De Britten zijn berucht voor hun gebrek aan talenkennis. Volgens een gepubliceerde enquête van de British Council is 78% van de Britse bevolking niet in staat om een tweede taal te spreken.
Een andere taal leren is moeilijk, niet? Dat is het zeker. Vooral in Groot-Brittannië waar taalonderwijs pas op 11-jarige leeftijd begint en het drie jaar later al stopt, waar talenkennis de minste prioriteit heeft in het nationale leerplan, waar je slechts één uur taalles per week krijgt (twee als je erg veel geluk hebt) en je niet de mogelijkheid krijgt om wat je geleerd hebt toe te passen.
Cathy Moscardini begon op elfjarige leeftijd Spaans te leren op school en studeert de taal nu aan de universiteit naast Mandarijn. “Ik ben begonnen met Mandarijn te leren op negentienjarige leeftijd aan de universiteit, en alhoewel het mogelijk is om op die leeftijd te leren zal ik nooit vloeiend zijn of het stadium bereiken waar ik geheel blij ben met mijn taalvermogen”, vertelt Cathy. Het is wetenschappelijk bewezen dat hoe jonger je bent, hoe makkelijker het is om een taal te leren. Cathy vertelt ook dat als ze van jongs af aan was begonnen met het leren van de taal, het veel makkelijker voor haar zou zijn geweest om het andere tonale systeem onder de knie te krijgen en ze dan waarschijnlijk niet zo veel uren haar uitspraak zou hebben moeten oefenen.
44% van de Britten zou graag een andere taal leren
Wat is er nu aan de hand? In Groot-Brittannië is geen enkel kind verplicht om een taal te leren voor het middelbaar en sinds 2004 is het zelfs niet meer verplicht om een taal te leren op GSCE niveau. Sinds de beslissing van 2004 is er een scherpe daling voorgevallen in het leren van talen, waarin Frans en Duits het hardst getroffen werden. En diegenen die het dan toch tot GSCE niveau schoppen krijgen dan nog eens te maken met een saaie en beperkte cursus, die niet ingaat op interessante onderwerpen en die oefeningen ontbeert om studenten te stimuleren. Een enquête wijst uit dat 44% van de Britten een andere taal zou willen leren, maar dit lijkt onrealistisch gezien het feit dat het aanleren van talen geen educationele prioriteit is en niet gesteund wordt door de overheid.
Zelfs OfSTED, de officiële organisatie die instaat voor de inspectie en regulatie van het onderwijs in het Verenigd-Koninkrijk, heeft het taalonderwijs in de Britse scholen als “zwak” bestempeld en heeft bezorgdheid geuit over het dalende aantal jonge Britse mensen dat een tweede of derde taal spreekt.
Katie Mitchell, een andere Spaans student, herinnert zich haar schooltijd. Ze wilde zowel Spaans als Frans op GSCE niveau studeren, maar er werd haar verteld dat ze dit niet mocht doen. Indien zij zo nodig Frans wilde studeren, dan moest zij dit maar in haar vrije tijd doen.
Over het algemeen zijn de Britten zeer slecht in het leren van talen, maar dit is niet zo verrassend wanneer het probleem bij hun onderwijssysteem ligt. Zo zegt Cathy “Britten zijn over het algemeen niet zo goed in het leren van talen, maar dit is niet omdat we het niet kunnen. Dit is eerder omdat onze scholen ons niet aanmoedigen zoals ze dat zouden horen te doen. Waarom voert de overheid geen beleid in waarbij kinderen talen beginnen te leren aan het begin van de lagere school of waarbij het gebruik van meertalige kinderdagverblijven wordt aangemoedigt?”.
In andere Europese landen worden bepaalde vakken, naast de taalvakken, gegeven in de doeltaal. Dit draagt bij aan het grote succes van het buitenlandse taalonderwijs.
Taal draait niet enkel om communicatie, het gaat ook over het openen van je geest
Communicatie is niet het enige dat je haalt uit het leren van talen, het dient ook als een middel om je geest te verruimen. Door haar studies was het mogelijk voor Cathy om een jaar in het buitenland te studeren, zowel in Spanje als in China. Zo zegt Cathy “de taal kunnen spreken van een land dat ik bezoek laat me toe om ten volle van dat land en zijn cultuur te genieten, omdat ik makkelijk met mensen kan praten die geen Engels spreken en diepgaandere conversaties kan aangaan dan het gewoonlijke “een biertje alstublieft”.”Cathy vertelt ook hoe het leren van een taal en haar verblijf in het buitenland haar horizon heeft verbreed en haar zelfvertrouwen heeft verhoogt. Voor haar voelt dit alsof “er geen grenzen meer zijn tot wat ze kan bereiken”.
Cathy stelt ook dat het simpelweg beleefd is om wanneer je naar een ander land gaat de lokale taal te spreken; het getuigt van respect voor de taal en de cultuur, gevoeligheid en begrip en een verlangen om iets over het land te leren. Britten verwachten altijd van mensen dat ze Engels praten wanneer ze Groot-Brittannië bezoeken dus is het slechts normaal dat er hetzelfde van hen verwacht wordt.
Het probleem is echter niet enkel het ontbreken van investeringen in het Britse onderwijs, het loopt ook dieper. Engels is een zeer dominante taal dat wereldwijd door miljoenen mensen wordt gesproken; wat maakt dat de Britten die wel de wens hebben om een andere taal te leren altijd mensen zullen tegenkomen die hun Engels willen oefenen, welk veelal van een hoger niveau is dan de tweede taal van de Brit in kwestie. Katie herinnert zich hoe tijdens haar jaar in het buitenland ze altijd de lokale taal probeerde te spreken, maar dat de mensen haar beantwoorden in het Engels. Misschien kwam dit door hun gebrek aan vertrouwen in het vermogen van Britten om een andere taal te spreken. Katie voegt hieraan toe dat ze zich in het nadeel voelde tijdens haar jaar in het buitenland in vergelijking met andere Europese studenten. Het voelde alsof er een gigantisch verschil was tussen haar niveau van Spaans en dat van andere Europese studenten. Ze vertelt ook hoe ze vaak te verlegen was om Spaans te praten omdat het de eerste keer was dat ze de gelegenheid kreeg om haar talenkennis in de praktijk te brengen.
In Groot-Brittannië is het moeilijk om extra middelen te vinden om te helpen bij het leren van talen. Zo zijn de prijzen van taalhandboeken buitensporig hoog en zorgt de dominantie van het Engels in de mainstream populaire cultuur ervoor dat het zeer moeilijk is om films, boeken of muziek in een andere taal te vinden.
Ten tijde van economische onzekerheid, lijkt het dwaas om niet te investeren in talen
De toekomst van talenonderwijs ziet er somber uit in Groot-Brittannië. Ten tijde van economische onzekerheid lijkt het dwaas om niet te investeren in talen, zeker gezien de enorme groeisnelheid van de Duitse en Chinese economie. Het is niet acceptabel om te veronderstellen dat de rest van de wereld ons gebrek aan taalvaardigheid kan blijven accommoderen, taalvaardigheden die uitzonderlijk slecht zijn, zeker wanneer andere landen hun taalonderwijs aan het versterken zijn en meer talen leren, zoals studenten in Letland die Duits krijgen op school. Groot-Brittannië is ondervertegenwoordigd bij de vele instituten van de Europese Unie en het ziet er niet naar uit dat dit spoedig zal verbeteren. Groot-Brittannië is slechts een klein eiland dat geografisch al geïsoleerd ligt van de rest van Europa, maar daarnaast loopt Groot-Brittannië het risico om zichzelf nog meer te isoleren door het gebrek aan talenkennis en dit is iets dat dringend rechtgetrokken moet worden.
Disclaimer: Cathy Moscardini is een vertaalster bij Meeting Halfway. Echter, we zouden dit verhaal nog steeds hebben verteld zelfs als ze dat niet was.
Recente Reacties