Liefde | MH Nederlands

Is CouchSurfing een Boheems Tinder geworden?

Anja — Sat, 09 Sep 2017 09:07:41 +0000

Locale mensen die gratis onderdak en goed gezelschap aanbieden op een prachtige locatie? Dat klinkt als de droom van elke backpacker! Maar is het dat nog steeds?

Van Iris Pase / 9.9.2017

Het is bekend over de hele wereld: CouchSurfing is een service van gastvrijheid en een sociale netwerk website welke meer dan 14 miljoen gebruikers heeft en dagelijks groeit. Zoals de naam al impliceert, geeft het platform leden de kans om iemand thuis te verwelkomen of thuis verwelkomt te worden – waarschijnlijk op iemands bank – en om in direct contact te komen met locale bewoners. Daarnaast is het mogelijk, voor zij die nog niet klaar zijn om een accommodatie te delen met vreemden, om mensen te ontmoeten en naar evenementen te gaan die worden georganiseerd door de online CS gemeenschap.

De onderliggende filosofie van het project is het bevorderen van culturele uitwisselingen door het gebruik van de oudste waarheid: “De mens is van nature een sociaal dier.” Er is geen betere manier om een nieuwe omgeving te ontdekken en te leren kennen dan door het ontmoeten van lokale bewoners, door je comfortabel te voelen in het delen van ervaringen en ideeën in een nieuwe omgeving, en daarbij het creëren van een band tussen mensen die proberen verschillende achtergronden te begrijpen.

Photo: flickr (ephidryn)

Maar hoe is Couchsurfen tot stand gekomen?

In 1999 boekte de jonge programeur, Casey Fenton (25), een goedkope vlucht naar IJsland, maar hij had geen slaapplaats. Hij weigerde afhankelijk te zijn van normale accomodatie, maar emailde meer dan 1500 IIJslandse studenten in Reykjavik met de vraag of hij bij een van hen op de bank kon slapen. Hij kreeg gelukkig meerdere antwoorden, en tot zijn genoegen boden ze hem niet alleen een slaapplaats, maar ook een rondleiding door hun Reykjavik aan. Fenton was zo verbaasd dat hij het couchsurfen aannam als zijn nieuwe manier van reizen.

Een paar jaar later zette hij zijn eigen ervaring om in een non-profit organisatie en een website, en daarmee begon hij een van de meest bekende voorbeelden van de deeleconomie. Maar, de non-profit status van CouchSurfing maakte dat het platform niet de middelen had om met de stroom nieuwe gebruikers om te gaan, wat resulteerde in meerdere technische problemen.

Omdat het niet mogelijk was om het platform te onderhouden zonder donaties, nam CouchSurfing $7.6 miljoen aan van durfkapitalist Benchmark Capital en Omidyar Network, en werd – in de woorden van Fenton zelf – een B Corporatie, een onderneming die de macht van het bedrijfsleven gebruikt om algemeen nut te creëren. Een jaar later ontving het bedrijf nog eens $15 miljoen in donaties, waardoor de non-profit organisatie kon innoveren en nieuwe diensten toe kon voeren; maar toen het financiële probleem was opgelost, zouden nieuwe problemen snel komen.

Courchsurfen of… Sexsurfen? Is dit het einde van de “onschuldige couchsurfers”?

“We hebben alles gedaan wat volwassenen zouden doen. Wat ging er verkeerd?”
― William Golding, Heer der Vliegen (Lord of the Flies)

Sinds the verandering naar een for-profit organisatie, was de constante groei van de gemeenschap een signaal voor het einde van de onschuldigheid: meerdere nieuwe gebruikers gingen niet mee in de filosofie van het delen, maar volgenden een “do ut des” principe, vaak werd er seks verwacht in ruil voor een accommodatie.
Probeer maar eens “couchsurfen” in te vullen op Google, of lees een aantal reisblogs hierover en je zult zien hoe het platform is veranderd in een dating website. Ik heb het niet over ‘casual sex’ tussen een gast en gastheer/vrouw, ik bekritiseer niet de consensuele daad tussen twee volwassenen. Het probleem wat ik hier aankaart is dat, zoals gezegd door reisblogger Agnes Walewinder, “mensen gebruiken dit platform om meisjes te krijgen voor gratis seks en visa versa”. Couchsurfen was bedoeld als een veilig alternatief voor reizen, maar het is veranderd in Sexsurfen, wat reizigers, in het bijzonder vrouwelijke backpackers, bang maakt om het te gebruiken in angst voor aanranding, verkrachting of zelfs moord.

En alsof dit niet genoeg was, is het platform nu vol met zogenoemde pick-up artiesten, mensen (meestal mannen, maar niet exclusief mannen) die geoefend zijn in het aantrekken van of gewoon zijn seksuele partners na te jagen: en wat is een beter manier om vrouwen te objectificeren en te kleineren.

Neem bijvoorbeeld John Maverick’s artikelen “Hoe verleidt je stoute Couchsurfing meisjes” en “8 tekenen van een stout couchsurfing meisje.” De auteur zegt lid te zijn geworden van CS om “meisjes te neuken” en deelt zijn “ervaring” om andere mannen te helpen die moeite hebben met het krijgen van seks. Natuurlijk baseert Maverick zijn technieken op onderwerping en misleiding, in plaats van een gezonde en respectvolle benadering richting het andere geslacht, en vermaakt vrouwen tot een prooi waarop gejaagd moet worden door te profiteren van hun schijnbare vrije liefde en lichtzinnigheid. Beide artikelen vertegenwoordigen de belichaming van sociopathie, mannelijk chauvinisme en vrouwenhaat, om nog maar te zwijgen van een soort neutraal racisme, ik citeer: “Hoewel sommige nationaliteiten gemakkelijker zijn dan anderen, is er iets met deze landen (Frankrijk, Finland, Polen) dat ze meisjes leveren die bijna een gegarandeerd wip opleveren.”

Jammergenoeg is dit geen geïsoleerd geval: Business Insider definieerde CS als “de beste neuk app die er ooit was”, terwijl neuk handleidingen steeds regelmatiger worden gepost, samen met het starten van websites als Couchbangs (“bank bonken” letterlijk vertaald), een verzameling van seksuele ontmoetingen door CS gastheren/vrouwen die hun gast – hetzij mannelijk of vrouwelijk – het bed in hebben gekregen.

Backpackers. Photo: flickr (Garry Knight)

Is dit het einde van Couchsurfen?

Is het mogelijk om het veilig te gebruiken of moeten we het achterlaten en alternatieve platforms zoals HospitalityClub, Trustroots, or Be Welcome gebruiken?

CS is gevaarlijker geworden dan vroeger, maar de gemeenschap bestaat nog steeds uit genoeg goede en eerlijke mensen die houden van reizen; daarom zou ik nooit het advies geven om de gemeenschap te verlaten. Daarnaast, als alle gerespecteerde leden het platform verlaten, is de transitie naar een datingsite gegarandeerd en dat kunnen we niet laten gebeuren. Couchsurfen was een droom die werkelijkheid werd voor duizenden reizigers en dat kan nog steeds zo zijn, als we mensen maar blijven aanmoedigen om het te gebruiken waarvoor het bedoeld is.

Het is daarom van cruciaal belang om van te voren te weten of een gastheer/vrouw betrouwbaar is. We moeten onszelf informeren over onze bestemming en mogelijke tweede opties voor een accommodatie; tegelijkertijd is het goed om algemene eigenschappen van pick-up artiesten en mogelijke aanranders/verkrachters in gedachte te houden. Om meer inzicht te geven hierin, praten we vandaag met Hannah, een ervaren couchsurfer die graag op zoek gaat naar avontuur. Zij zal haar goede en slechte ervaringen met ons delen en een aantal tips geven om veilig te reizen.

Meeting Halfway: Hallo Hannah, welkom en bedankt voor je tijd. Laten we beginnen bij het begin: hoe heb je couchsurfen ontdekt?

Hannah: Hallo! Nou, ik heb alleen gereisd sinds ik 18 ben, en ik heb snel het belang van geld geleerd bij het backpacken. Ook leerde is hoe bijzonder een plaats wordt wanneer je het ziet met een lokaal persoon. Ik kan me niet meer herinneren wie me heeft verteld over CouchSurfing, maar ik wou graag naar India en daar bij iemand verblijven, dus toen heb ik me ingeschreven.

MH: Wat gaaf! Het was erg dapper om in je eentje naar een plaats als India te reizen, vooral omdat het gezien wordt als een gevaarlijk land voor alleenreizende vrouwen. Nu we het daar over hebben, heb je bij het gebruik van CS ooit moeilijkheden gehad omdat je vrouw bent, wellicht griezelige situaties of mensen?

H: Ik heb een aantal keer gehad waar ik wist dat de jongen seks verwachtte. Toen ik door Schotland reisde was een een jongen die me erg onveilig deed voelen. Hij leek heel normaal bij het koffietentje waar we hadden afgesproken, maar toen nam hij me mee naar zijn appartement in the middle of nowhere en deed erg raar. Het eerste wat me opviel was een gigantisch eerbetoon aan Margaret Thatcher. Hij zei dat hij pasta voor me zou koken, maar deed letterlijk rauwe pasta met tomatensaus erop in de magnetron. Hij zei me dat hij een geest was en vroeg me of ik ook een geest wou zijn. Hij vertelde me dat veel couchsurfers seks hadden, en toen ik zei dat ik geen interesse had probeerde hij me dom te laten voelen en beschuldigde hij me ervan dat ik deed alsof hij met me flirtte. Hij vroeg me of ik thee wou, maar deed de keukendeur dicht terwijl hij het maakte dus ik heb er niks van gedronken. Ik heb die nacht niet geslapen en ben weggegaan toen de zon op kwam, het enige wat hij zei was “schrijf een positieve review voor me”.

MH: Het is iditoot, en de angst die je gevoeld moet hebben! Het grootste gedeelte van de mishandelde of bedreigde vrouwen doet geen aangifte van hun gastheer om een negatieve review op CS te voorkomen. Wat heb jij gedaan? Heb je het aangegeven of een slechte review geschreven?

Hannah in Scottland. Photo: Private

H: Ik had na twee dagen nog geen review gegeven (ik was druk met liften en ontdekken, en had geen moment om stil te zitten) en hij schreef een nep, hatelijk review over hoe ik HEM had misbruikt. Ik heb het gerapporteerd tegen CS en heb hem verteld wat hij had gedaan en ik denk dat zijn pagina verwijderd is? Of misschien heeft hij het verwijderd want het was weg. Maanden later kreeg ik een bericht van een gast op CS met de zelfde achternaam als ik (!!) – maar geen foto’s of reviews – die me een verwende lelijke teef noemde. Ik vertelde hem dat hij op zoek moest gaan naar een leven en heb hem geblokkeerd, daarna heb ik nooit meer iets van hem gehoord.

MH: Jammergenoeg ben je niet de enige die een slechte review heeft gegeven van haar eigen “seksuele aanvaller”. Je bent dapper genoeg geweest op het te rapporteren, dus hopelijk zal hij geen anderen meer lastigvallen. Welke criteria gebruik je nu voor je gastheren/vrouwen, in het bijzonder na deze ervaring?

H: Ik ben best kieskeuring. Ze moeten veel reviews hebben, meer dan 30. En ik lees ze allemaal. En als alle reviews van meisjes zijn, is dat een waarschuwing en stuur ik ze geen bericht. Ik lees het volledige profiel, want op die manier kan ik een nepper er snel uithalen. Ik stuur ze een bericht met meer dan “kun je mij een slaapplaats geven?” en ik ontmoet ze altijd in een drukke openbare plek. Misschien kun je ook de eerste nacht in een hostel blijven en als je ze vertrouwd bij de eerste ontmoeten, kun je de volgende nacht bij hen slapen of gewoon nieuwe vrienden maken!

MH: Veel vrouwen hebben de voorkeur om alleen bij andere vrouwen te slapen, ben je het daar mee eens? Of denk je dat het de echte CS ervaring verpest?

H: Persoonlijk niet. Ik heb geslapen bij enkele andere vrouwen en dat was geweldig, maar ik ben blij dat ik het risico heb genomen om ook bij mannen te verblijven want daar zijn geweldige platonische vriendschappen uit voorgekomen. Ik ben nooit naar bed gegaan met een gastheer of het gevoel gehad dat ik dat moest doen (de Schotse jongen was griezelig, maar ik had het gevoel dat als hij me aan zou raken of iets bedreigends zou zeggen, ik gemakkelijk zou kunnen ontsnappen. Het was mijn eigen keuze om te wachten tot de volgende ochtend). Maar ik kan niets zeggen over het comfort niveau van een ander, dus als een jonge vrouw zich beter voelt om alleen bij andere vrouwen te verblijven denk ik niet dat dat de ervaring verpest.

MH: Jij houdt van CS en gebruikt het vaak, waarom zou iedereen een keer moeten couchsurfen in zijn leven, volgens jou?

H: Voor mij is het beste onderdeel van couchsurfen het zien van een plaats door de ogen van iemand die er woont. Ze vertellen je verhalen over het opgroeien in een bepaald land of een bepaalde stad, ze kunnen je wat vertellen over de geschiedenis, of vertellen je gewoon de waarheid over hoe het is om ergens te leven. En het kennen van de geheime tips om ergens te eten of uit te gaan is ook een groot voordeel! Daarnaast voelt het voor mij als alleenreizende vrouw ook veiliger om te couchsurfen in vergelijking tot een hostel, omdat je beschermd wordt door iemand die de straten, gebruiken en mensen kent. Soms als je rondloopt als toerist wordt je er gemakkelijk uitgepikt door een zakkenroller of voel je je verward en hulpeloos, zeker als er een andere taal gesproken wordt. Couchsurfen kan maken dat een onbekende plaats als thuis aanvoelt.

MH: Na alle griezelige situaties zijn we aangekomen tot de goede kant van CS, dus waarom sluiten we het niet af met je beste ervaring tot nu toe?

H: Het is moeilijk om de beste aan te wijzen, ik heb zo veel geweldige ervaringen maar er zijn er twee die me echt goed zijn bijgebleven. De eerste was in Sarajevo, de tweede in Gozo met een 50-jarige homoseksuele man. Hij woonde alleen in een geweldig, bungalow-stijl huis dat versierd was met allerlei prullaria, een gigantische bibliotheek, gerecycled water, klimop binnen en buiten, en een dakterras. Wanneer ik daar verbleef waren er in totaal zes gasten, met stapelbedden en slaapbanken. Deze man is er bijzonder, hij kookte drie enorme, warme maaltijden per dag. Helemaal gratis! En hij was altijd in voor een diep gesprek over geschiedenis, politiek, religie, het leven en de gesprekken aan de eetkamertafel waren altijd inspirerend. Hij vroeg nooit iets terug voor wat hij deed, zo bijzonder! Ik moet hem ook bedanken omdat mijn verblijf daar het begin was van een levenslange vriendschap met een andere couchsurfer, met wie ik nu nog steeds contact heb.

Misschien vind je dat ook leuk...

Echt nieuws of nepnieuws: dat is de vraag Het woord ‘post-truth’ is tegenwoordig de onbetwiste hoofdrolspeler van zowel journalistiek als het politieke debat, en daarmee is het een van de grootste problemen van onze tijd geworden. Maar wat is het? Laten we dieper naar dit probleem kijken met behulp van de analyse van Roberto Saviano.

Mijn taal, mijn thuis: Oekraïens In dit deel van onze serie ‘Mijn taal, mijn thuis’, leren we over Oekraïense, een taal gesproken door 45 miljoen mensen, en een waar veel mensen maar weinig over weten.

Auteur

Iris Pase (Italië)

Studeert: Geschiedenis en Filosofie

Talen: Italiaans en Engels

Europa is… een andere Europeaan ontmoeten en een gemeenschappelijke geschiedenis, cultuur en manier van denken hebben.

Blog: The Venetian Rover

Vertaling

Jenneke van der Velden (Nederland)

Studeert: Innovatiewetenschappen

Talen: Nederlands en Engels

Europa is… een geheel groter dan de som der delen, het aanpakken van dingen die te groot zijn voor een enkel land alleen.

Der Beitrag Is CouchSurfing een Boheems Tinder geworden? erschien zuerst auf MH Nederlands.

Vier visies op één realiteit: homoseksualiteit in Rusland

Anja — Tue, 03 Dec 2013 08:52:28 +0000

We spraken met Andrey Glushkó, die naar Spanje verhuisde om in ‘vrijheid’ te leven, zijn vriend Anastasiya Belickaya, de jonge politicologe Nina Ivanova en de Moskou-correspondent voor El Mundo (een Spaanse krant) in Moskou om erachter te komen waarom 74 procent van de Russen homoseksualiteit niet accepteren in de maatschappij.

Rusland en Spanje liggen op precies tegenovergestelde kanten van Europa: noord tegenover zuid, oost tegenover west. Rusland grenst aan Azië, Spanje aan Afrika. Maar ondanks de geografische afzondering bestaat er toch een gemoedelijke relatie tussen de beide landen.

Echter, ondanks deze gemeenschappelijke eigenschappen, sociaal-politiek gezien is er een groot verschil tussen deze landen, die door de Pew Research Centre (een Amerikaans onderzoeksbureau) blootgelegd werd door middel van één simpele vraag: ‘Moet de maatschappij homoseksualiteit accepteren?’ 88% van de Spanjaarden antwoordden met ‘ja’, het hoogste percentage ter wereld; terwijl 74% van de Russen de vraag beantwoordden met ‘nee’, het laagste percentage ter wereld.

De uitkomsten van dit onderzoek komen overeen met de staat van de wetgeving omtrent homoseksualiteit in beide landen. In Spanje kunnen homoparen sinds 2005 trouwen op gelijke voorwaarden en met dezelfde rechten als een heterohuwelijk. In Rusland echter, is volgens een rapport van de BBC over discriminatie tegen seksuele geaardheid het homohuwelijk niet toegestaan en is er zelfs geen wetgeving hieromtrent.

Sterker nog, er is onlangs in Rusland een wet aangenomen die het mogelijk maakt de mensen te straffen die onder jongeren het idee verspreiden van ‘niet-traditionele seksuele geaardheid’ of ‘het idee dat traditionele en niet-traditionele seksuele geaardheid een gelijke positie in de maatschappij hebben’.

Met de volgende quote legt Xavier Colás, de Moskou-correspondent van El Mundo, uit hoe hij de wetgeving in Rusland interpreteert: “hoewel de wet is ontworpen als instrument om de boodschap over homoseksualiteit ver weg te houden van kinderen, krijgen homoseksuelen in werkelijkheid niet de mogelijkheid om openbare groeperingen of protesten te organiseren of om zelfs maar gebruik te maken van de media…”.

Achter al deze onderzoeken en wetten schuilen mensen en hun eigen standpunten. Bij Meeting Halfway wilden we een veelzijdig onderzoek uitvoeren met vier verschillende visies op dit onderwerp. Andrey Glushkó, die Rusland verliet vanwege zijn seksuele geaardheid; Anastasiya Belickaya, die niet gelooft dat homoseksuelen homoseksueel van nature zijn; de jonge politicologe Nina Ivanova die zegt dat alle jonge homoseksuelen in Rusland hun geaardheid moeten verbergen omdat ze anders het risico lopen aangevallen te worden door ‘hooligans’; en Xavier Colás, de Moskou-correspondent van El Mundo, die beweert dat er een waanzin in Rusland gaande is die homofielen verbindt met pedofilie, wat het debat nog gecompliceerder maakt.

Interview met Andrey Glushkó

Andrey Glushkó werd 26 jaar geleden geboren in Krasnodar, een stad van ongeveer één miljoen inwoners in het Zuiden van Rusland, dicht bij het Kaukasus. Hij studeerde economie in Pyatigorsk en heeft ermee ingestemd om ons te vertellen waarom hij besloot om zijn land te verlaten en in Madrid te komen wonen.

Hoe was je leven in Rusland?

Ik was er gelukkig; ik hou van de Russische geschiedenis, haar cultuur, haar literatuur, haar schilderkunst… De cultuur van mijn land, daar houd ik van, maar het leven daar is niet zo goed, vooral voor homoseksuelen. Als je homo bent en je wil een normaal, rustig leven leiden en een gezin stichten, dan zal je geen vrijheid hebben, en dan zal je geen rustig, normaal leven kennen.

Waarom ging je weg?

Het punt is dat in Rusland alles een beetje sneller gaat en wanneer je 22 jaar oud bent wordt er van je verwacht dat je al een volwassen en geregeld persoon bent, wanneer je dus deze leeftijd bereikt en je nog geen vrouw en kinderen hebt, dan bekijken de mensen je raar. Ik was daar al 22, ik had mijn studies voltooid, ik had werk, en alles ging goed tot op het moment dat ik me realiseerde dat ik niet verder kon gaan. Ik kon geen relatie of een familie hebben, en dus kwamen mijn beroep en persoonlijke werelden in conflict. Ik moest beslissen of ik een “normaal” leven wou blijven leiden, of ik een nieuw leven wou opzoeken ergens anders, en weer helemaal op nieuw te beginnen. Ik heb besloten om opnieuw te beginnen van nul af aan… ik had toch eigenlijk niets. In mijn omgeving in Rusland werd er nooit gepraat over homoseksualiteit. Ik had wel een kleine groep homoseksuele vrienden maar het was allemaal zeer geheim. Dus heb ik alles achtergelaten, ik zei tegen mijn familie dat ik in het buitenland wou studeren, en dat was de enige reden die ik aan mijn ouders heb gegeven. Mijn vader denkt nog steeds dat ik hier ben voor culturele redenen, omdat mijn ouders niet weten dat ik homo ben, en in principe zullen ze dat ook nooit te weten komen. Mijn zus weet het wel omdat ik het haar een jaar geleden verteld heb.

Wat vindt je van Spanje? Ben je hier op je gemak?

Ja, ik ben heel blij, ik hou van Spanje, het is mijn tweede moederland. Het punt is dat het hier heel moeilijk is om alleen te overleven, omdat Spanjaarden een beetje…jullie zijn open maar het is niet zo makkelijk om bevriend te raken met een Spanjaard. Iedereen praat en vraagt “hoe gaat het ermee?”, maar later besteden ze geen aandacht meer aan je. Spanjaarden zijn zeer sociaal tot op een bepaald punt, maar daar blijft het dan ook meestal bij. Maar ik voel me zeer op mijn gemak in Spanje, ik zou hier heel mijn leven willen wonen. Ik heb veel gereisd in Europa en dit is het land waar ik het meeste van hou. Ik voel me hier veel veiliger dan toen ik in mijn eigen land woonde.

Volgens enquêtes zeggen de meerderheid van de Russen dat ze intolerant staan tegenover homoseksualiteit, heb je dat veel ervaren in je dagelijkse leven daar?

Ik heb geen gevallen van agressie gezien in Rusland, omdat het was alsof homoseksualiteit niet bestond. Tegenwoordig, met de nieuwe regering van Putin, wordt er meer over gepraat. Ik weet niet waarom ze er nu zoveel op ingaan, misschien om de aandacht af te leiden van andere misbruiken in de politiek. Het punt is dat ze momenteel constant over homo’s praten en vertellen hoe homoseksualiteit slecht is, en uiteindelijk beginnen de mensen dat te geloven. Wanneer de wet tegen de “homoseksuele propaganda” werd goedgekeurd belde mijn vader me om te vertellen dat hij blij was dat de wet was doorgevoerd. Er is zelfs een partij die openlijk oproept op het rode plein tot het vermoorden van homoseksuelen. Er zijn mensen die een beetje over de schreef gaan…

In de periode van de Sovjet-Unie werd homoseksualiteit beschouwd als een ziekte. Is er enige vooruitgang gemaakt in de tussentijd?

In feite werd je toen in de gevangenis gestoken. Wat vandaag het lelijkste is is hoe alles wordt vermengd… De wet die recentelijk is doorgevoerd heet bijvoorbeeld “verbod op homoseksuele en pedofiele propaganda”. Alsof de twee hetzelfde zijn. Het probleem is dat in de Russische taal de woorden “mietje” en “pedofiel” niet veel van elkaar verschillen, vandaar dat veel mensen denken dat het normaal is dat een pedofiel en een homoseksueel hetzelfde zijn.

De wet die het verbiedt om homoseksuele propaganda te maken werd goedgekeurd met zowat alle stemmen in het parlement. Is er geen enkele tolerante partij?

Er zijn een aantal openlijk homoseksuele politici die vechten voor onze rechten. In elk geval, de hele notie dat Rusland een democratisch land is…is fout, Rusland is geen democratisch land, en dat was het ook nooit. We zouden eigenlijk geen democratisch land moeten zijn, we zouden beter een dictatuur of zoiets kunnen zijn. We zijn terug aan het gaan in de tijd.

De beslissingen die in Rusland genomen worden beïnvloeden andere landen ook. In Spanje bijvoorbeeld is de adoptie van Russische kinderen stopgezet totdat de Russische autoriteiten kunnen vaststellen dat deze kinderen niet door een homoseksuele persoon zullen worden geadopteerd.

In Rusland heb je vele kinderen die niemand hebben. Ik heb gestudeerd op een school die ook voor weeskinderen en verlaten kinderen zorgde. Ik heb gezien hoe het leven daar is, gewoon proberen te overleven. Daarom denk ik dat het altijd beter zal zijn als deze kinderen een moeder zouden hebben of iemand die voor hen kan zorgen en er voor hen kan zijn. Maar wat de Russische regering aan het doen is, is zeggen dat homoseksuelen geen contact mogen hebben met kinderen omdat ze “de ziekte” zouden kunnen verspreiden. [http://www.hrw.org/news/2013/09/13/anti-gay-law-shames-putin-s-russia]

Waarom denk je dat dit in Rusland gebeurd?

In de eerste plaats denk ik omdat het orthodoxe christendom zeer streng is in dit aspect, strenger dan het katholicisme. Ten tweede denk ik dat het door Stalin is, omdat hij de eerste wet tegen homoseksualiteit heeft doorgevoerd, en je hebt nog steeds veel mensen met de communistische mentaliteit. Het is een samenkomst van redenen.

In het geval van Spanje, heb je een hoge percentage van katholieken, maar die niet tegen de groei van het accepteren van homoseksuelen zijn…

Hier in Spanje appreciëren homoseksuelen dit niet.

Ze appreciëren de vrijheid die ze hebben niet?

Nee. Ze zijn eraan gewend geraakt een goed en rustig te leven. Ik zelfs ook, tot dat een aantal van mijn vrienden me in Madrid kwamen bezoeken, en ze het niet konden geloven. Je wandelt door de straat en je denkt “kan het echt tot op zo’n extreem punt gekomen zijn?”. Soms is het zelfs een beetje overdreven hier. Voor mij is het belangrijkste rustig en vrij te kunnen leven.

We zijn aan het einde van het interview gekomen. De laatste vraag is of je wil dat het artikel verschijnt met je naam erop of dat we een pseudoniem gebruiken.

Schrijf mijn naam maar, ik heb niets te verbergen.

Interview met Anastasiya Belickaya

Anastasiya woont in St.Petersburg en is een goede vriendin van Andrey Glushkó. Ze eindigde haar email naar mij met haar excuses: “Sorry als ik iemands gevoelens hebt gekwetst”.

“Ik geloof in homoseksuele liefde, maar dan wel in een echte wereld. Ik denk niet dat alle homo’s van nature homoseksueel zijn. Veel van dit soort mensen laten zich beïnvloeden door modetrends, hebben een creatief beroep of willen gewoon iets nieuws proberen op seksueel gebied. Ik heb zulke mensen gezien en ik heb niet dezelfde levensstijl. Aan de andere kant is iedereen in de wereld van nature heteroseksueel, maar kampen we wel met bepaalde zwakheden en verlangens. Daar waar het ene persoon voor een traditionele relatie kiest (dit zou wellicht afhankelijk kunnen zijn van de relaties die gebruikelijk zijn binnen de familiekring), kan het zo zijn dat de ander, hoewel dit erg religieus klinkt, juist niet ingaat op de innerlijke confrontatie en kiest voor een homoseksuele relatie.

Het is heel moeilijk voor mij om aan jullie Spaanse mannen te schrijven, aangezien dat land een totaal andere levensfilosofie en mentaliteit heeft dan Rusland. Onze perceptie over deze kwestie is voornamelijk gevormd door onze geschiedenis. Ik deel de mening dat homoseksuele relaties behoren tot niet-traditionele relaties. Ik wil bijvoorbeeld niet dat mijn kinderen, vader en grootmoeder homo’s op straat zien, aangezien mannen juist het toonbeeld zouden moeten zijn van moed, vertrouwen en het sterke geslacht.

Door in het openbaar te demonstreren wil ik aangeven dat ik tegen deze “pornografische” shows ben. Als homoseksuelen zo nodig willen leven met normale mensen zouden zij moeten stoppen het opdringen van deze kwestie aan iedereen. Ik begrijp dat het belangrijk is voor homoseksuelen om hun levensstijl te beschermen. Ook begrijp ik dat homoseksuelen vaak last hebben van enorme psychologische stress. Ik heb veel homoseksuele vrienden en ik praat niet over hun levensstijl, omdat ik hen net zoals al mijn andere vrienden behandel”.

Interview met Nina Ivanova

Nina Ivanova, die graag onder een psuedoniem verschijnt, is 23 jaar oud, en studeert Internationale Relaties en Regionale Studies. Ze woont nu in Ekaterinburg, de hoofdstad van Urales. Ze geeft ons inzicht tot haar persoonlijk uitzicht over de het ingaan van een wet die minderjarige homopropaganda verbiedt.

“Ik geloof dat seksuele voorkeur een onderdeel is van het privéleven. Ieder persoon moet in staat zijn om zijn eigen keuzes te maken. Echter, het moet niet zo zijn dat deze keuze (om lesbienne of homo te zijn) wordt opgedrongen aan anderen. Aan de andere kant zouden homoseksuelen geen druk van de gemeenschap moeten voelen vanwege hun seksuele voorkeur. In Rusland zijn veel mensen te conservatief om homoseksualiteit te accepteren. Hierdoor moeten de jonge homo’s hun gevoelens verbergen. Ze zouden zelfs aangevallen kunnen worden door hooligans of agressieve mensen, wat natuurlijk ontzettend triest is.

Ik denk dat mijn vrienden dezelfde mening hebben. We leven in een grote stad, reizen veel en begrijpen dat we tolerant moeten zijn en andere mensen moeten respecteren (ongeacht hun religie, leeftijd, nationaliteit of sexuele voorkeur). Echter, wanneer mensen (homoseksueel of heteroseksueel) hun gevoelens in het openbaar uiten, bijvoorbeeld door intiem te kussen of knuffelen, voel ik mij vaak oncomfortabel aangezien het een privéaangelegenheid zou moeten zijn.

Ook hoor ik dat velen vinden dat deze kwestie helemaal niet zo serieus is als men doet voorkomen. Mensen zouden zich te veel concentreren op dit LGBT (Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender) onderwerp, terwijl er in Rusland veel significantere sociale problemen zijn; zo moeten kinderen bijvoorbeeld jarenlang wachten voor een plek op de kleuterschool.”

Interview met Xavier Colás: El Mundo’s correspondent in Moskou

Xavier Colás is El Mundo’s correspondent in Moskou; El Mundo is een van Spanje’s populairste kranten. Hij heeft hier sinds Januari 2012 gewerkt, daarvoor woonde hij in St.Petersburg als een student.

Waarom is homoseksualiteit niet geaccepteerd in Rusland volgens jou?

Ik denk dat er in Rusland een schrijnend gebrek aan empathie is. De burgermaatschappij is heel zwak, bijna non-existent zelfs. In Spanje, dertig jaar geleden, werd homoseksualiteit niet geaccepteerd, maar er was een bepaalde mate van respect jegens de dingen die we niet begrepen. Over de jaren heen zijn we gaan luisteren naar deze gemeenschap en werden we trots op ze. In Rusland is het lastiger voor mensen om naar anderen te luisteren wegens hun eigen onzekerheden, geproduceerd door Ruslands eigen identiteitscrisis. Daarnaast is het een zeer traditionele samenleving op bepaalde gebieden, zonder enige sporen van feminisme, milieubewegingen, of associationisme, ondanks de vrij liberale en open houding tegenover issues zoals echtscheiding, seks en het internet. Er is een neiging om homo’s te linken aan pedofilie, en ik denk dat dit het debat compliceert. [http://www.elmundo.es/elmundo/2013/06/11/internacional/1370958773.html]

Denk jij dat deze intolerantie te wijten is aan homofobie of denk jij dat het een cultuurverschijnsel is?

De overheid manifesteert een georganiseerde oppositie tegen homo’s, maar niet tegen degenen die hun relatie geheim houden. Het Kremlin wil niet dat homo’s klagen of interviews geven in het Engels aan de pers om het onderwerp meer onder de aandacht te brengen en uiteindelijk het Russische optreden te verstieren. De Russische bevolking aan de andere kant is traditioneel en geeft dit ook toe. Ze denken werkelijk dat homo’s een probleem hebben en de maatschappij verderven. Ik denk dat mensen geen idee hebben wat ze zeggen. Ze weten het niet omdat ze niet luisteren en veel mensen praten er niet eens over. Ze verbergen zich in de duisternis. Het probleem is niet dat er vooroordelen zijn die blijven bestaan, maar dat er niet veel mensen zijn die deze vooroordelen bespreken. Wantrouwen in externe factoren (Rusland wordt gezien als een gesloten continent) maakt het moeilijk om tot een oplossing te komen.

Heb jij demonstraties bijgewoond die de rechten van homoseksuelen verdedigden, of protesten daartegen? Hoe was de sfeer?

Ja, dat heb ik. De sfeer is gespannen en er zijn enkele bruten aanwezig die zo nodig anderen moeten beledigen. Het meest noemenswaardige van deze strijd in Rusland is dat er niet veel heteroseksuelen zijn die ertoe bereid zijn om voor de rechten van homo’s op te komen. Wat veel mensen niet weten is dat de meeste gewonden in feite anti-homo zijn. De strijd voor de rechten van homo’s doet de gemoederen hoog oplopen hier in Rusland. Wanneer mensen acht keer ‘pedofielen’ roepen over het plein, zullen de demonstranten al slaande door het politiecordon proberen te breken om de anti-homo demonstranten te bereiken, en nog wat vuistslagen uitdelen voordat ze terugkeren naar de demonstratie. Ik ging eens naar een homoprotest en niemand kwam opdagen, het was enkel de politie en ik. Gay pride vlaggen zijn een normaal verschijnsel tijdens extra-parlementaire oppositiebijeenkomsten. Desondanks slagen extra-parlementaire leiders er niet in dit issue onder de aandacht te brengen. Het is net als praten tegen een stenen muur. Nu zijn alle protesten voor homorechten verboden; de wet die minderjarig homopropaganda verbiedt is een grote grap. Want in de realiteit zijn er overal minderjarige kinderen, zodat je niet uit de kast kan komen uit angst voor het beledigen van deze kinderen. Rusland heeft zijn deuren gesloten voor homoseksuelen.

Denk jij dat de situatie zal verbeteren in de toekomst?

Zonder twijfel. Homoseksuelen zullen de strijd winnen zoals ze ook deden in Spanje. Het zal zijn zoals het leven in de VS in de jaren zestig toen ze voor het eerst te maken kregen met het issue van homorechten. Moeilijk, maar gecontinueerd progressief. De Russische gemeenschap wordt niet gedicteerd door de overheid, de bevolking is klaar om te lijden onder de greep van de overheid zodat ze in de toekomst vrij kunnen zijn.

Is er een meer tolerante jongere generatie te bespeuren?

Ik geloof niet dat ze toleranter zijn maar ze zijn zeker meer open minded en makkelijker te overtuigen. Jonge mensen uiten zich wat directer en ze zijn minder gehoorzaam aan elke gril van de overheid. Je kan een enorm verschil waarnemen tussen Moskou en Sint Petersburg en de rest van Rusland. In sommige plaatsen is het een complex onderwerp omdat vele homo’s aangevallen worden door lokale gangs die er keer op keer ongestraft mee wegkomen. In de hoofdstad deelt iedereen de frustratie omdat homo’s in hun persoonlijke levenssfeer doen wat ze willen achter gesloten deuren.

Ik ben vooral geïnteresseerd in jouw persoonlijke kijk op wat er gaande is.

Een jaar geleden sprak ik twee Russen op een feest, en ik begon over homorechten. Beiden deden hun best om zich niet te laten verleiden, maar ze konden het niet laten om een denigrerende toon te gebruiken. Ze bleven dingen zeggen als: “Nou, ik heb niets tegen ze, ze hebben mij niets misdaan, zo zijn ze nou eenmaal en ze kunnen niet veranderen, we willen ze niet kwetsen.” Het was alsof ze medelijden met homo’s hadden. Enkele maanden later was er weer een feest, waarbij een homoseksuele collega van mij aanwezig was. Hij is niet onaantrekkelijk, een zeer vriendelijke Latijns-Amerikaanse kerel die goed Russisch sprak. In de mensenhorde kon hij iedereens naam onthouden en complimenteerde een ieder. Hij had zijn aantrekkelijke vriend meegenomen, een verlegen Russische jongen. Dit waren dezelfde twee mannen. Iedereen was vol lof over ze omdat ze op zoveel gebieden beter waren dan Russische mannen. Alle aanwezigen zou willen dat hun collegae zoals de mijne waren. Tenslotte was er vorige week een ander feestje, waar dezelfde gebeurtenis plaatsvond. Er was een liefelijk homostel, een Rus en een Spanjaard, beiden fitness- en dansinstructeurs. Het stel was de hele avond omringd door mensen, aan het einde van de avond voegden ze elkaar toe op Facebook en nodigden ze uit voor verjaardagsfeesten. “Ze zijn geweldig!” “Wat een aardige jongens!” Dit is natuurlijk geen teken van pedofilie. Het beeld van homo’s als gestoorde, vuile pedofielen zal blijven voortbestaan als mensen niet het tegenovergestelde te zien krijgen. Maar zo gauw mensen zichzelf presenteren als wie ze zijn, zal deze schijnvertoning afbrokkelen, ook in Rusland. En wanneer deze schijnvertoning die homo’s als een verspilling van de ruimte schetst zal ophouden, zal de geschiedenis volgen in zijn voetstappen. Als een heteroseksueel spotte ik altijd met het “Gay Pride Festival”, wat hebben zij om trots op te zijn? Homo zijn verdient geen voordelen. In Rusland heb ik geleerd dat het misschien geen voordelen heeft, maar trots en geloof in jezelf zijn fundamenteel in het bestrijden van discriminatie. In deze homofobe oorlog zal Rusland allereerst de vrouwen verliezen, net zoals het gebeurde met de twee jongens. De vrouwen zullen altijd voorop lopen. Dus zo gauw als ze de vrouwen hebben verloren, zullen de homofoben de oorlog verliezen.

Author

J. Ignacio Urquijo Sánchez (Spain)

Studies / Works: Journalism and International Relations

Speaks: Spanish, English and basic German

Europe is… a mix of amazing cultures, from Shakespeare to Cervantes, from the monastery of Rila to the sunset in Roque Nublo.

Blog: www.ignaciourquijo.wordpress.com

Twitter: @nachourquijo

Illustrations

Andreea Mironiuc (Romania)

Freelance illustrator, chocolate addict, full time dreamer.

Studies: Multimedia Design and Communication

Speaks: Romanian, English, Spanish

Europe is… where my heart is.

Portfolio: www.andreeamironiuc.com

FB: www.facebook.com/andreeaillustration

Vertaling

Luc van Haaren, Tom Cassauwers, Dave Chiou, Freek Jonkers (gezamenlijke vertaling)

Proeflezer

Marleen Dorrestijn (Nederland)

Studeert: Internationale Relaties

Spreekt: Nederlands, Engels, een beetje Spaans en Duits.

Europa is… een vriendelijke, begripvolle, cultuurrijke continent, en voor altijd mijn thuis.

Der Beitrag Vier visies op één realiteit: homoseksualiteit in Rusland erschien zuerst auf MH Nederlands.

Bestaat er een cultuurschock bij koppels met verschillende nationaliteiten?

Anja — Tue, 19 Nov 2013 16:09:51 +0000

Multiculturele relaties komen steeds meer voor in onze geglobaliseerde samenleving. Reizen, werk en studies maken dat er steeds nieuwe relaties tot stand komen waarin communicatie en respect voor tradities binnen het koppel cruciaal zijn voor een langdurige relatie. Niettemin zijn deze mensen vaak het slachtoffer van talrijke problemen waaronder bureaucratische rompslomp en discriminatie.

Globalisatie, reizen, educatieve initiatieven met als doel om Europese cohesie te versterken zoals het Erasmus uitwisselingsprogramma en andere projecten in relatie tot de internationalisatie van ideeën en bedrijven hebben gemaakt dat het aantal relaties tussen mensen met verschillende nationaliteiten in de laatste jaren een sterke opkomst heeft gekend. Niettemin zijn niet alle relaties simpelweg een kwestie van twee personen.

Taal, gewoonten, tradities, familie of discriminatie zijn slechts enkele elementen die multiculturele relaties beïnvloeden. En alhoewel alle relaties crises moeten weten te overbruggen is het voor de multiculturele koppels duidelijk dat communicatie en respect voor tradities iets fundamenteels is.

Minder dan een jaar geleden keerde Alessandra terug van haar reis naar Argentinië. Het was de eerste keer dat ze Latijns-Amerika bezocht maar alhoewel ze alleen reisde, koesterde ze heel wat illusies aangezien ze haar eerste kerstmis zou vieren in de Zuidelijke zomer van Salta samen met de familie van Óscar, haar vriend.

“We hebben elkaar ontmoet op het verjaardagsfeestje van een vriend van Óscar. Ik was daar samen met een vriendin, dit was in het begin van mijn Erasmus”. Zo vertelt de Italiaanse over de nacht in 2010 waar ze haar vriend voor de eerste maal ontmoette. Drie jaar later wonen Alessandra en Óscar samen in een dorpje in Spanje aan de Costa del Sol genaamd San Pedro de Alcántara.

Het samenleven is altijd een van de sterke punten geweest van het Italiaans-Argentijns koppel: “We denken dat de Argentijnse cultuur weinig verschilt van de Italiaanse, daarom is er vrij weinig verandert, bijvoorbeeld in de manier waarop je je uitdrukt”.

Zowel binnen als buitenshuis communiceren ze in het Spaans, “Het is de moedertaal van Óscar en de officiële taal van het land waarin we verblijven, waardoor we het zien als een onderdeel van het dagelijkse leven”, erkent Alessandra, alhoewel ze erbij vertelt dat ze soms ook wat Italiaans praten aangezien Óscar het de laatste jaren heeft geleerd.

GABY Y DANIEL

Relatie dingen

Het niet meer gebruiken van bepaalde woorden uit het Venezolaans Spaans is een van de dingen die verandert zijn voor Gabriela uit Venezuela nadat ze bij haar vriend in Spanje is gaan wonen. Vanaf het moment dat de twee elkaar hebben leren kennen zes jaar geleden, heeft de Venezolaanse zich altijd thuis gevoeld. “Overal is er wel iemand die je helpt of die je raad geeft en dat waardeer ik, vooral in het begin door de familie van mijn vriend, op het werk en in het dagelijks leven”, bevestigd Gaby.

Wanneer je vraagt hoe de twee elkaar ontmoet hebben herinnert de Venezolaanse alle details van die dag, “We kennen elkaar dankzij onze neven, omdat wanneer ik aankwam in Málaga zes jaar geleden mijn nicht en zijn neef een koppel waren. Mijn broer en ik hebben een tijdje bij hen gewoond en op een dag organiseerde zijn neef een barbecue en daar hebben we elkaar ontmoet”.

Voor het Spaans-Venezolaanse koppel is het dagelijkse leven sterk verandert, zeker in relatie tot de dagindeling. Het is geen mythe, in Spanje eet men en gaat men slapen op latere uren dan in andere landen. Gaby at bijvoorbeeld twee uur eerder in Venezuela en ging slapen rond 21.30, terwijl ze eigenlijk de voorkeur heeft om te gaan slapen rond 11 uur

Volgens de cijfers gepubliceerd in de boletín digital estadístico ‘Mujeres en Cifras’ uitgegeven door het “Instituto de la Mujer” in februari van dit jaar, hebben er tussen 1996 en 2011 in Spanje 386.113 huwelijken plaatsgevonden waarin minstens één persoon binnen het echtpaar een niet-Spaanse nationaliteit had. Er moet wel opgemerkt worden dat bij 303.704 van deze huwelijken, oftewel 76.66% van de gevallen, het gaat om een huwelijk tussen een Spanjaard en een niet-Spanjaard, de andere 82.409 zijn dan weer tussen twee personen met een niet-Spaanse nationaliteit.

ALESSANRA Y ÓSCAR

Zonder papieren

Niettemin geven deze cijfers de problemen niet weer die deze multiculturele koppels ondervinden in verband met xenofobie en racisme. “Óscar werd gediscrimineerd in Spanje in het begin van onze relatie omdat, aangezien hij geen papieren had, het moeilijk was voor hem om te blijven werken zonder documenten”.

Sterker nog, vele immigranten moeten de gecompliceerde situatie ondergaan waarbij ze zich vaak genoodzaakt zien om jobs te accepteren met lagere lonen dan hun Europese vrienden, om langer te werken of waarbij ze simpelweg niet van dezelfde arbeidsvoorwaarden kunnen genieten als hun collega’s.

“De situatie is verbeterd vanaf we zijn gaan samenwonen”, vertelt Óscar. Een vonnis van het Spaans hooggerechtshof stelde huwelijken gelijk met samenwonen in relatie tot het verkrijgen van een verblijfsvergunning op 3 november 2010, waarover het Italiaans-Argentijns koppel geen twee keer hoefde na te denken.

De oplossing om volwaardig burger te worden in de Europese Unie gaat via een bureaucratisch weg die Óscar ertoe heeft gebracht om hetzelfde te doen als Alessandra met kerstmis, naar Italië reizen om zijn schoonfamilie te ontmoeten.

Auteur

Ruth de Frutos (Spanje)

Studie/ Werk: Journalistiek, PhD aan de Universiteit van Málaga.

Spreekt: Spaans, Italiaans, Engels en een beetje Portugees.

Europa is… vanuit mijn perspectief is Europa één grote woonwijk waar verschillende volken op elke verdieping of in elke buurt verblijven en bergrepen moeten worden.

Twitter: @ruthdefrutos

Vertaling

Tom Cassauwers (België)

Studeert: Geschiedenis

Spreekt: Nederlands, Engels, Spaans, en een beetje Frans en Duits

Der Beitrag Bestaat er een cultuurschock bij koppels met verschillende nationaliteiten? erschien zuerst auf MH Nederlands.

Ik hou van mijn mannen…

Anja — Tue, 12 Nov 2013 00:15:55 +0000

Misschien is het zijn buitenlandse accent wanneer hij spreekt waardoor je hart smelt. Misschien is het hoe hij je vasthoudt, je uitkleedt, of in je oor fluistert, dat je gek maakt. Misschien is het hoe de kleur van zijn huid zo perfect met die van jou mengt, dat er niks mee valt te vergelijken. Dit is hoe ik van mijn mannen houd. Hoe houd jij van jouwe?

Ik hou van mijn mannen als mijn ontbijt. In bed.

Ik hou van mijn mannen als mijn koffie. Zwart en sterk.

Ik hou van mijn mannen als mijn boeken. Goed-gelezen en in het leer gebonden.

Ik hou van mijn mannen als mijn chocola. In overmatige hoeveelheden.

Ik hou van mijn mannen als mijn room. Opgeklopt.

Ik hou van mijn mannen als mijn lattes. Lang, wit, en dun.

Ik hou van mijn mannen als mijn thee. Heet en Engels.

Ik hou van mijn mannen als mijn eenhoorns. Horny en fictief.

Illustraties

Andreea Mironiuc (Roemenië)

Freelance illustrator, chocola verslaafde, full time droomer.

Studeert: Multimedia Ontwerp en Communicatie

Spreekt: Roemeens, Engels, Spaans

Europa is… waar mijn hart is.

Portefeuille : www.andreeamironiuc.com

Facebook: www.facebook.com/andreeaillustration

Vertaler

Marleen Dorrestijn (Nederland)

Studeert: Internationale Relaties

Spreekt: Nederlands, Engels, een beetje Spaans en Duits.

Europa is… een vriendelijke, begripvolle, cultuurrijke continent, en voor altijd mijn thuis.

Proeflezer

Luc van Haaren (Nederland)

Studeert: Financie

Spreekt: Nederlands, Engels, Duits, een beetje Portugees en Frans.

Europa… heeft de mooiste plekken, de beste festivals, de meest fascinerende geschiedenis lessen, en de coolste steden binnen 3 uur vliegen bereikbaar.

Der Beitrag Ik hou van mijn mannen… erschien zuerst auf MH Nederlands.