren hen de schuld zou treffen”, legt Ovidio uit.

Dankzij dit tekort aan voedsel doet het FEBAB meestal inzamelacties. Een voorbeeld hiervan is de inzameling in Catalonië aan het einde van vorig jaar, het “Gran Recapte d’Aliments”, waarbij er 2.727.000 kilogram aan voedsel werd ingezameld. Een vrijwilliger aan een voedsel verdeelpunt, Clara Ramos, vertelt over de sensibilisering die er was onder de burgers: “Iedereen wou meehelpen zodat er een overschot was aan vrijwilligers, van jongeren tot gepensioneerden, iedereen werkte samen”. Het succes was opvallend, maar vandaag de dag zijn er geen restanten meer zichtbaar van deze inzameling en de NGO’s willen zich meer dan ooit opnieuw mobiliseren. Om die reden deed José Antonio Busto een oproep in het eerder vermelde congres aan de voedselindustrie: “We willen niet dat ze ons grote gegevens voedsel geven, maar dat ze vanuit hun bedrijfsverantwoordelijkheid een klein deel van hun productie afstaan”.

Als het werk dat deze groepen doen dan zo positief is, waarom kiezen mensen zoals Ovidio er dan voor om deze altruïstische hulp af te wijzen? “Ik ga niet graag naar soepkeukens omdat ik me daar moet mengen met mensen die over me gaan roddelen en die me gaan beoordelen. Daarnaast wil ik niet afhankelijk zijn van hun medelijden, ik denk dat uiteindelijk iedereen voordeel zoekt. Mensen geven nooit of te nimmer cadeaus” Zijn scepticisme naar dit type van organisatie gaat door, en hij twijfelt aan het werk die deze organisaties doen “De NGO’s zijn goed voor enkelen, maar voor anderen dan weer niet. Wie soms gaat zijn zijn diegene die het niet het meest nodig heeft, velen van hen bezitten zelfs nog een eigen huis”.

Ovidio’s houding kan men misschien toeschrijven aan foute informatie of argwaan naar de nieuwe diensten die ze aanbieden. Maar na zovele jaren overleeft te hebben op zijn eigen houtje is het moeilijk om aangeleerde gewoontes de rug toe te keren en zich tegenover de wereld te presenteren als een dakloze. “Velen die men tegenkomt in een situatie zoals de mijne zijn hier belandt door hun eigen schuld, omdat ze zich niet willen aanpassen en voedsel van een lagere kwaliteit eten. De mensen vragen me hoe ik er zo gezond uitzie. Simpel, het is weten hoe te leven.”

Volgens de doelstellingen van de EU-2020 strategie, heeft de Europese Unie zich als doel gesteld om het aantal armen en sociaal uitgeslotenen met 20 miljoen te verminderen. Dit zou gedaan moeten worden volgens een relatief voorstel aan het meerjarig financieel kader 2014-2020, met een budget van 2.500 miljoen Euro’s gedurende de voorgestelde periode.

Ondanks de mening dat sommige het verdienen, is de sociale hulp van het FEBAB voorgedragen voor de Prijs principe de Asturias de la Concordia 2012. Niettemin is dit slechts een kleine aanmoediging voor dit type van organisaties om door te zetten met werk dat spijtig genoeg vele families in levensonderhoud voorziet. Ondertussen bekent Ovidio dat hij de toekomst zwart inziet, niet voor zichzelf, maar voor de mensen die ingebed zijn in de samenleving en die belastingen betalen, “Wanneer er geld is kan men overleven maar wanneer het stopt is het een ander liedje. Ondanks alles zie ik het duidelijk: ik ben heel gelukkig en ik verwacht dat ik nog 30 jaar ga leven, minimum”.

Auteur

Miriam Vázquez (Spanje)

Studie/ Werk: Journalistiek en Politicologie & Administratie.

Spreekt: Spaans, Catalaans, Engels, een beetje Frans en Duits.

Europa is… een unieke plek waar mensen van verschillende culturen, talen en meningen samen leven.

Twitter: @mirabroad

Vertaling

Marleen Dorrestijn (Nederland)

Vertaling

Tom Cassauwers (Nederland)

Der Beitrag Armoede versus altruisme: de twee gezichten van de huidige crisis erschien zuerst auf MH Nederlands.

Het ruikt lekker, het ruikt naar Lissabon. Maar deze zomer ruikt Lissabon ook naar andere plaatsen, waar verschillende geuren en smaken de zintuigen binnendringen en nieuwe sensaties opwekken. In het midden van het plein Martim Moniz is de Fusiemarkt (Mercado de Fusão), een dynamische plek met tien kraampjes die uitnodigen tot een smakelijke reis van delicatessen die de fantasie overtreffen. Naast het eten, bruist het plein door verschillende culturele activiteiten zoals films, tentoonstellingen, workshops en muziek. Op zaterdag vindt de wekelijkse markt plaats waar mensen organische producten, handvaardigheden, antiek, boeken en meer verkopen.

Het idee van de Fusiemarkt is bedacht door José Filipe Rebelo Pinto, curator van andere culturele projecten in Lissabon zoals Out Jazz (gratis openlucht muziek in de zomermaanden) en de herontwikkeling van het gebied rond Cais do Sodré. Het fusieproject is begonnen met als doel het in ere herstellen van een van de oudste wijken van Lissabon; Mouraria (de Moorse wijk), waar de geschiedenis van de straten spat. In een web van smalle straatjes en oude huizen, ademt de soberheid van de bewoners, elk met zijn eigen geschiedenis en cultuur.

TDe kraampjes zijn omgebouwd tot kleine restaurantjes die elke dag open zijn, het hele jaar door. In deze kraampjes, die veel weg hebben van kleine caravans, is een wereldwijde keuken te vinden die Arabische, Aziatische, Afrikaanse, Braziliaanse, Peruviaanse en Portugese gerechten biedt.

Bij de Preta kraam moeten de piri piri mosselen geproefd worden en andere gerechten die afgeleid zijn van de Afrikaanse keuken. Bij Botequim de Moniz word je verrast door de geuren van de gerechten uit Rio de Janeiro; vervolgens ga je naar Wasabi, waar de krokante krab rolls in je mond smelten. Daarnaast roept ook de BBTMX kraam, gespecialiseerd in Chinees eten, om je aandacht. De reis vervolgt naar Zuid-Amerika, met de Peruviaanse gerechten die nieuwsgierige bezoekers in verrukking brengen bij de El Cartel kraam. Tenslotte is er de Xico Esperto kraam, waar de Portugese smaken te vinden zijn, met Azeitão kaas en pompoenjam.

Terwijl ik een aantal van deze gerechten proef, bekijk ik de besluiteloze mensen die simpelweg niet weten wat te kiezen. Voedsel vertelt ons iets over het temperament van elke cultuur. De pittigere of zoetere gerechten tonen belangrijke eigenschappen over de intieme manier waarop elk persoon de verschillende smaken ervaart en deze intensiteit in hun gedrag en geest meeneemt. Door voedsel kan men reizen naar elk land en de innerlijke geheimen ontdekken die de ziel en geest van de mensen vormen.

Langzaam sta ik op en besluit te gaan wandelen door de Moorse wijk. Terwijl mijn voeten de keitjes voelen, glijden mijn ogen langs de eenvoud van de ouderwetse architectuur. De Moorse wijk is een stadse buurt met een onbetwistbare Arabische erfenis, waar gedurende lange tijd verschillende culturen vermengd zijn geraakt met de Portugese cultuur. Sinds de opkomt van de immigratie in de twintigste eeuw is de buurt bevolkt geraakt met mensen uit verschillende landen, met als gevolg multiculturele winkelstraten die vol zitten met Chinese, Indische, Pakistaanse, Arabische of Russische winkels. Er is tevens een groeiende culturele diversiteit, waarbij de verschillende religies zich uiten door middel van Buddha beelden bij de ingang van Chinese restaurants, sluiers die de gezichten bedekken, of door de kleurrijke sari’s van de Indische vrouwen. Zo kunnen we de aanwezigheid of juist afwezigheid van God ervaren in de wijk. In deze bruisende en intense omgeving huist stilte slechts in de ogen. De 900-jarige geschiedenis van de buurt bevat vele mysteries, elk met zijn eigen vreugde en verdriet.

Momenteel is de gemeenteraad van Lissabon aan het investeren in verschillende herstelwerkzaamheden van de wijk. Het project is nog in ontwikkeling en langzaam aan verandert het het beeld van de wijk van de mensen. De afgelopen tien jaar heeft Lissabon meer en meer mensen vanuit andere werelddelen ontvangen, waarbij elk een beetje van zijn eigen cultuur en keuken meeneemt en zo het stedelijke landschap verrijkt.

In deze gastvrije stad kan de zomer een reis naar het verleden zijn terwijl je in het heden bent, waar de wereld dichterbij komt dan we kunnen voorstellen. Durf de geur van saffraan, peper en andere kruiden te volgen, terwijl je, ongemerkt, de hele wereld over reist.

[crp]

Auteur

Corina Lozovan (Portugal)

Studie: Politicologie en Internationale Relaties.

Spreekt: Portugees, Roemeens, Engels, Spaans, Frans, Russisch en een beetje Arabisch en Japans.

Europa is… een mengeling van mensen, verhalen en metaforen om te onthullen.

Vertaler

Luc van Haaren (Nederland)

Studeert: Financie

Spreekt: Nederlands, Engels, Duits, een beetje Portugees en Frans.

Europa… heeft de mooiste plekken, de beste festivals, de meest fascinerende geschiedenis lessen, en de coolste steden binnen 3 uur vliegen bereikbaar.

Proeflezer

Marleen Dorrestijn (Nederland)

Studeert: Internationale Relaties

Spreekt: Nederlands, Engels, een beetje Spaans en Duits.

Europa is… een vriendelijke, begripvolle, cultuurrijke continent, en voor altijd mijn thuis.

Der Beitrag Mercado de Fusão: een explosie van inheemse smaken erschien zuerst auf MH Nederlands.